In mijn update vertelde ik al dat ik het de afgelopen periode ineens lastiger heb met de afwezigheid van pappa dan voorheen. Zijn verjaardag komt er aan, het is dit jaar 5 jaar geleden dat hij overleed, of het daardoor komt? Ik weet het niet… Ik mis hem. Ik zou hem zo graag hier hebben, bij ons. Hem zien. Met hem praten. Zijn stem horen.
“Zijn stem horen”. Daar gaan we. Vorige week heb ik per ongeluk de voicemail van mijn vader, waarop zijn stem te horen was, verwijderd. Ik neem jullie even mee naar de dag dat het gebeurde en de week die volgde.
Mijn laptop stond veel te vol, dus er moest van alles worden verwijderd. De laptop liep constant vast. ‘Dan maar alle muziek van mijn laptop verwijderen. Heel iTunes leeg. Aan die muziek kom ik wel weer als ik dat wil’, dacht ik. Ik dacht hier niet goed bij na. In die iTunes library stond namelijk ook de voicemail van mijn vader. Dat realiseerde ik me pas toen ik ook de prullenbak had geleegd. Bestand weg. Voorgoed.
Wat was ik kwaad op mezelf. Ik huilde, ik sloeg, ik schopte. Ik was kwaad. Verdrietig. Hoe kon ik dit nu doen?! Hoe kón ik zo dom zijn?! Ik klapte mijn laptop hard dicht. Ik wilde hem nooit meer gebruiken. Geen telefoon meer, geen laptop. Niks. Ik kon het niet. Ik was stom en dom.
Het enige wat ik nog aan stem van pappa had was weg. Weg! En dat terwijl soms de stem het enige is wat me nog een klein beetje terug naar hem kan brengen. Ik heb de hele dag alleen maar kunnen huilen. Ik wist zeker dat het weg was, voorgoed. Nooit meer zou ik zijn stem horen. Nooit meer. Hoe kon ik… Waarom was ik zo dom geweest…
Op Twitter deelde ik wat er was gebeurd. Mensen zeiden dat het misschien nog mogelijk was om het terug te krijgen, maar ik had er geen vertrouwen in. Mijn moeder nam de volgende dag mijn laptop mee naar haar werk bij de TU. Misschien kon daar iemand iets doen. Ik kreeg hoop. Zou het dan toch? Zou het terug te halen zijn? Ze kwamen een eind, maar niet ver genoeg om het bestand terug te halen. We moesten contact opnemen met Apple Support. Dat deden we. Wederom was er hoop dat het bestand teruggehaald zou kunnen worden. Al durfde ik bijna niet meer te hopen.
Helaas kon de mevrouw aan de telefoon niets voor ons doen. “Ik snap er ook niets van!”, zei ze nog. Daarmee heb ik het bestand, pappa’s stem, nog niet terug… Het leek alsof ze niet begreep wat dit voor mij betekende. Logisch misschien ook. Het was mijn eigen stomme fout natuurlijk en misschien heeft zij niets met een stem van een overleden dierbare. Ik weet het niet.
Mamma zou mijn laptop nog een keer meenemen naar haar werk. Een collega zou het nog een keer proberen. Ik durfde nu eigenlijk écht niet meer te hopen. Bang om weer teleurgesteld te worden.
Op een of andere wonderbaarlijke manier heeft de collega met een programmaatje het bestand een soort van terug kunnen halen. Wat ben ik die persoon dankbaar! Eeuwig dankbaar! <3 Het bestand is niet ‘helemaal’ terug, we hebben het nog opgenomen van de laptop.. Het is een programma dat het terug heeft gehaald en daar staat het in. Je kunt voor 80 dollar het programma kopen en dan kun je als het goed is wel het bestand terugzetten, maar voor nu is dit genoeg. Ik heb het weer. Dat is genoeg. Ik kan weer luisteren als ik dat wil.
Nu slaan we het natuurlijk op meer dan 1 plek op. Zoiets belangrijks moet niet maar op 1 plek staan.
Ik heb het weer! Wat een opluchting. Ik kan wel weer huilen, maar nu van opluchting…
Liefs
Lieve Kim. Wat heerlijk voor je dat het uiteindelijk toch gelukt is. Ik begrijp je spanning, stress en uiteindelijk de opluchting helemaal. Als ik bij je in de buurt was zou ik je een hele dikke knuffel geven.
Dankjewel <3
Ik ben zo blij voor je dat je nu weer naar de stem van je vader kan luisteren.