Lieve pappa,
Gisterochtend hebben we het computerscherm van de muziekcomputer , jouw trots, uit de kast gehaald… We hadden kastruimte nodig voor mijn grote Project Life mappen. Ik vond het moeilijk. Moeilijk om het scherm, een ‘stukje van jou’, weg te halen. Beetje bij beetje verdwijn je. Natuurlijk hebben we de muziekcomputer niet weggehaald en ook jouw harde schijf vol muziek staat nog altijd waar hij stond. Alle cd’s staan nog netjes in de kast, ookal luisteren wij niet naar de muziek.
Beetje bij beetje veranderen er dingen in huis. Ik wil dat het huis altijd zo blijft als het was, maar dat kan niet. Ik wil dat het huis weer zo is als het was. Met jou erin. Met ons, als gezin. Kom je terug? Terug naar ons?
Kijk je met ons mee, van boven? Zie je dan hoe wij dingen van jou af en toe een beetje opruimen? Ben je dan boos? Teleurgesteld? Verdrietig?
Maar lieve pappa, we vergeten jou niet. Nooit. Je zit in ons hoofd, in ons hart. Dat weet jij, dat weet ik.
En toch, toch voelt het soms vreselijk naar. Als bedrog misschien zelfs… Wanneer we dingen in huis veranderen. Ik probeer mezelf te vertellen dat het niet gaat om spullen, maar om wat er ‘van binnen’ zit. Dat lukt maar matig. Er gebeurt zo veel waar jij niets van af weet… Twee zoons zijn getrouwd, één kleinzoon, één kleindochter op komst… Ik hoop dat je dat meekrijgt daarboven.
Ik mis je. Tot later.
Hij ziet het en nee hij is niet boos of teleurgesteld. Hij snapt ook dat het leven doorgaat. Hij is al verdwenen, want spullen betekenen uiteindelijk niets. Daarom heb ik ook bijna niets van mijn ouders staan. De herinnering van hun zitten in mij en zo blijven ze bij mij. Er is een verschil tussen helen/doorgaan en vergeten. Jouw vader wilt ook dat jullie weer gelukkig worden, ja ook zonder hem. Niemand wilt dat iemand ongelukkig is zonder hen/door hen. Dus als je lacht, doe het voor hem. Hij lacht echt met je mee, geloof me. Dikke knuffel.
Wat heb je dat mooi verwoord en zo herkenbaar.. ik vond dat ook heel erg moeilijk. Dikke knuffel!
Wat een mooie blog zoals je het verwoord hebt. De titel is zo raak en ook verdrietig.. maar zeker wat je zegt, hij leeft met je mee in hart. Door over hem te praten en te schrijven hou je ‘m ‘levend’. Je draagt ‘m bij je.. zo blijft hij een plekje houden in deze wereld.
Knuff. <3
Mooi geschreven meis. Hij is altijd bij je!
Kippenvel, mooi geschreven , Hij is altijd bij je , kijkt met je mee en ik hij is vast super trots op iedereen, zijn zoons, zijn kleinkinderen en op jou!
Ik kan me dit heel goed voorstellen, maar denk dat het ook goed is dat je dit doet en dat hij vast trots op je zou zijn.
Wauw, wat mooi geschreven… ik krijg er tranen van in mijn ogen…