In mijn vorige blog schreef ik over de intake die ik had voor psychomotorische therapie (PMT). Na elke vijfde sessie volgt er een evaluatie. Omdat er vrij veel weken waren waarin de therapie niet doorging wegens vakantie (de decembermaand..), had ik mijn eerste evaluatie in februari. De belangrijkste vraag… gaan we door met deze vorm van therapie?
Voor de afspraak was ik best gespannen. Eigenlijk was ik dat voor elke PMT sessie, maar deze was toch net even anders. Waar je normaal bij PMT vooral bezig bent, in beweging bent of juist ontspanningsoefeningen doet, moest ik nu ineens gaan praten. Hetgeen waar deze therapie eigenlijk juist niet op gericht is. Maar goed, het moet toch gebeuren. Vooraf had ik goed nagedacht over wat ik wilde zeggen, dus het zou vast goed komen.
De evaluatie
Tijdens het gesprek kwamen natuurlijk de opgestelde doelen naar voren. Waren deze behaald? Mijn voornaamste doelen waren “signalen van spanning in mijn lichaam opmerken/herkennen” en “in beweging komen”.
Je zou kunnen zeggen dat het laatste doel behaald is. Ondanks mijn angst voor inspanning heb ik elke keer dat ik daar was lichamelijke inspanning verricht. Ik heb geleerd dat mijn lichaam dit aankan.
Het tweede doel, het opmerken en herkennen van spanning in mijn lichaam, is een lastiger doel. Ik voel veel in mijn lichaam. Ik heb best wat pijnklachten, met name pijn op de borst. Dit voel en herken ik, maar weet niet goed wat ik ermee moet. We hebben hier tijdens de sessies ook niet heel veel mee gedaan. Wel hebben we een aantal keer tijdens een oefening stil gestaan bij waar in mijn lichaam ik “onnodige” spanning voelde. Zo voelde ik bijvoorbeeld dat ik mijn linkerarm erg aanspande terwijl we aan het badmintonnen waren, wat ik met mijn rechterarm doe. Niet nodig dus.
Er was iets wat ik erg spannend vond om aan te geven. Dat was dat ik niet wist of ik ook iets aan deze therapie had in het echte leven. Ik merkte dat ik plezier had wanneer ik daar was, ondanks mijn angst vooraf. Ik merkte dat ik me vaak positiever voelde na een sessie. Dit houdt echter geen weken stand. Hooguit een uur of twee. Ik was bang dat er gezegd zou worden dat de therapie dan geen zin heeft. Dat je het wel moet kunnen doortrekken naar het echte leven. Dat alleen “ik vind het leuk” niet voldoende is.
Gelukkig stelde mijn therapeute me vrij snel gerust. Na vijf keer is het heel erg logisch dat je nog niet weet of het je ook in het echte leven gaat helpen. Dat is vaak nog helemaal niet te zeggen. Het feit dat ik er plezier in heb en dat we nog doelen hebben is voldoende om door te gaan met de therapie.
Wel gaf de therapeute aan in een soort spagaat te zitten als het gaat om de aanpak… Waar moeten we ons nu op focussen? De twee doelen die we hadden opgesteld zijn natuurlijk best wel verschillend. Aan de ene kant juist voelen en herkennen, aan de andere kant juist actief bezig zijn en eigenlijk meer richting afleiding gaan. Ik deelde haar twijfels over de aanpak. Waar doe je goed aan? Altijd een hele lastige vraag.
Conclusie
Na een kort gesprekje kwamen we er op uit dat de therapie sowieso voortgezet zal worden. Ik mag verder met de therapie. Daar ben ik erg blij mee. Ik voel me over het algemeen gehoord bij deze therapeute en denk ook dat ik hier veel kan leren, zelfs als het niet altijd helemaal duidelijk is wát ik precies leer.
De weg die we gaan inslaan zal de weg van “in beweging komen” en daarmee ook afleiding van lichamelijke pijn zijn. Dit lijkt voor nu het best te werken. Tijdens de therapie, en daarbuiten. Natuurlijk houden we het stukje “signalen van spanning in mijn lichaam herkennen/opmerken” ook in gedachten en dit doel schrappen we dan ook niet, maar het zal wel meer op de achtergrond staan.
Na een kort “spelletje” gedaan te hebben liep ik tevreden de zaal uit. Ik mag doorgaan met de therapie en daar ben ik erg blij mee!
Liefs
Fijn dat je door mag gaan. En ik herken wel dat PMT lastig te vertalen is naar het dagelijks leven. Het doel dat nu voorrang krijgt, is daarin denk ik ook wel makkelijker. Je kunt samen afspraken maken over wanneer en hoe (vaak) je moet bewegen. Fijn ook dat je je bij deze hulpverlener vaak begrepen voelt.
Zeker fijn! Erg blij mee.
Het is bij PMT nu vooral het doel om dáár in beweging te zijn en te ervaren hoe dat gaat. Minder om afspraken te maken voor buiten de therapie, nog. Misschien komt dat nog!
Dankjewel voor je reactie. :-)