Na een tijdje gesprekken te hebben gehad met mijn psycholoog dreigden we wederom vast te lopen. De opties werden besproken. De optie om te starten met psychomotorische therapie (PMT) kwam aan bod. Dat klonk wel interessant…
Toen ik nog bij een instelling voor kinder- en jeugdpsychiatrie onder behandeling was, is de optie van starten met PMT ook al eens langs gekomen. Toen mocht ik er niet aan beginnen, omdat ik een te druk programma zou hebben. Hier was ik destijds erg boos over. Ik dacht dat PMT me zou kunnen helpen, en wilde zelf beslissen of mijn programma te druk was of niet! Goed, ik moest kiezen tussen beeldende therapie en PMT, ik koos door te gaan met wat ik al kende: beeldende therapie…
Nu de optie van PMT opnieuw ter sprake kwam was ik best enthousiast. Ik zal even kort uitleggen wat PMT inhoud. PMT is een afkorting voor psychomotorische therapie. Dit is een therapie waarbij je vooral gaat doen en minder gaat praten. Je doet oefeningen die je leren omgaan me de dingen die je lastig vindt. Daarbij kun je aan van alles denken. Het is erg afhankelijk van het probleem waarmee je komt wat je gaat doen.
Zo zal iemand die veel spanning ervaart bijvoorbeeld ontspannings- en ademhalingsoefeningen gaan doen, iemand met een eetstoornis mogelijk de bekende “touwtjesoefening”, weer iemand anders zal op een bokszak gaan slaan, een ander zal letterlijk leren “in beweging komen”, en weer iemand anders zal bijvoorbeeld gaan wandklimmen om zo meer de controle los te durven laten… De mogelijkheden zijn eigenlijk eindeloos…
Je kunt lichaamssignalen van bijvoorbeeld spanning eerder leren herkennen, zodat je hier in het dagelijks leven eerder op kunt inspelen. PMT kan je ook leren om bepaalde emoties (zoals boosheid) te uiten en deze ruimte te geven.
De intake
Nadat was besloten dat ik aangemeld zou worden voor PMT heb ik ongeveer een half jaar op de wachtlijst gestaan. Dat was natuurlijk niet leuk, maar het was ook fijn om me op voor te kunnen bereiden. PMT wordt bij mij in een ander gebouw gegeven dan waar ik mijn gesprekken heb. Ik heb samen met mijn autisme-coach gekeken hoe het gebouw er uit zag, zodat ik er met wat minder spanning naartoe zou gaan. Dat was erg fijn. Ook maakten we samen een lijstje voor de therapeute. Op dit lijstje stonden dingen om rekening mee te houden (o.a. “als ik zeg dat het genoeg is, dan is het ook echt genoeg, dan ben ik eigenlijk al ver over mijn grens”, “geef mij niet meer dan 2 of 3 keuzes, als het er meer zijn loop ik vast en blokkeer ik volledig”).
De intake zelf vond ik erg spannend. Ik wist, ondanks alle voorbereidingen, niet goed wat ik kon verwachten. Een vriendelijk ogende vrouw kwam mij uit de wachtkamer halen. We gingen de trap af en liepen richting de PMT-ruimte. Toen we daar aankwamen schrok ik even. Wat een gigantische zaal, zeg! Ik kon het niet goed overzien en raakte een beetje in paniek.
Dit merkte de therapeute vrijwel direct op en ze liep samen met mij een ronde door de hele zaal. Zo kon ik alles rustig bekijken en werd het allemaal iets minder overweldigend. Ik voelde me minder angstig in de grote zaal. Nadat we het rondje hadden gelopen vertelde ik dat ik een briefje had gemaakt met de autisme-coach. Deze mocht ik zelf voorlezen, of ik mocht hem aan haar geven. Omdat ik me nog niet erg zeker voelde koos ik voor dat laatste. Zij las hem rustig door en vroeg op een aantal punten nog wat verduidelijking. Ze had begrip voor de dingen die ik lastig vond en gaf aan hier rekening mee te willen houden. We besloten ook direct een plek te zoeken wat mijn “veilige plek” zou worden.
De veilige plek zou de plek zijn waar ik op elk moment naar toe mocht lopen om me even terug te trekken. Er stonden allerlei vierkante, schuimblokken om op te zitten aan een kant van de zaal. In eerste instantie wilde ik een fort bouwen van die blokken om een veilige plek te creëren, maar dit heb ik toch maar niet gedaan. ;) Ik koos een plekje op een blok, een blok waar aan beide kanten twee blokken naast stonden. Zo voelde ik me een beetje veilig. Ik zat toch een beetje in een “holletje”.
Toen moesten er doelen worden opgesteld. Iets wat ik altijd erg lastig vind. Gelukkig gaf de therapeute wat voorbeelden en daar konden we wel wat mee. De doelen werden “de signalen van spanning in mijn lichaam herkennen” en aan de andere kant “in beweging komen”. Ik had/heb namelijk een grote angst voor inspanning ontwikkeld.
Na een kort gesprekje over wat ik zoal deed vroeg ze of ik een sport deed of had gedaan. Ik legde uit dat ik nu niet meer durfde te sporten, maar dat ik vroeger had gekorfbald. Wat bleek: de PMT-therapeute had zelf ook gekorfbald! Ze besloot dat we direct iets actiefs gingen doen. Mijn spanning was namelijk behoorlijk gestegen tijdens het zitten en praten… Ze koos een bal, helaas had ze geen korfbal en ze draaide de basket omlaag. Ze vond het zelf (ook) erg jammer dat ze geen echte korfbalbal en korfbalpaal had. We gingen gewoon wat op de basket schieten.
Ik merkte, eigenlijk vooral achteraf, dat mijn spanning tijdens de activiteit zakte. Ik was bezig en had minder tijd om veel te piekeren. Natuurlijk kwamen er nog wel gedachtes als “oh, nu heb ik al 4 keer gemist, wat zal ze wel niet denken!” en “kan mijn lichaam dit wel aan?” op, maar mijn spanning nam af.
Even later was de tijd om. Ze vroeg wat ik er van vond. Even blokkeerde ik. Op deze vraag had ik geen goed antwoord! Ze gaf me de tijd. Na een tijdje kwam ik met een antwoord. Het eerlijke antwoord: ik kon het na een sessie, wat ook nog eens de intake was, nog niet bepalen. Dat was gelukkig oké. Ik vroeg nog of ik een paar foto’s van de zaal mocht maken. De PMT-ruimte was zo groot en mijn spanning was erg hoog geweest. Hierdoor wist ik dat ik zou gaan vergeten hoe de ruimte er uit zag. Dat zou ervoor zorgen dat mijn spanning de volgende keer weer zo hoog was, omdat ik als het ware weer in een voor mij “nieuwe” ruimte zou komen. Gelukkig mocht dit.
Toen ik klaar was liep ze met me mee naar boven. De sessie was afgelopen en ik had er wel een goed gevoel over. Deze therapie zou me wel eens kunnen gaan helpen!
Liefs
(Deze blog is in september 2018 geschreven)
Het klinkt alsof deze therapeute je erg goed begrijpt. Die mensen zijn waardevol. Ik hoop dat het je veel goeds brengt en dat we snel het vervolg kunnen lezen..
Zeker! Heel erg fijn. Ik zal binnenkort een update plaatsen. :)