Eigenlijk stond er voor vandaag een andere blog op de planning. Een blogje over de dingen die ik graag zou willen doen wanneer ik mijn paniek wat meer onder controle heb. Toen ik ging zitten om deze blog te schrijven liep ik eigenlijk direct vast. Ik kan een heleboel dingen bedenken die ik graag weer zou doen. Dingen die ik nu niet kan doen.
Ik liep vast, omdat ik bang was voor de reacties. “Je moet het gewoon nu doen”. “Je doet niet genoeg je best, want je gaat je angsten niet aan en je gaat dingen uit de weg uit angst voor paniekaanvallen”. Of die reacties waren gekomen? Weet ik natuurlijk niet. Ik heb geen glazen bol die mij de antwoorden op die vragen geeft. Zo’n glazen bol zou het leven wel een stukje makkelijker maken.
De afgelopen tijd ben ik er meer dan eerder achter gekomen dat internet een fijne plek kan zijn, maar soms ook een lastige plek. Zowel delen op mijn blog, als delen op Twitter of Instagram vind ik moeilijk. Ik deel, maar heb altijd het idee dat ik alles precies goed moet omschrijven. Mijn angst om verkeerd begrepen te worden is heel erg sterk. Altijd al geweest, maar hij lijkt de afgelopen periode weer wat meer aanwezig. Normaal heb ik het vooral in face-to-face gesprekken, niet op internet. Internet was voor mij een plek waar ik op mijn manier mocht delen. Schrijvend. Een plek waar ik ruimte in mocht nemen.
De reden dat ik delen moeilijker ben gaan vinden is dat ik het idee heb dat ik nooit goed kan schetsen wat er precies speelt in mijn leven. De hulpverlening die lang op zich laat wachten, de medicatie, de oxazepam die ik nog steeds niet afbouw, de stappen die ik zet, eigenlijk alles wat ik doe. Het is niet te omschrijven in 140 tekens. Of onder een berichtje op Instagram. Zelfs niet in een blog. Ik ga jullie niet vermoeien met een week lang een verslag van wat ik de hele dag doe. Al mijn gedachten. Alles wat we doen om de hulpverlening te versnellen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik wil me niet hoeven verantwoorden, maar merk tegelijkertijd dat (in mijn ogen) onterecht commentaar me veel doet. Op dit moment heb ik al 0,0 energie. Ik voel me leeg, op. Ik heb nergens zin in. Begin deze maand plaatste ik een foto op Instagram waar ik bij schreef dat ik mijn “habit tracker” weer ging gebruiken om wat activiteiten op te pakken. Dit verloopt moeizamer dan gedacht. Alle spanning kost heel veel energie. Ik wil wel, maar heb geen puf/energie en daardoor daarna ook geen zin meer. Stomme cirkel die ik op dit moment niet zo goed kan doorbreken.
Het liefst zou ik dagen in bed blijven liggen. Ik weet dat dat me niet zal helpen, dus ik doe dat niet. Ik zit dag in, dag uit gemiddeld 3 paniekaanvallen per dag uit. Ik doe sommige dingen inderdaad niet in verband met de paniekaanvallen. Dat kan ik niet ontkennen, want dat is gewoon waar. Dat ik niets doe omdat ik geen paniekaanvallen wil krijgen is niet waar. Ik doe mijn best. Ik ga naar de stad. Ik krijg daar paniekaanvallen. Ik zit ze uit. Er gebeurt niets. Dat neemt niet weg dat ze elke keer weer erg eng zijn. Pijnlijk, zowel lichamelijk als mentaal. Ik wandel met de hond. Ook daarbij krijg ik vrijwel dagelijks één of meerdere paniekaanvallen. Maar ik doe het wel. Misschien is dat voor nu even het meest haalbare. Ik weet het niet. Ik denk dat ik mijn best doe. Dat is voor mij op dit moment het belangrijkst.
Hoe mijn behandeling vormgegeven zal worden zal duidelijk worden nadat we de uitslag van het onderzoek hebben. Aanstaande donderdag hebben we een afspraak met de psychiater die het onderzoek heeft afgenomen. We gaan het zien. Waarschijnlijk moet ik weer worden doorverwezen. Wanneer er uit komt dat mijn huidige diagnoses blijven staan kan de GGZ niets voor mij doen, ze weten het nu namelijk ook niet meer. Als de diagnose verandert en er toch autisme uit blijkt te komen zal ik ook weggaan daar. Zij hebben geen gespecialiseerd team meer. Voor nu is het even afwachten… Dat kost een heleboel energie, helaas…
Liefs
Wat een spannende tijden voor je! Een virtuele ‘hug’ voor jou. Ik wens je sterkte toe voor deze week.
Ziek zijn vreet gewoon energie. Psychisch ziek zijn ook. Ik vind het zelf altijd moeilijk om te bepalen of ik wel genoeg doe. Wat moet je zelf doen en wat mag je verwachten van de hulpverlening? En als je dingen NIET doet, is dat dan uit angst, vermijding, gebrek aan energie, gemakzucht of acceptatie van je ziekte? Heel lastig, maar je hoeft daar tegen niemand verantwoording voor af te leggen. Jij ervaart zelf de beperkingen die je ondervindt van je ziekte, dus je mag zelf bepalen wat en hoeveel je er aan wilt doen. Eigenlijk een heel geruststellende gedachte :-)
Hoe je opmerkingen van anderen opvat is ook grotendeels eigen keuze. Tussen wat iemand zegt, wat hij/zij er mee bedoelt en hoe jij het opvat kan een wereld van verschil zitten. Onzekerheid helpt niet wat dat betreft, want daardoor gaan je gedachtes al snel met je op de loop. Als je kunt zeggen “Wat je nu zegt voelt voor mij als een beschuldiging. Bedoel je dat ook zo en kun je dat eens toelichten” dan blijf je in gesprek. En je gaat leren of je eerste gedachte wel klopt.
Ik schrijf dit trouwens niet alleen om je te helpen en omdat ik het zelf allemaal zo goed doe. Door het op te schrijven slijp ik het ook in mijn eigen systeem :-)
Wachten is niet fijn. Doe vooral wat je kunt en waar je je goed bij voelt. Soms een stapje meer, soms een stapje minder. Succes, x
Logisch dat dit zo ontzettend veel energie vraagt van je! <3
Ik begrijp wat je bedoelt, met waarom je je tegen laat houden. Met schrijven, bedoel ik. De angst voor reacties, het gevoel van moeten verantwoorden.
Ik denk wel dat het grootste deel daarvan in jouw hoofd zit: waarschijnlijk voelen de meeste volgers van je blog dit absoluut niet zo. Ik niet, in ieder geval. Maar iedereen kan reageren, en sommige woorden kunnen misschien net verkeerd aankomen bij je ondanks goede intenties. Dat is lastig, al helemaal wanneer je zo'n ontzettende strijd aan het leveren bent.
Ik wilde je in ieder geval gewoon laten weten dat ik dat stukje begrijp, en dat ik je heel dapper vind. Ik volg je graag, zowel op je blog als op instagram. En ik vind je lief.
x
Vervelend meis! Knuffel!
Natuurlijk doe je je best. Ik zou willen dat ik je daarvan kon overtuigen. Als je namelijk niet je best zou doen zou je altijd in je bed blijven liggen. Ik vind dat je ontzettend goed je best doet, want het zou zo gek niet zijn als jij regelmatig wel eens in je bed zou blijven liggen. Dan doen de meeste mensen met angsten, depressie, etc. Juist omdat het zo vermoeiend is dat je af en toe moet bijtanken. Je mag best wat meer in jezelf geloven en op jezelf vertrouwen, Kim. Echt waar. X
Ik denk ook echt dat je wel je best doet. En meer dan je best kun je niet doen. Ik vind je heel dapper.
He Kim,
ik ben gewoon een lezer, dus ik weet niet wat je allemaal anders zou moeten doen, en of je al dan niet genoeg probeert. Daar denk ik eigenlijk allemaal niet over als ik hier terugkom om te lezen. Ik blijf hier lezen omdat ik het sterk vind dat iemand die het zo lastig heeft met zichzelf, daar toch zoveel over kan vertellen, en zo open over zichzelf kan schrijven. Dat is een talent van je, weet je dat?
Als mens hoop ik dat jij, die nog zo jong bent, manieren mag vinden om de energie die je nu in angst en paniek moet steken, op een fijnere manier mag aanwenden. En dat je hulp vindt die je daarbij ECHT helpen.
Ik snap je goed: sommige mensen willen graag altijd een oordeel of advies geven terwijl jij daar juist helemaal geen behoefte aan hebt. Ik denk veel aan je en hoop dat het een beetje oké gaat worden!
Lieve meid,
Ik herken het zo. De wachttijden, van het kastje naar de muur. Vol onzekerheid. Ik gun dat zoooo niemand. Het doet bijna pijn jouw strijd te lezen.
Ik blog ook en soms vind ik het zoo moeilijk, ik wilde mijn proces bergopwaarts beschrijven, mensen helpen en steeds vaker denk ik… Maar wie ben om dat te doen? En ik wil niet toegeven hoe moeilijk het is. Maar toch.. Blijven gaan omdat het ook een passie is.
Heel erg veel sterkte,
Liefs Josette
Het is ontzettend moeilijk he, het allemaal zo juist mogelijk beschrijven. En omgaan met dat gevoel je te moeten verantwoorden, of ‘resultaten moeten kunnen voorleggen’. Ik hoor je. Ik begrijp je. x