In mijn weekoverzicht kwam het al even voorbij: therapie. Vandaag geef ik een persoonlijke update over hoe het nu gaat en hoe het nu verder gaat. Voor zover ik zelf antwoorden en ideeën heb natuurlijk.
Vorige week maandag had mijn moeder een afspraak met mijn therapeut. Dit was naar aanleiding van de afspraak die we de week daarvoor met z’n drieën hadden gehad. In eerste instantie was ik best wel boos (/geïrriteerd?) om het feit dat Thijs mij niet had gevraagd of ik het wel goed vond dat hij deze afspraak maakte. Dat hij mij verder niet uitlegde waar de afspraak over zou gaan. Ik ben immers 20 en als ik het niet zou willen zou mijn moeder helemaal niet eens betrokken zijn bij mijn behandeling.
Maar goed, op een gegeven moment besefte ik me ook wel dat ik daar wel eindeloos boos om kon blijven, maar dat de afspraak toch door zou gaan, dus ja… Ik vind het nog steeds wel erg vervelend en stom, maar ik kan er weinig aan veranderen.
Wat er in de afspraak precies allemaal is besproken weet ik niet. Wat ik van mijn moeder hoorde was dat Thijs met haar nog verder praatte over of ik wel of geen autisme zou hebben. Volgens hem heb ik dat niet (wat ik dus eigenlijk nog niet weet, maar wat ik via mijn moeder wel weet). Er zijn namelijk in mijn jeugd weinig duidelijk zichtbare aanknopingspunten voor autisme geweest. Wat ik wel grappig vind, want als die er wel waren was ik toch gewoon op jongere leeftijd gediagnostiseerd? Maar goed, hij zal het wel weten. hij heeft er immers voor gestudeerd! Wat er verder is besproken weet ik niet. Mijn moeder zegt dat Thijs bezig is met het zoeken naar een manier om me te helpen. Dat hoop ik dan maar.
Donderdag had ik een afspraak met Thijs. Ook alleen. Waar het over zou gaan wist ik niet. Dat maakte me heel, heel nerveus, want ik kon me ook totaal niet voorbereiden. Nu snap ik dat je in therapie ‘spontaan’ moet kunnen zijn en zo, maar dat heb ik nu eenmaal niet zo. Als ik spontaan moet zijn zeg ik niks en dat lijkt me ook niet helemaal handig.
Woensdagavond ging ik naar bed met “ik ga morgen echt niet hoor” (goed hè..). Dat ik onderweg ben gegaan is wel iets. Ik had mijn wekker gezet en besloot ’s ochtends te kiezen of ik wel of niet zou gaan. Uit eindelijk koos ik ervoor het te proberen, het toch maar te doen. Ik kon altijd terug als het niet lukte. Zo gezegd, zo gedaan. Op donderdagochtend stapte ik de bus in, onderweg naar mijn afspraak.
Door het nieuws van de ‘mislukte’ aanslag in de Thalys was ik ook weer heel erg angstig om met de tram en bus te reizen. Het is dan ook niet gelukt. Terwijl ik dit eerst wel gewoon kon, dus dat vind ik jammer. Er komen steeds weer meer dingen op mijn lijstje met “durf ik niet” (er komen heus ook dingen bij die ik wel durf, dat zie ik ook). Dat vind ik jammer. Natuurlijk probeer ik er tegenin te gaan, anders was ik niet onderweg gegaan, maar het heeft telkens geen goed resultaat. Telkens weer de ervaring dat het inderdaad niet lukt. Dat maakt me niet echt heel positief.
Na ongeveer een kwartiertje in de tram ben ik uitgestapt en terug naar huis gelopen. Dat was ook heel eng, begrijp me niet verkeerd, maar ik durfde de tram niet meer terug in dus moest ik wel lopen. Bij mijn afspraak ben ik dus nooit gekomen. Helaas. Thuis Thijs gemaild om te zeggen dat ik niet kwam, waarna hij terugmailde of ik dan binnenkort een afspraak samen met mijn moeder wil om te kijken naar het vervolg en de behandelopties.
Spannend, want ik ben best wel bang dat ik weggestuurd ga worden waar ik nu ben. Ik durf nooit op afspraken te komen en dat is natuurlijk gewoon heel erg zonde van zijn tijd. Het hoort erbij, dat snap ik ook, maar het is wel zonde en in die tijd kan hij iemand anders – die wél durft te komen – helpen. Daarnaast helpt het niet. De spanning die ik de hele week heb voor de afspraken is zo enorm dat ik tijdens dat uurtje eigenlijk niks kan.
Hoe we dan wel verder gaan? Geen idee. Ik hoop dat er een oplossing is, die voor mij ook oké is, maar die kans is klein. Angst maakt vrijwel alles ‘niet oké’.
Hoe gaat het met jou? Heb jij nog iets meegemaakt de afgelopen tijd?
Liefs
Ik ben zelf niet zo angstig aangelegd, maar al die enge dingen in het nieuws… Je zou toch niet meer naar buiten durven. Ik kan me er ook wel iets bij voorstellen…
Wat een diagnose betreft. Autisme wordt niet altijd gezien. Mijn vriend was 26 toen hij de diagnose kreeg. Je hebt er ook veel verschillende vormen van. Gaan ze het nog verder onderzoeken?
Liefs!
Jeetje wat lijkt het me heftig om dat soort angsten te hebben. Ik weet ff niet precies wat ik moet zeggen, maar wil je wel graag een knuffel geven.
Het lijkt mij vooral heel vervelend dat therapie op deze manier niet ‘werkt’ voor jou. Kan je moeder je niet brengen erheen? Ik bedoel, ik snap op zich wel dat het ov redelijk spannend is… Dat van die aanknopingspunten vind ik ook een beetje bijzonder, maar je behandelaar zal wel gelijk hebben
Als je angsten zo overheersen dat je niet bij je therapeut geraakt dan moet er denk ik wel eens gedacht worden aan een andere oplossing… zo kan het ook niet verder tenslotte.
Wel spannend, maar hij blijft je er wel bij betrekken. Over die diagnose: was het maar zo simpel. Zoals ik eerder al eens schreef wordt autisme vaak over het hoofd gezien bij meisjes/vrouwen, maar je kan het niet op latere leeftijd ontwikkelen. Je moet maar toevallig in een omgeving opgroeien waar er oog voor is en anders wordt er niet aan de bel getrokken. Misschien is je therapeut wel achter iets anders gekomen door het gesprek met je moeder en kan hij je daarbij helpen?
Toen wij jong waren was er ook nog nauwelijks iets over hoog-functionerend autisme bekend, ook bij hulpverleners. Mijn man heeft nu 16 jaar zijn diagnose, maar zelfs met dat het achteraf duidelijk was dat hij autistische trekken had heeft het nog tot zijn 21e geduurd. Dat vrouwen óók autisme kunnen hebben is nog korter bekend, tenminste, tenzij ze (bot gezegd) heel erg autistisch zijn. Veel therapeuten willen er eigenlijk nog niet aan, en wij vrouwen ‘horen’ al veel eerder sociaal te zijn. Bij die volgende afspraak kan het dus goed zijn om te vragen waaróm, door te vragen. Denk ik. Maar misschien heeft hij inderdaad wel een ander uitgangspunt!
(Heb ik trouwens wel eens verteld dat mijn man ervan overtuigd is dat ik ook autistisch zou kunnen zijn? Hij zegt veel teveel te herkennen in hoe ik reageer, prikkels verwerk etc. Maar op basis van hoe ik in mijn jeugd was zou ik waarschijnlijk ook geen diagnose krijgen.)
Ik ben benieuwd wat het vervolg wordt. Ik hoop dat de therapeut een goede oplossing kan bieden, want op deze manier ben je natuurlijk ook niet geholpen. ;-)
Ik vind het knap dat je wel ondereeeg bent gegaan! Dat is ook al een stapje vooruit, toch?
Ik vertrek morgen en mijn lijf zit nu zo vol spanning dat ik bijna niks kan eten… Terwijl ik wel honger heb maar krijg het amper door m’n keel.
Ja, het is ook spannend allemaal. Ik hoop dat Thijs gauw wat voor je kan betekenen wat hiermee ben je niet geholpen..
Vervelend Kim! Maar je hebt het in ieder geval geprobeerd, en dat is al veel beter dan gewoon thuis blijven hoor. Is het geen optie om er samen met je moeder heen te reizen? En dat je wel alleen naar de afspraak gaat? Niet je schuldig voelen tegenover hem hoor. Hij vindt het vast jammer dat je niet bent gekomen, maar hij zal echt niet denken ‘nu zit ik weer met een uur vrij’ ofzo. xxx
Ik kan me heel goed voorstellen dat je angstig wordt van het nieuws. Ik ben zelf niet angstig aangelegd, maar ook ik vind het griezelig. Dus ja, dat snap ik wel.
Ik heb ooit eens iemand gesproken die ook therapie online kreeg als ze niet naar een afspraak durfde te gaan (pleinvrees). Is dat misschien iets waar je over zou kunnen beginnen? Zou dat helpen, als je je in geschreven woorden beter kan uitdrukken?
Jeetje wat moeilijk zeg. Ik denk, net als veel anderen lees ik, dat er echt gekeken moet worden naar een andere manier van therapie. Dit werkt inderdaad niet. Daar kan jij niets aan doen, maar zo kan je gewoon niet verder. Goh meis, wat moeilijk voor je. Heel veel sterkte. X
Meis, wat moet dit onwijs moeilijk voor je zijn. Zoveel strijd :( ik denk dat een andere manier van therapie o.i.d. misschien toch beter voor je werkt. Ik heb niet dezelfde angsten als jij beschrijft, maar wel andere angsten die mij in therapie onwijs tegenhielden. Ik kon bijvoorbeeld mijzelf niet openstellen tijdens een opdracht bij pmt of bij modi door het feit dat het groepstherapie betrof en er mensen mijn kwetsbaarheid zouden zien. Daardoor kwam ik in die onderdelen geen stap verder en hebben we erover gepraat. De onderdelen zou ik blijven doen, maar op mijn manier en in mijn tempo.
Voor alles is een oplossing <3 het gaat goed komen, echt!
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je laat onderzoeken of je autisme hebt. Daarna pas kijken voor hoe verder qua therapie. Dat moet bij een hele goede diagnosticus, die weet hoe autisme bij vrouwen is. Ouders zijn bovendien niet altijd de juiste bron voor informatie als autisme speelt, want zij zien dingen vaak niet, zeker niet bij meisjes.
Komt goed meid, geef de moed niet op ;)
Lastig. Vind het altijd wel knap dat je probeert, en ook echt die stap zet om er naar toe te gaan.
Voel je niet schuldig. Je bent echt niet de enige die dat soort afspraken moeilijk vindt.
Ik denk niet dat je bang hoeft te zijn dat je weggestuurd wordt, je kunt er immers niets aan doen dat het zo moeilijk voor je is en ik denk dat je arts het ook wel snapt. Hopelijk wordt er snel iets meer duidelijk!
Jeetje, Kim, wat moet dat zwaar en frustrerend voor je zijn! Je wilt zo graag helpen worden maar het komt maar niet van de grond. Sterkte meis!
Heftig zeg! ik hoor wel eens dat autisme op jonge leeftijd bij meisjes vaak over het hoofd gezien wordt. Iemand die ik ken (man) kreeg ook pas de diagnose toen hij de twintig al gepasseerd was… Het hoeft dus niet dat je al op jonge leeftijd de diagnose krijgt.
Sterkte!