Ondanks dat ik zelf niet op kamers woon of heb gewoond kan ik me wel indenken wat de moeilijkheden kunnen zijn wanneer je op kamers gaat en een eetstoornis hebt. Vandaag een artikel daarover. :-)
Het einde van de zomervakantie begint alweer een beetje in zicht te komen (sorry! ;-)). Dat betekent ook dat het nieuwe schooljaar binnenkort weer gaat beginnen. Wanneer je dit jaar voor het eerst gaat studeren kan het goed dat je op kamers wilt gaan. Natuurlijk kun je ook later op kamers gaan wonen. Dit artikeltje is eigenlijk voor iedereen die een eetstoornis heeft én op kamers wil gaan wonen of woont. Of eigenlijk voor iedereen die maar geïnteresseerd is in het lezen van dit blogje – ongeacht waar je woont en wie je bent. Voordat iemand zich nu druk gaat maken dat hij/zij het niet mag lezen. :-) Goed, ik dwaal geloof ik een beetje af, haha. Laten we maar beginnen.
Er zijn een heleboel dingen waar je rekening mee moet gaan houden wanneer je op kamers gaat wonen. Ineens moet je voor jezelf zorgen en moet je (nog meer dan eerder) zelf voor je eigen spullen zorgen. Je moet zelf eten kopen, je zult moet zelf of samen met huisgenoten koken, je zult zelf op je kamertje zijn wanneer je het even lastig hebt.
Er zijn een hoop momenten die voor iedereen die voor het eerst op kamers gaat best lastig zijn. Dat mag en dat is oké, normaal. Ik denk dat het de eerste periode sowieso erg wennen is. Je bent plotseling weg van huis. Of iedereen hier moeite mee heeft weet ik niet, maar wat ik om me heen hoor is dat mensen het vaak de eerste periode best wel wennen vinden. Dit zijn echter mensen die geen “extra” problemen hebben. Tuurlijk hebben ze wel eens een baaldag en zijn ze wel eens ziek, maar dat is natuurlijk van hele andere orde dan het hebben van een eetstoornis.
Wanneer je een eetstoornis hebt kan het goed zijn dat er een hoop extra moeilijkheden bij kijken. Je moet zelf koken, en zelf je eten kiezen. Wanneer je een eetstoornis hebt gehad is het heel erg gemakkelijk terug te vallen in het oude eetstoornis gedrag wanneer je daar de kans voor krijgt. Of misschien meer wanneer de eetstoornis een kans ziet om opnieuw op te spelen in je hoofd. Als je denkt sterk genoeg te zijn en de eetstoornis niet opnieuw terug in je leven te laten komen tijdens het op kamers wonen zijn er weinig problemen. Eventueel zou je met bijvoorbeeld een vriendin die je vertrouwd of je moeder wat afspraken kunnen maken rondom een eventuele terugval. Een voorbeeld van zo’n afspraak is bijvoorbeeld dat ze je erop mogen aanspreken als ze het idee hebben dat dingen niet goed gaan. Dat is best een lastige afspraak, omdat je snel het gevoel kan krijgen dat mensen je in de gaten houden, maar het kan ook een houvast zijn. Je weet namelijk dat mensen er voor je zijn en dat ze je willen helpen als dat nodig is.
Wanneer je nog echt een eetstoornis hebt lijken wat afspraken me nog belangrijker. Het zou hier denk ik ook gaan om wat andere afspraken dan wanneer je eigenlijk genezen bent en een terugval wilt voorkomen. Ik heb even zitten nadenken over de problemen die zouden kunnen horen bij het op kamers gaan met een eetstoornis (duh, anders schreef ik deze post niet :-)). Ik ga niet te veel problemen omschrijven, omdat dit mensen misschien op ideeën kan brengen (eetstoornissen zijn sneaky dingen en elke ’tip’ kan zo opgepakt worden, vandaar). Wel kan ik wat dingen delen die wellicht helpend zouden kunnen zijn voor iemand met een eetstoornis die op kamers gaat.
Allereerst het maken van afspraken om samen met vriendinnen of familie te eten. Het kan lastig zijn om alleen te moeten eten, zowel voor mensen met een restrictieve eetstoornis als voor mensen die eetbuien hebben. Wanneer je bijvoorbeeld twee keer in de week met een vriendin die toevallig in dezelfde stad studeert kunt afspreken om samen te eten weet je dat je deze avonden in elk geval een goede maaltijd zult hebben. Wanneer je niemand in de buurt hebt is dat erg lastig, maar hopelijk krijg je snel vriendinnen die wel bij jou in de stad wonen.
Ook het zoeken van een psycholoog (het liefst gespecialiseerd in eetstoornissen) in je nieuwe woonplaats kan heel handig zijn. Zeker wanneer hij of zij gespecialiseerd is eetstoornissen zal hij/zij de gevaren en valkuilen van op kamers gaan en het hebben van een eetstoornis kennen. Wellicht kun je bij de psycholoog ook wegen, wanneer dit op kamers te obsessief gaat. Zo houdt de psycholoog in de gaten hoe het met je gaat én krijg je hopelijk een klein beetje meer rust op je kamer.
Wanneer je niet regelmatig naar je ouders kan, kan het fijn zijn om af te spreken elkaar regelmatig te bellen. Dat zal heel erg aan de band met je ouders liggen. De een heeft heel veel steun aan zijn of haar ouders, de ander wordt juist getriggerd door zijn/haar ouders. Dat is iets wat je voor jezelf moet nagaan. Voor mij zou het heel erg helpen om mijn moeder te spreken op moeilijke momenten, maar ik weet dat dit niet voor iedereen zo is. Wanneer dit voor jou wel zo is kun je bijvoorbeeld afspreken om op momenten die voor jou moeilijk zijn (bijv. na de maaltijd, of net voor) te bellen. Dit kan afleiding geven en je wellicht een beetje geruststellen.
Als laatst zou ik nog willen zeggen: hou alsjeblieft je grenzen in de gaten. Als het niet gaat, gaat het niet. Dat klinkt heel simpel, en ik weet best dat dat het niet is, maar toch zeg ik het. Als je alles hebt geprobeerd om je hoofd boven water te houden, maar de eetstoornis is echt te sterk kan het zijn dat op kamers gaan op dit moment niet lukt. Dat is geen ramp, echt niet. Je kunt kijken of het mogelijk is om vanuit je ouderlijk huis te reizen naar je studie. Als dat echt niet gaat zou het kunnen zijn dat je even moet stoppen met je studie. Je kunt simpelweg niet goed studeren wanneer het echt helemaal niet goed gaat (uitzonderingen daargelaten). Als je moet stoppen is het misschien handig om naar de huisarts te gaan, of te raden te gaan bij je psycholoog. Zou een intensievere behandeling ervoor kunnen zorgen dat je volgend jaar wél succesvol kunt studeren?
Zorg alsjeblieft goed voor jezelf. Je hebt maar één lichaam en daar moet je het mee doen..
Heb jij tips voor iemand met een eetstoornis die op kamers gaat?
Liefs
Pff ik lees dit artikel en ik heb even geen idee hoe ik me voel. Je beschrijft precies mijn situatie, angsten en mogelijke problemen.. En aanstaande maandag verhuis ik.
Het afspreken om te eten met vrienden is inderdaad onmogelijk, omdat ik niemand ken en ik wil graag ook een leven beginnen zonder de eetstoornis. Dan ga je niet meteen aan ‘onbekenden’ laten zien wat er aan de hand is.
Dankjewel voor dit artikel
Je laat me denken over allerlei dingen die ik had onderdrukt. Dat is eng, maar wel heel erg nodig.
Liefs, Sofie
Afspreken om te eten kan ook prima gewoon omdat het gezellig is, ze hoeven niet te weten dat dat jou houvast geeft. <3
Heel veel succes meis!
Liefs
Mij heeft het heel erg geholpen om mijn motivatie om niet in de eetstoornis mee te gaan helder te hebben. Ik had een lijst met alle dingen die ik kon doen als ik niet in de eetstoornis mee zou gaan.
Ook heb ik gewerkt met een signaleringsplan. In dit plan wordt in fases gewerkt en kon ik kijken hoe het met mij ging. Daar stond ook op wat ik in iedere fase moest doen en wie ik erbij kon inschakelen. Mijn omgeving was op de hoogte van dit plan en kon mij er prima mee helpen.
Wat misschien ook nog helpt is jezelf toestaan dat het wel eens wat minder mag gaan. Iedereen heeft wel eens een dag of paar dagen dat het even niet zo goed lukt. Wordt dan niet meteen boos op jezelf, maar probeer op die momenten juist lief voor jezelf te zijn.
Dat is inderdaad wel erg handig om bij de hand te hebben. Al deze motivatie sterk genoeg is kan het je zeker weerhouden van meegaan met de eetstoornis.
Bedankt voor je aanvullingen! :-) Ik denk dat ze heel waardevol kunnen zijn voor anderen!
Ik heb een meisje in mijn huis met een eetstoornis, dat was eerst echt moeilijk. We hadden namelijk best veel overlast vanwege een gedeelde badkamer (geur/geluiden), maar het voelde ook gemeen om te gaan klagen, omdat zij er ook niet zo veel aan kon doen. Ze woont er nog steeds, het gaat gelukkig wat beter met haar nu. Ik kan me wel voorstellen dat het echt moeilijk is met een eetstoornis. Zelf vond ik de eerste periode op kamers vooral heel erg eenzaam. Gelukkig is dat helemaal bijgetrokken en ben ik zo zo blij dat ik op kamers woon ;)
Ik kan me voorstellen dat het lastig is, je wilt inderdaad niks zeggen, maar aan de andere kant zou het misschien wel goed zijn om iets te zeggen. Ligt waarschijnlijk ook aan de band met haar.
Fijn dat je nu helemaal blij bent om op kamers te wonen!
Liefs
Herkenbaar! Vorig jaar ging ik ook op kamers en door het vele alleen zijn, val je heel snel terug. Mijn tip is dan ook proberen om zoveel mogelijk samen te eten met andere mensen, met huisgenoten of afspreken met vrienden. En probeer overdag ook gewoon niet te veel alleen te zijn op je kamer, maar ga bijvoorbeeld op school aan het werk of doe iets met klasgenoten/vrienden. Als je zoveel alleen bent, gaan je gedachten weer malen en malen en dan komen de eetgestoorde gedachten weer sneller op!
Mooie tip, dankjewel :-)
Ja herkenbaar.. Ik vertoon vanaf mijn dertiende eetgestoord gedrag en vanaf mijn zestiende is het doorgeslagen in een “echte” eetstoornis. Maar toen ik op mijn achttiende op kamers ging, begon het steeds verder uit de hand te lopen. Omdat daar inderdaad ruimte voor was. En ik was toen helemaal niet bezig met beter worden, sterker nog: helemaal niemand in mijn omgeving wist ervan. Mijn moeder wist het, maar die dacht dat ik het onder controle had en ik liet haar in die waan. Dus er was niemand om me te remmen, niemand die even informeerde. En toen ging ook mijn relatie nog uit.. Tja, toen was het hek van de dam.
Misschien zou ik wel willen dat ik niet op mezelf was gaan wonen. Misschien dat het dan anders was gelopen. Maar dat zullen we nooit weten.
Dat weet je helaas nooit inderdaad. Of misschien maar gelukkig…
Sterkte meis!
Haha, wat toevallig dat je nu een artikel schrijft wat relateert aan mijn persoonlijke verhaal wat ik gisteren op mijn blog heb geplaatst…
Inderdaad een eetstoornis is erg sneaky en zit in een klein hoekje. Alleen is hier niet een bepaald middel voor dat de problemen oplost. Voor iedereen is dit anders en ik denk ook niet dat het met een paar tips te verhelpen en/of te voorkomen is. Je eigen hersenen hebben zo’n sterke wil dat je er soms zelf geen controle overhebt ondanks dat je weet dat je enorm fout bezig bent..
Dat weet en herken ik heel goed. Ik heb de tips ook alleen gegeven omdat het voor verschillende mensen wellicht fijne, kleine houvastjes kunnen zijn.. :)
Liefs
Ja precies! Tis fijn om mensen een klein beetje te kunnen helpen en te inspireren door middel van je eigen verhaal! :-)
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik weet wel van een vriendin die dit ook wil gaan doen. Mij lijkt het vooral belangrijk dat je eerlijk bent over of je het aankunt, omdat je op kamers echt op jezelf moet letten en dus ook op je eetpatroon, er zijn geen ouders meer die erop toezien dat je (genoeg) eet dus die verantwoordelijkheid moet je wel aan (willen) kunnen.
Even losstaand van een eetstoornis. Ik vond op mezelf gaan wonen een verademing. Ik hoefde nauwelijks te wennen, vond het heerlijk. Uiteindelijk ging ik vanwege vervelende woonomstandigheden (vermoorde buurvrouw, stalkende/verliefde buurman/drugsdealer) terug naar mijn ouders. Daar was ik toen sowieso aan toe. Het voor mezelf zorgen ging niet meer. Waar het eerst zo goed ging, heeft het me op de lange termijn uitgeput. Ik ben er een beetje bang voor dat het weer zal gebeuren.