“Persoonlijke update”, een super saaie naam waar ik een hekel aan had gekregen. Nieuwe naam dus: oneindige pirouette. Een rubriek waarin ik schrijf over de dagelijkse dingen. Over hoe het met me gaat.
Het is een tijd lang stil geweest op mijn blog. Ik wist niet goed wat ik moest schrijven. Wat ik kon schrijven. Hoe het gaat? Dat weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed. Het gaat niet goed, het gaat niet heel slecht. Ik weet niet goed hoe het gaat. Hoe ik me voel…
Afgelopen week ben ik een weekje met mijn moeder op vakantie geweest. Na wat opstartproblemen hebben we een fijne week gehad en ons prima vermaakt. Het was super lekker weer, dus we zijn veel buiten geweest. Als ik niet aan het slapen was dan, want dat is nog steeds een dingetje, die vermoeidheid.
Ik ben op dit moment bezig met het afbouwen van de citalopram die ik slik. Op dit moment zit ik op 10 mg. De psychiater wil het laatste stuk met druppels doen, maar ik twijfel nog of ik dat nodig vind. Ik probeer het liever eerst “gewoon”, van 10 naar 5 naar 0, omdat ik nog nooit last van bijwerkingen heb gehad als ik het op die manier deed. Dat verwacht ik nu dus ook niet. Als het wel zo is zien we dat dan wel weer.
Een belangrijk iets in mijn leven op dit moment is contact. Zowel met vriendinnen (voor zover ik die nog heb, “haha”) als met de hulpverleners. Het contact met vriendinnen verloopt niet zo goed. Vaak ruzies, vaak onbegrip, maar het meest van alles: vaak begrijp ik anderen niet. Als ik om verduidelijking vraag is het daarna meestal niet duidelijker. Dat ligt niet aan de ander. Dat wil ik even benadrukken. Dat ligt aan het feit dat ik het niet snap. Dat ik niet “gemaakt” ben voor dit soort contact. Voor een band, voor vriendschap…
Het contact met de hulpverlening loopt wel redelijk. Met de GGZ in elk geval. Ik ben eigenlijk best tevreden over mijn huidige psycholoog. Ik had niet verwacht dat ik dat ooit zou zeggen over een GGZ psycholoog (sorry ;-)). Ze denkt heel erg mee en neemt nu rustig de tijd om me te leren kennen. Natuurlijk gaat mij dat allemaal veel te langzaam (ongeduldig, nee hoor ;-)). Ik wil gewoon heel graag vooruit. Ik wil werken, ik wil aan de slag. Voor mijn gevoel is kennismaken dat niet. Mijn moeder en de psycholoog hebben me al heel vaak verteld dat ook kennismaken een vorm van “werken” in therapie is, maar toch voelt het niet helemaal zo.
Maar goed, ze denkt heel erg mee en dat is fijn. Zo merkte ze op dat ik me via schrift veel beter kan uitdrukken dan ik dat pratend kan. Ik mag nu in therapie bijvoorbeeld mijn iPad meenemen en de eerste tijd daar mijn antwoorden op typen. Of ik dit ga doen en hoe dit er dan precies uit gaat zien weet ik nog niet, maar dat ze zo meedenken is fijn. Ook hebben we besloten dat ik toch de ehealth module psycho-educatie ga volgen bij haar. Dit zou ik eerst alleen met mijn begeleidster oppakken, maar we hebben besloten dat ik dit toch ook bij hen wil doen. Aan het “werk”. :-)
Dat was het wel zo’n beetje voor nu… Even een update… :-)
Oh… Ik zou het bijna vergeten… maar… ik ben weer tante geworden! :-D Super leuk!
Hoe gaat het met jou?
Liefs
Vervelend dat het contact met vriendinnen niet zo vlot meer loopt, maar fijn dat het contact met de hulpverlening daarentegen wel beter is gaan lopen. Ook fijn dat ze zo met je meedenken!
Zeker! Het komt allemaal wel goed…
Gefeliciteerd tante Kim. Heel er fijn dat je een goed gevoel hebt bij je psycholoog. :)
Dankjewel! :-)
dag Kim,
Proficiat dat je tante bent geworden. Ik ben blij voor je dat je zo goed kan praten met je psycholoog. Je kan ook echt goed schrijven. Zo erg voor je dat het contact met je vriendinnen niet vlot gaat :(
Ik heb al meerdere blogs van je gelezen. Stuk voor stuk zijn ze mooi geschreven….Ga vooral door met schrijven op je blog als je er behoefte aan hebt. Veel succes met module psycho-educatie en de verdere gesprekken.
Dankjewel Christine! X