In periodes van stress of spanning kun je afvallen. Dat weten de meeste mensen wel. Maar hoe is dit als je een eetstoornis hebt?
Een maand of twee geleden viel ik veel af door mijn paniekaanvallen. Ik ben, toen mijn paniek weer een beetje te handelen was, weer redelijk aangekomen tot mijn “normale” gewicht. Nu gaat het weer redelijk… slecht met de paniek en nu val ik weer in rap tempo af. Van gezond gewicht naar ondergewicht.
Op zich geen probleem zou je denken. Ik kom toch weer bij zodra ik minder paniek heb. Helaas draait mijn hoofd er overuren bij. Aankomen, afvallen, stabiel blijven. Het is voor mij heel belangrijk. Nog steeds. Hoe graag ik het ook los zou laten.
Lange tijd zat ik op een gezond gewicht. Niet het gewicht dat de arts ooit als “streefgewicht” heeft gesteld, maar dat vond ik prima. Die extra kilo’s vond ik niet nodig. Dat was niet zozeer een eetstoornis-ding, maar vooral gewoon een praktisch ding. Ik zit al mijn hele leven rond de ‘gezond-ondergewicht’-grens. Dat is oké, zo ben ik gebouwd. Mijn vader had dezelfde bouw, het is dus niet zo gek dat ik die bouw ook heb. Ik at alles wat ‘nodig’ was. Mijn gewicht bleef stabiel. Prima!
Toch blijft het afvallen altijd knagen (knaagde het maar echt aan me, dan viel ik er misschien van af! Sorry flauw). De kick die het geeft als de weegschaal een lager getal aangeeft… Het gevoel van mijn broek die steeds losser gaat zitten… Het beter voelen van mijn botten overal… De trots die ik voel wanneer ik honger voel, maar niet ga eten… De leegte… Het “iets kunnen”… Dat zijn allemaal dingen die ik mis. Die ik mis wanneer ik niet meega in het niet eten. Toch eet ik “gewoon”, het is niet elk moment van de dag een strijd. Ik heb het gevoel niet meer sterk genoeg te zijn om af te kunnen vallen.
Nu het niet goed gaat met de paniek val ik af. Mijn paniek zorgt ervoor dat ik heel veel tril. Mijn hoge hartslag (die misschien komt door iets lichamelijks, maar daar probeer ik me voor nu maar niet zoveel mee bezig te houden) zorgt ervoor dat mijn lichaam veel in “fat burning” mode staat. Tja. Dan val je af. Zo simpel is het. Als het weer een beetje beter gaat kom ik het verloren gewicht weer bij… Zo simpel is dat ook…
Maar dit is ook waar mijn hoofd op hol slaat. Ik moet nu wegen om mijn gewichtsverlies een beetje in de gaten te houden. Dat wegen triggert mijn eetstoornis best wel. Mijn gewicht daalt en dat zorgt ervoor dat ik die kick van het gewicht verliezen weer krijg. Ik voel mijn kleding losser worden. Het maakt de drang om nu door te gaan zo veel sterker. “Ik ben nu toch al ‘onderweg'” is een gedachte die door mijn hoofd speelt. “Dit is zo’n mooi beginnetje voor een nieuw laagste gewicht” schreeuwt de eetstoornis. Het is moeilijk om niet mee te gaan. Nu eet ik wel gewoon, dus het loopt allemaal wel los, maar het is niet fijn dat de gedachten er weer zijn. Dat is lastig.
Ik ben benieuwd hoe anderen met een eetstoornis (verleden) hiermee omgaan, maar ook hoe dit is voor mensen zonder eetstoornis. Wat als je ineens afvalt? Zonder dat dat echt bewust gebeurt?
Liefs
Ik verkeer sinds maart 2015 in zo’n “fat burning” mode want ik heb ook veel last met paniek en nachtmerries. Ik ben nooit gediagnosticeerd met een eetstoornis, maar ik kan toch een vijftal periodes in mijn leven aanduiden waarin het niet goed met me ging en ik een enorme afkeer kreeg van eten. Tijdens de feestdagen was ik nog eens bij mijn ouders thuis en zij hebben een weegschaal. Na herhaaldelijke opmerkingen van familie over mijn gewicht ging ik me stiekem wegen. Dat was wel even schrikken: 10 kg minder dan vorig jaar, randje rode zone BMI. Eigenlijk had ik het moeten zien aankomen, want ik begon haar te verliezen. Ik deed het niet om dat gevoel van controle te krijgen, het was per ongeluk gebeurd. Ik kook graag en ben graag creatief met eten bezig omdat het me een moment van rust geeft wanneer ik in de keuken sta. Die drang naar creativiteit overwint de drang naar controle, bij mij althans. Voor 2016 heb ik er dus een missie van gemaakt om mezelf weer wat zwaarder te koken door kleine (maar dus wel belangrijke) dingen toe te voegen aan mijn gerechten (vb. een extra banaan/avocado in de groene smoothie, wat meer aardappelen in de soep, een beetje geutiger zijn met kokosvet in mijn bereidingen). Laat de eetstoornis niet winnen, wees lief voor jezelf en je lichaam. Zeker nu x
Dit lijkt me echt een verschrikkelijk moeilijke strijd voor je. Ik heb zelf geen eetstoornis en ik denk dat je dan nooit volledig in kan leven, maar ’t wel van dichtbij meegemaakt dus ik herken er daardoor wel veel in. Heel goed van je dat je erover schrijft; lijkt me beter voor jou dan het op te kroppen.
Knap dat je dit hebt verwoord. Bij mij gaat het afvallen gepaard met mijn chronische ziekten. Als ik me ziek ,moe en veel pijn heb, val ik soms veel af. Je hebt dan minder behoefte aan eten en na een tijdje is je lichaam weer gewend aan het weinig eten en ook al word ik dan weer wat beter, Het blijft dan moeilijk om te zien dat die nodige kilo’s er weer bij (moeten) komen. Zo was ik enkele jaren geleden meer dan 15 kg afgevallen door fysiek erg ziek te zijn, met ondergewicht als gevolg, achteraf had ik het best moeilijk bij elke kg die er terug bij kwam. Het is raar dat er dan toch iets in je hoofd telkens weer zegt dat je dat liever niet wil.Zoals jij probeer ik nu ook stabiel te blijven, maar het is inderdaad soms best lastig. grtjs K.
Onbedoeld gewichtsverlies is stom. Ik was totaal niet met mijn gewicht bezig. Net als jij zat ik altijd zo’n beetje op de grens. Als je dan afvalt is het al snel mis. Nu moet ik me wegen en dat maakt dat ik ineens heel veel met mijn gewicht bezig ben. Niet aankomen (of afvallen) voelt als falen. Ik begin me ermee te identificeren, dat is echt niet goed. Ik zit nu op mijn laagste gewicht in een half jaar tijd. En dan te bedenken hoeveel moeite ik doe. Ik word er steeds somberder van. Eigenlijk misschien wel het tegenovergestelde van wat je kan voelen als je worstelt met es gedachten: ik ben volledig de controle kwijt. Ik kan er een boek over schrijven, wat dit betekent voor mij. Als je vragen hebt of even je hart wil luchten mag je me natuurlijk mailen.
Lastig, Kim!
Ik ben inmiddels een paar maanden helemaal klaar met een behandeling voor eetproblemen, en ik kan me helemaal voorstellen dat het lastig is om zo veel af te vallen. Met mij gaat het nu super, maar aankomen en afvallen zijn allebei nog steeds écht vervelend.
Het enige wat ik probeer te doen is om gewoon niet meer op de weegschaal te staan. Ik heb het ook al heel lang niet meer gedaan. Zo lang ik niet weet wat ik weeg gaat het prima. En die kleine merkbare schommelingen… Dat is gewoon een kwestie van me er keihard overheen zetten, doorgaan, hopen dat het morgen weer beter gaat, en mezelf wijsmaken dat het misschien aan het moment ligt. Ik kan me daar nu gelukkig goed overheen zetten.
Heftig meis! Het wordt ook een beetje een vicieuze cirkel zo waar je in raakt. Is er wel iemand waar je mee kan praten? Ik heb zelf nooit een eetstoornis gehad, dus ik kan je verder geen advies geven. Ik hoop dat het snel wat beter met je gaat. Knuffel!
Als het een tijdje wat minder gaat met eten door bijvoorbeeld stress merk ik ook gelijk dat het een stuk lastiger is om de draad weer op te pakken. Een klein beetje afvallen is gelijk weer een opening naar meer ‘willen’ afvallen, ook al wil ik het toch niet echt. Ik probeer dan wel voor ogen te houden dat meer afvallen dus ook weer meer stress betekent, en dit in een soort cirkel door gaat. Meer stress, maar ook meer regeltjes, meer pijn, meer kou, stemmingswisselingen, haartjes op mijn gezicht en steeds een beetje minder de vrolijke ik die ik normaal ben. De negatieve kanten van terugvallen zijn zoveel groter dan de positieve kanten, je maakt jezelf alleen maar kapot.
Ik hoop voor je dat je er weer uit weet te klimmen! Het leven is het waard, en jij bent het zeker waard!
Wat ontzettend heftig om te lezen, weet eigenlijk niet zo goed wat ik er verder over moet zeggen – alleen maar hoe knap ik het vind dat je blijft doorbikkelen en er zo open over blijft schrijven!