Zoals jullie waarschijnlijk hebben gemerkt is het al lange tijd stil op mijn blog. Ik ben jullie natuurlijk niet vergeten. Absoluut niet. Ik denk veel mijn blog, aan het plezier wat ik aan het schrijven beleefde, de blogs die ik schreef en de interactie met anderen. Er is iets veranderd in de blogwereld waardoor het me niet meer zo goed lukt om nieuwe blogs te schrijven…
Toen ik begon met bloggen kende ik nog bijna geen andere bloggers. Ik leerde wat mensen kennen die ook over (hun) psychische problemen blogde. Ik kan het verkeerd hebben, maar volgens mij waren dat er toen nog niet zo heel erg veel.
Toen ik begon met bloggen schreef ik voornamelijk over de persoonlijkheidsstoornis (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis) die mij bij was vastgesteld, angststoornissen, depressies, eetstoornissen en daarnaast gewoon over het alledaagse leven en veel kleine gelukjes. Toen kreeg ik ineens de diagnose autisme. Dat veranderde het bloggen behoorlijk voor mij. Ineens wist ik niet meer zo goed waar ik over moest schrijven.
Ik ben rond gaan kijken op internet, op zoek naar ervaringen van anderen met autisme. Ik kwam best veel blogs tegen. Het aantal mensen dat blogt is de afgelopen jaren natuurlijk enorm gestegen. Dat is iets wat ik alleen maar goed en fijn vind. Belangrijk dat er meer kennis over psychische problemen komt. Mogelijk (hopelijk!) neemt dit een deel van het stigma rondom deze problemen weg.
Ik was enorm onder de indruk van de andere bloggers die schreven over hun leven met autisme. Wat een kennis, wat een goede en sterke blogs. Ik voel(de) me tekortschieten. Wie ben ik om te bloggen over autisme als zij het allemaal zo prachtig kunnen verwoorden? Wie ben ik om te bloggen over autisme als zij allemaal zo enorm veel kennis over autisme hebben en daarnaast ook nog over allerlei problemen die vaak bij autisme komen kijken?
Ik voel me niet meer goed genoeg om te mogen bloggen.
Nu klinkt het alsof ik de schuld buiten mezelf leg. Alsof ik de schuld voor dit probleem leg bij het feit dat er allemaal andere bloggers zijn gekomen. Dit is absoluut niet mijn bedoeling. Het is enkel een gevoel wat ik heb. Een gevoel dat sterk is en wat ervoor zorgt dat het schrijven niet lukt.
Ik wil graag authentiek blijven. Schrijven zoals ik deed. Tegelijkertijd vind ik het belangrijk om niet enkel een “dit is mijn leven: vandaag deed ik dit, morgen doe ik dat, gister at ik dit”-blog te zijn. Er is niets mis met zulke blogs, maar het is simpelweg niet waar ik naar streef. Ik wil ook graag kennis verspreiden, maar heb het gevoel de informatie niet genoeg te beheersen om hier werkelijk goede blogjes over te kunnen schrijven.
Momenteel ben ik dus enorm zoekende. Ik wil het bloggen graag (heel graag!) weer oppakken, maar ben nog zoekende naar wat ik dan precies wil, kan en mag schrijven.
Liefs
Ik vind je blogs iig heel fijn om te lezen! En ik hoop dat je een manier vindt waarop het voor jou ook weer fijn wordt om ze te schrijven :)
Ik zou juist heel graag je blogs over autisme willen lezen. :) Naar mijn mening kun je heel goed schrijven en mag je alles schrijven wat je zou willen. Je zegt dat je het gevoel hebt ‘de informatie niet genoeg te beheersen’, maar als je bijvoorbeeld zou vertellen over hoe jij dingen ervaart, dan heb jij toch 100% recht om daarover te bloggen?
Sterkte ermee! :)
Ik ken je gevoel heel erg, maar dan met mijn eigen blog. Weet dat dit jouw blog is, en alles goed genoeg is. Bloggen moet leuk blijven, en geen wetenschappelijk naslagwerk. Dus schrijf gewoon wat jij wilt, en ’t komt allemaam wel goed!
Ik snap je gevoel, vraag mezelf ook weleens af wat voor meerwaarde ik breng. Maar je ziet het al aan de reacties: mensen lezen je blog toch graag! En bedenk ook dat er nog heel veel lezers zijn die jouw blog waarderen, maar dit niet altijd uiten.
Je mag gewoon schrijven wat je wil, dit is jouw blog en je lezers volgen vanzelf wel!
De droge feiten en kennis vinden we overal, hoe het voor jou is om ermee te leven vinden we alleen bij jou. Dat is voor mij net de meerwaarde; herkenning vinden bij anderen die iets gelijkaardigs doormaken. Het gevoel hebben niet alleen te zijn, wanneer afspreken met vrienden even niet lukt, of gewoon naar de supermarkt gaan of een telefoontje plegen, terwijl dat voor iedereen anders zo vanzelfsprekend lijkt te zijn.
Jij hebt een verhaal te vertellen Kim, JOUW verhaal, los van statistieken en theorieën. En wij, die hier komen lezen, hebben het nodig om dat verhaal te horen. Ik hoop dat ik nog veel van je mag horen. xxx
Maar ik volg jouw blog, vooral om jou. De kennis hoeft niet tot in de puntjes perfect en wetenschappelijk onderbouwd te zijn. Ik ben benieuwd naar jouw verhaal en ervaring. Want ik vind je een leuk en fijn persoon. Stel ik heb al 10 blogs over overprikkeling gelezen, dan vind ik die 11e van jou net zo waardevol. Ik blijf je trouw volgen hoor ;-) Liefs!
Je vindt jezelf niet goed genoeg, maar wat nu Kim, als er iemand is die het allemaal ook even (nog) niet weet en bij jou leest dat ook jij je struggles hebt en het niet allemaal goed weet… Hoe goed ben je dan ineens? Ik denk dat alleen blogs van mensen die zelfs bijna arts zijn qua kennis juist mensen kan afschrikken, alsof het heel normaal is dat iedereen alles maar weet…. Ik denk dat juist de ‘zoekenden’, de normale mens heel veel toevoegen!
Ik lees als moeder bijvoorbeeld het liefst blogs en artikelen van moeders die ook maar wat doen, net als ik ;).
HoiHoi
Ik heb ook autisme en ik lees je blog graag! Ik herken mezelf in veel dingen die je hier beschrijft! Ga zo door! xYoni
Ga gewoon door. Volgens mij help je jezelf en anderen hiermee. Er zijn bijvoorbeeld ook veel winkelmedewerk(st)ers maar die stoppen ook niet met wat ze doen om die reden☺️. Ik blog zelf niet maar zal altijd met woorden (in gesprek) autisme en angsten blijven “promoten”.. Dus doe waar jij je goed bij voelt, de dagelijkse struggle is al “vervelend” genoeg. X
❤️
Het is best lang geleden dat ik nog eens op je blog kwam. En het is ook best lang geleden dat je dit blogje schreef. Maar toch wilde ik nog eens reageren, naast al die andere mensen.
Want bloggen is vooral een creatief proces. Lekker je ei kwijt kunnen. Dingen schrijven voor jezelf. En ik denk dat dat altijd goed genoeg is.
Ik ken de struggle die je nu hebt. Je denkt dat je een meerwaarde moet bieden. Maar dat is niet zo hoor. Je bent goed genoeg zoals je bent. Ga maar weer lekker schrijven. Mensen zullen altijd komen om te blijven lezen. Dat zie ik hierboven aan de reacties meer dan genoeg!
Zonder het verleden leer je niet in het heden, maar het heeft ook weer zo zijn belemmeringen. Het kan een muur zetten. Ik zou gewoon blijven schrijven, alleen al omdat je blog iets unieks heeft dat anderen kunnen helpen.
”Ik voel me niet meer goed genoeg om te mogen bloggen.” Dit raakt mij zo erg. Ik stream op Twitch (livestream platform) En merk dat ik niet meer wil streamen om dat ik niet goed genoeg ben of mijn brein niet goed genoeg kan uiten naar anderen. Ow wat zou ik het fijn vinden als ik hier mee zou kunnen sparren!