Mijn liefdesleven: mijn eerste vriendje!

Mijn eerste vriendje! Daar vertel ik jullie vandaag (bijna) alles over. 

Ik zeg (en denk) altijd dat ik nooit een vriendje heb gehad. Dat ik nog nooit verkering heb gehad. Laatst bedacht ik me ineens dat dat helemaal niet waar is. Ik heb wel degelijk een vriendje gehad. Hoe oud ik precies was weet ik niet, maar ik denk dat ik ongeveer 10/11 jaar oud was (of je het dan al “een vriendje” mag noemen… tja… dat doen we voor nu maar wel).  Aangezien het best een… interessant verhaal is besloot ik er een blog over te schrijven. Dus, daar gaan we. Bereid je maar vast voor op schattigheid en plaatsvervangende schaamte.

Een collega van mijn moeder deed de kappersopleiding. Mijn moeder heeft meerdere malen voor haar “model” gezeten als ze voorhaar opleiding iemand moest knippen. Op een gegeven moment had ze haar diploma (bijna?) gehaald en knipte ze vrienden en kennissen ook wel eens thuis. Mijn haar moest geknipt worden, dus we besloten daar langs te gaan. De vrouw in kwestie had een zoontje en een dochtertje, dus terwijl mijn moeder geknipt zou worden zou ik twee andere kindjes hebben om mee te spelen. Gezellig, toch?

Daar zat ik dan, in de “kappersstoel”. Het was bijna zomervakantie en ik wilde graag een stuk van mijn haar af. Ik had destijds behoorlijk lang, krullend haar. Omdat dit in de zomer vaak kriebelde wilde ik het graag kort. De jongen, het zoontje, was ook in de kamer toen mijn haar geknipt werd. Hij was een jaar of twee jonger dan ik was. Hij zei dat het zonde was dat ik “mijn mooie lange krullen” (zijn woorden) liet afknippen. Awwwwwww. En dat op 8 jarige leeftijd. Schattig toch?

We spraken af en toe af om te spelen, gewoon zoals twee kindjes dat doen. Op een gegeven moment at ik daar ook soms mee. Ik vond dat moeilijk en ongemakkelijk, dat weet ik nog, maar ik deed het wel. Er werden grapjes gemaakt over “rollende stenen”. Zijn vader en hijzelf bleken erg fan te zijn van The Rolling Stones. Tja, die snapte ik niet. Rollende stenen??? Maar goed, dat doet er eigenlijk allemaal niet zoveel toe.

Ik was inmiddels oud genoeg om zelf een mailadres te hebben. Op school gebruiken we de computer regelmatig en ook thuis mocht ik de computer gebruiken. Dit was erg handig, want we zagen elkaar nu ook weer ontzettend niet en via de mail konden we elkaar toch een beetje op de hoogte houden van wat er allemaal gaande was in ons zeer interessante leven. Hij had nog geen eigen mailadres en gebruikte dus dat van zijn moeder. Dat zijn moeder de mails dus ook las, daar heb ik nooit bij stilgestaan. Of hij dat wel wist weet ik eigenlijk niet.

Vroeger was ik zeker zo ongemakkelijk en wilde ik net zo veel duidelijkheid als nu. We hadden op een gegeven moment echt “verkering”. Dit was natuurlijk via de mail gevraagd, want in het echt was dat veel te spannend! Ik kreeg met valentijn een knutselwerkje van hem. Met hartjes en “I love Kim” en zo. Alweer een “awwwwwww” moment.

Toen we een tijdje verkering hadden, ja.. en dit herinner ik me nog heel goed, mailde ik hem op een dag:

“Hoi,
Zullen we de volgende keer dat we afspreken in jouw kamer zoenen?
xxx Kim”

Alles voor duidelijkheid, hè? ;-) Het liefst had ik ook nog de tijd etc. willen weten, denk ik zo. Misschien wat ver gezocht, maar mogelijk wel een soort aanwijzing van autisme… Die extreme behoefte aan duidelijkheid toen, in alle situaties.

Ik weet nog dat ik de volgende mail terug kreeg (oké, hierbij heeft de zoekfunctie van mijn mailbox me een klein beetje geholpen. Dat over mijn mail kan ik me nog precies herinneren – en dat klopte ook, heb het toch gecheckt – maar de letterlijke woorden van zijn mail wist ik niet meer… alleen de “strekking” van zijn reactie):

“Hoi Kim,
Dat is goed
xxx”

Ik weet ook dat we elkaar daarna nooit meer hebben gezien of gesproken. Ik heb nooit meer met hem afgesproken. We hebben nooit meer gemaild. Niets. Tot zover mijn spectaculaire liefdesleven.

Einde.

(En ja, dit is allemaal echt gebeurd).

Liefs

ps. Beste *naam*, mocht je dit lezen… hoi…