Allereerst wil ik jullie allemaal zo ontzettend bedanken voor alle lieve reacties op mijn blog van gister. Het was voor mij even te veel om te reageren, maar ik waardeer jullie woorden zo. Ze hebben me stuk voor stuk door de dag heen geholpen. Echt, jullie zijn lief. Bedankt. <3 Enneh, het was niet de bedoeling om voor traantjes te zorgen. :-)
Gister was een lastige dag. ’s Ochtends zijn we even bij pappa’s graf geweest. We hebben plantjes neer gezet en alles weer even netjes gemaakt. Kaarsje aangestoken… Wat erg mooi was, was dat er een roodborstje bij pappa’s graf kwam zitten. Hij was zo ontzettend tam. Ik geloof graag dat pappa dat vogeltje naar ons toe heeft gestuurd. :-)
Nu even een kleine update… Gister voelde ik me de hele dag nogal ‘meh’. Deels door de dag… De datum… Deels omdat ik een beetje grieperig ben. Maar dat gaat wel weer over. :-)
Vandaag moet ik om 12.00 naar de fysiotherapeut. Daarnaast moet ik met mijn opa de hond uitlaten. Om 15.00 heb ik een afspraak met mijn oude therapeut. Dit zal waarschijnlijk de laatste afspraak zijn. Spannende dag.
Er is een hoop onduidelijkheid rondom de overgang van de ene hulpverleningsinstantie naar de andere. Dat vind ik lastig, maar wanneer ik dat probeer aan te geven lijkt niemand meer duidelijkheid te kunnen geven. Stom is dat. Natuurlijk verloopt het altijd een beetje gek, maar zoveel onduidelijkheden als er nu zijn lijkt me niet nodig, haha.
Vrijdag heb ik weer een afspraak met mijn spv’er. Ik zou graag (nogmaals) aan haar uit proberen te leggen hoe de inzet van het Intensive Home Treatment team voor mij is. Misschien vooral de manier waarop dit is gebeurt. Ik voelde me vrijwel gedwongen om akkoord te gaan. Ik heb geprobeerd aan te geven dat het voor mij niet de manier was. Niet omdat ik onder de angst uit wil komen, want dat is niet zo. Ik ga mijn angsten wel degelijk aan. Voor mij is de druk om dezelfde dingen die ik zelf doe (lees: hond uitlaten, fietsen, naar de bakker gaan) te groot op dit moment. Iemand die zomaar in mijn huis komt. Daar heb ik veel moeite mee.
Wanneer ik dit aan geef krijg ik telkens de vraag “maar je wilt toch van je angsten af?”. Dat maakt dat ik mij erg onbegrepen voel. Het lijkt of men niet luistert. Alsof ze met eigen ogen willen zien dat het “oefenen” voor mij niet de manier is. Dat vind ik frustrerend. Zij kennen mij (nog) niet beter dan ik mijzelf ken. Ik vind het naar dat ik dit hele traject weer moet doorlopen, voordat ze verder willen kijken.
Ondertussen loopt het onderzoek naar autisme nog wel, maar dit gaat allemaal niet zo snel. Waarschijnlijk heeft mijn psychiater in opleiding een erg volle agenda.
Vanaf komende week komt de IHT’er twee keer per week. Dinsdagochtend en donderdagmiddag. Dinsdagochtend vind ik nu al erg lastig. Dan zal ik namelijk de deur open moeten doen. Dat vind ik lastig omdat ik niet weet wat dan precies de bedoeling is. Qua begroeten, qua het binnen zijn… Mijn moeder is dan sowieso niet thuis, dus ik zal het “alleen” moeten doen. Daar zie ik tegenop.
Op dit moment ben ik erg moe. Heel erg moe. Ik zie even door de bomen het bos niet meer. Dat komt wel weer, hoop ik. Er loopt op dit moment gewoon even een beetje veel. Fysio, het onderzoek, de afspraken bij de cardioloog, de afspraken met de spv’er, de afspraken met de IHT’er, het met de hond wandelen wat steeds weer lastig is, het naar de winkel gaan wat lastig is, het slapen wat niet fijn gaat… En zo kan ik nog even door gaan. Dat ga ik niet doen, want daar help ik niemand mee. Mezelf ook niet. Ik ben moe. Na mijn blog over rustdagjes is dat erg stom. Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Hoe ik rust kan inbouwen. Waar ik rust kan vinden. Dat komt wel weer… Even doorbijten nu.
Liefs
Mooi, dat roodborstje wat naar jullie toe kwam. :)
En, als ik het zo hoor, heel logisch dat je moe bent. Er loopt zoveel tegelijk en daarin bestaat ook nog eens onduidelijkheid, dat zou ik ook vermoeiend vinden. En (het gevoel hebben) je (te) moeten verantwoorden of verdedigen tegenover hulpverleners levert niet alleen veel frustratie maar ook veel vermoeidheid op, denk ik zo… daarom wens ik je vooral even sterkte (en wederom “haalbare” rust) toe. Houd vol daar lieve Kim. Je bent het waard.
Vandaag zei mijn behandelaar : ‘wat heeft dit overlevingsmechanisme (want zo noemt ze mijn paniekstoornis) jou opgeleverd?’ Ik kon echt niets verzinnen. Toen zei ze: ‘dat je een ontzettende doorzetter bent. Dat je ondanks alles wil leven en jezelf wil verbeteren. Je bent een hele sterke vrouw geworden’.
En ik denk dat ik deze boodschap alleen maar door kan geven aan jou :) big hug!
Je bent een kanjer Kim, ik leef zo met je mee steeds! Stapje voor stapje, dan kom je er wel :)
Ik kan je heel goed begrijpen, ik worstel ook met soortgelijke problemen. Soms zie je inderdaad door de bomen het bos even niet. Hopelijk krijg je alles snel weer een beetje tot rust, en hopelijk heeft je hulpverlening meer begrip voor je!
Even doorbijten ja, maar wel lief voor jezelf blijven! Sterkte meis.
Stertke, meid! Uiteindelijk komt alles goed :)
wat een gedoe zeg, je klinkt inderdaad een beetje overweldigd. Ik heb de neiging om je tips te geven maar daar schiet je niks mee op. Dus dan wens ik je maar veel heel succes met al die uitdagingen! Wat een vreemde, suggestieve vraag trouwens. Mag ik voorstellen dat je die hulpverlener de volgende keer ernstig aankijkt en zegt ‘nee, ik vind jou zo leuk dat ik hier voor altijd wil blijven komen….’
Wat mooi van dat roodborstel! Ik wens je veel succes de komende tijd, x