Vroeger wilde ik altijd, net als zoveel kleine meisjes, moeder of juf worden “als ik later groot was”. Nu ben ik natuurlijk niet echt op een leeftijd dat veel mensen kinderen krijgen, maar het is wel iets waar ik regelmatig over nadenk. Over mijn droom om later kindjes te krijgen en de (on)mogelijkheden die daarbij komen kijken. Er zijn in de media vaak meningen te lezen over kinderen krijgen en opvoeden wanneer je psychische problemen hebt. Wat is mijn mening? Je leest het hier…
Het is een langgekoesterde droom van me. Het mogen opvoeden en houden van kindjes. Toen ik klein was wilde ik graag kinderen adopteren als oud genoeg was. Als klein meisje zag ik het niet zitten om zo’n pijn te lijden bij het krijgen van een kind. Daarnaast had ik ook altijd de lieve gedachte dat het niet nodig was om een ‘nieuw/extra’ kind op de wereld te zetten als er zoveel kinderen zijn die geen goede zorg krijgen. Ik wilde hen graag een beter leven geven.
Toen ik ouder werd snapte ik waarom mensen graag zelf kindjes wilden krijgen. Ik snapte beter waarom mensen graag een kindje zouden willen dat van ‘henzelf’ is. Iets wat ze zelf op de wereld hebben gezet.
Maar toen ik ouder werd, werd het ook duidelijker dat dingen niet allemaal even makkelijker gingen bij mij. Ik wil absoluut niet zeggen dat ik een moeilijk leven heb, of iets in die richting. Naarmate ik ouder werd ging ik wel meer nadenken over of ik het wel zou kunnen, het opvoeden van een kind. Zou ik het wel aankunnen?
Terwijl ik hieraan twijfelde kwamen er allerlei nieuwsberichten voorbij over het krijgen van kinderen wanneer je psychische problemen hebt. Dit zette mij nog meer aan het denken. Er waren vrij harde meningen te lezen in de artikelen die ik las. Ik las dat mensen vonden dat ‘die gekken’ gevaarlijk waren voor kinderen, dat ze het recht niet hadden om kinderen op de wereld te zetten. Dat deed best veel pijn. Het ging hier namelijk helemaal niet om extreme psychische problemen, maar ook om bijvoorbeeld angsten en depressies. Langzaamaan ben ik zelf ook gaan geloven dat ik geen kinderen op de wereld mag zetten en dat ik gevaarlijk zou zijn voor een kind.
Ik heb de angst gekregen dat ik mijn kind iets zou kunnen aandoen, terwijl ik héél goed weet dat dit iets is wat ik nooit, maar dan ook nooit, zou willen doen. Ik zou enorm veel van mijn kleintje houden, en er alles aan doen om hem of haar zo goed mogelijk op te voeden… En toch is er die twijfel.
Want kan ik het wel aan? Nu ben ik na een uur bezoek van iemand vaak helemaal kapot en kan ik de rest van de dag niet veel meer. Kan ik dan wel de hele dag voor een kind zorgen? Een kind dat 24/7 mijn aandacht nodig heeft en verdient?
Daarbij komen nog de psychische problemen. Is het wel verantwoord om een kind op de wereld te zetten dat mij als moeder heeft? Ik zal waarschijnlijk overbezorgd zijn. De kans is groot dat ik mijn kind veel te veel zou beschermen. Wat als het kindje van mij niks mag, omdat alles gevaarlijk en een risico is? Dat is voor zo’n kindje toch ook geen leven? Als ik op dat moment nog steeds alles vermijd zal het moeilijk zijn om het kindje bij een ander kind te laten spelen. Ik zal het kind namelijk dan op moeten halen. Met de andere ouders moeten praten. Ik zal me minder voelen en bekritiseerd.
Of neem de depressie. Het kindje zal zich misschien niet geliefd en niet goed genoeg voelen, omdat mamma niet minder somber wordt van zijn of haar aanwezigheid. Ik zou misschien nergens zin en hebben en nergens genoeg energie voor hebben. Dat zou kunnen maken dat we niet vaak leuke dingen kunnen doen, of dat ik alles met een boos gezicht doe. Dat maakt een kindje ook niet vrolijk.
En dan de eetstoornis. Wat als mijn kindje van nature wat stevig gebouwd is, zal ik het dan constant op dieet zetten? Ik vind anderen niet snel te dik en ik vind ook weinig van wat anderen eten, maar wat als dit bij een kindje anders is? Omdat hij/zij zo dicht bij mij staat? Wat als ik bij mijn kindje denk te zien dat hij of zij een eetstoornis aan het ontwikkelen is? Dan zal ik direct alle hulpverlening in gang zetten en er een heel groot drama van maken, terwijl mijn kindje misschien gewoon een dagje wat minder honger had.
Of dan nog de mogelijkheid dat mijn zelfbeschadiging niet over is dan. Hij of zij mag nooit mijn verse wonden zien, dat zou shockerend zijn. Sowieso de littekens al. Wat moet ik daarover zeggen? Natuurlijk zal het voor mijn kindje ‘normaal’ zijn, want hij of zij weet niet beter, maar toch vind ik het lastig.
Aan de andere kant weet ik ook dat ik heel, heel erg veel van mijn kindje zou houden. Ik weet dat ik alles zou doen wat ik zou kunnen om ervoor te zorgen dat het kindje het goed heeft. Ik weet dat ik heel erg veel van kindjes houdt en het heel goed met ze kan opschieten.
Ik heb zoveel twijfels en overwegingen. Op dit moment weet ik best dat ik me er echt zo druk nog niet over hoef te maken. Ik heb niet eens een vriend, ik ben pas 20. Het is iets wat pas ver in de toekomst uit zal maken.
Ik heb nog een heleboel tijd.
Ik ben heel erg benieuwd naar jullie ideeën! Hoe denk jij over kinderen krijgen terwijl je psychische problemen hebt?
Liefs
Ik kan me je twijfels heel goed voorstellen. Twijfels, zeker omtrent het krijgen van kinderen, zijn helemaal oké. Ik denk dat iedereen die twijfels heeft, ook mensen zonder psychische problemen. Ik zou me daar niet zo heel erg druk om maken. Je bent inderdaad nog heel erg jong. Ik ben ondertussen 38. Wilde nooit moeder worden, maar zakenvrouw. Dat riep ik al op de lagere school. Die zakenvrouw heeft het nakijken gekregen, maar het niet moeder willen worden is nooit veranderd. Heeft dat met mijn psychische problemen te maken? Als ik heel eerlijk ben denk ik het wel. Ik was ongelukkig als kind zijn, dus mijn beeld van een kind zijn is vreselijk. Ik denk dat ik daarom nooit een kinderwens gehad heb. Maar maak je nog niet teveel zorgen, Kim. Twijfel is gezond. X
Wat een verdrietige reden om geen moeder te zijn zeg, lieve Marion. Heftig!
Ik weet heel goed dat ik nog een jonkie ben en nog 100 jaar de tijd heb (nou ja.. 100..) maar aangezien het zo’n droom was.. is het wel iets dat me weleens bezig houdt. Was erg benieuwd naar hoe anderen hiernaar kijken!
Liefs
Wat een moeilijk onderwerp. Ik ga niemand vertellen of ze kinderen mogen of niet, ik wilde ze nooit en toen de wens kwam, was het gevoel zo enorm. Maar dit is wat ik weet en heb ervaren. Er liggen een hoop valkuilen op de loer, zo vraag je terechte dingen af, maar wat als het erger wordt? Ik zal het toelichten😉. Een zwangerschap en een bevalling zijn grote, nou ja, voor mij trauma’s. Ik kan jou niet vertellen hoe dat was, want ik heb dat zelf nog geen plekje gegeven. Ik ben totaal niet van de aanrakingen en nu zaten er verschillende vreemden aan mij en vaak lag ik met de onderkant naakt. Je doet het, zonder morren, maar het laat iets achter. Postnatale depressie is ook geen taboe (meer), want dit is een serieuze zaak. Mensen die al een ‘stoornis’ (klinkt wat minder gemeen), zijn hier vatbaar voor. En deze depressie is a kick in the ass. Je zult jezelf alles kwalijk nemen, altijd boos zijn, iedereen (nog meer) op afstand houden en vooral twijfelen of jij van jouw kind houdt. Dat doe je, maar je twijfelt zo erg, dat jouw angsten en boosheid ermee aan de haal gaan. Je zult wakker liggen van het piekeren, iedereen als stront behandelen en jezelf compleet naar beneden halen. De goede mensen om je heen zullen je proberen te helpen, maar dat zie je niet. De slechte mensen zullen je neerslaan en die geloof je. Want onderling zijn moeders bruut. Ik probeer je niet bang te maken of jou te vertellen wat jij niet mag doen. Ik wil je behoeden, van alles wat ik, na maart 2014, heb gevoeld en meegemaakt want ik dacht er te licht over. Ik dacht dat ik goed in mijn schoenen stond en dat mijn hoofd er goed opzat. Mijn mooie mannetje is bijna 10 maanden en ookal klinkt het vreselijk, ik geniet pas sinds een paar maanden, echt met volle teugen. En nog liggen de angsten en boosheid op de loer, want hoe verwerk je iets, wat je niet kan verklaren, accepteren en vooral loslaten. Dan kom ik bij de uk. Het kleine monstertje, haha. Het kind zal je alles zijn en jij zal ook alles doen, ten kostte van jezelf. Terwijl jij hard nodig bent in deze tijd. Het kind kan iets hebben, in mijn geval reflex en koemelkallergie. Sommige doktoren nemen dat niet serieus en laten je maanden zelf tobben met een overstuur kind. En geloof me, het gaat niet in je koud koeren zitten wanneer je heel week elke nacht wakker bent, met een hysterisch krijsend kind. Ik hoor hem namelijk nog in mijn hoofd ’s nachts en word dus wakker. Hier had ik niet over nagedacht, want je ga ervandoor dat je baby gezond is, want stress tijdens de zangerschap is a no go. (Nog zoiets) je leven veranderd, maar niet zoals je had gedacht. Je zult dingen voelen, die ik je niet kan uitleggen, ondanks dat ik ze voel. Het is het mooiste en meest uniek gevoel, maar ook het engste en het zwaarste gevoel. Je zult jezelf echt leren kennen en moeten veranderen. Je zult vooral moeten leren loslaten, consequent en volhouden, ongeacht wat. Je doet dingen die je niet wil of wilde, maar je moet. Elk dag naar buiten, met iedereen praten en aan jezelf werken. Want zodra je in hun oogjes kijkt, dan weet je dat je moet. En je zult doen wat je moet doen om daar te komen. Dat maakt jou een goede moeder. En om de uitdaging groter te maken, heb je een vent erbij. (Ga ik even vanuit) die ondergaat hetzelfde en ziet jou onderdoor gaan. Hij kan niks doen en raakt gefrustreerd. Dan komt er tijd voor hem om zich af te vragen of hij wilt blijven en sommige denken hier niet aan, maar hij bikkelt met je mee. En hij wordt vergeten. En als dat nog niet genoeg is, moet jij tijd vinden om op te laden, want de volgend dag, mag je het allemaal opnieuw doen. Ik probeer het te zien als een nieuwe kans om de gemiste dingen te proberen. Kinderen zijn mooi en geweldig, maar soms ook niet. 😉
Ik vind het heel mooi en ‘fijn’ dat je zo eerlijk bent geweest. Dit is nog een hele andere kant die erbij komt kijken waarvan ik het grootste deel nog niet eens heb kunnen behandelen.
Twijfels over hoe je als ouder zal zijn zijn heel logisch. Sterker nog, ik vind het juist erg gezond. Ik lees ergens ook weinig vertrouwen in jouw eigen proces, want de dingen waar je nu tegenaan loopt, daar ben je ook mee bezig. Tegen de tijd dat je eventueel echt kinderen zou willen sta je misschien al een stuk steviger in je schoenen.
Dit is inderdaad geschreven vanuit het heden, met de zorgen die ik nu heb. Het zou kunnen dat ik dan sterker ben, steviger in m’n schoenen sta, maar in de toekomst kijken vind ik een heel lastig iets (zeg ik na een blogpost die volledig over de toekomst gaat, haha – maar hij blijft toch, zoals je zegt, ook nog een beetje in het nu).
Het lijkt me echt heel erg als je een kinderwens hebt, maar het niet aandurft of twijfels hebt. Ik denk trouwens wel dat veel mensen (ook mensen zonder psychische problemen) over dit soort dingen nadenken en zich ook zorgen maken en twijfels hebben over hun invloed op een eventueel toekomstig kindje en daar best wel angstig van kunnen worden. Je weet natuurlijk niet hoe je situatie over een poosje is. Als je straks klaar bent voor kids en het plaatje voor jouw gevoel klopt, dan zal je vanzelf wel merken of je het aankunt of niet en wat je gevoel op dat moment zegt. Xx
Dat is zeker zo. De normale zorgen zijn ook heel normaal (duh, Kim – haha). Met psychische problemen komt er denk ik alleen nog een hele berg bij, maar dat is hoe ik er nu naar kijk.
Als eeuwige twijfelaar hoop ik dat je gelijk hebt dat je vanzelf aanvoelt of je het aankunt etc.
Liefs
Wat een bijzonder, maar moeilijk, onderwerp om over na te denken. Zoals iedereen hierboven al zegt denk ik dat iedereen twijfelt of hij goede ouder wordt of niet. Ik denk dat je dit pas kunt ervaren als je eenmaal kinderen hebt aangezien je het met niets kunt vergelijken. Maar vind het wel heel sterk dat jij hierover nadenkt al voor in de toekomst, maar denk ook dat met paseren van tijd het wellicht duidelijker voor je wordt. X
Erg moeilijk hoor. Ik denk dat kinderen krijgen altijd veel twijfel op roept. En elke situatie is ook weer anders met of zonder psychische problemen. Ik denk dat alles straks veel duidelijker is als je een beslissing wilt gaan nemen :-).
Heel herkenbaar die twijfels! Ik ben zelf 29, dus wel op een leeftijd dat meer mensen kinderen krijgen. Ik vind het heel pijnlijk om te beseffen dat dit r voor mij waarschijnlijk niet in zit, omdat ik te veel psychische problemen en andere handicaps heb. Pas had ik er nog een gesprek over met mijn man, die me suggereerde om me te laten steriliseren. Dat wil ik absoluut (nog) niet en ik wierp tegen dat artsen dit meestal niet doen bij vrouwen van min leeftijd zonder kinderen. Mijn man zei dat ik zo een sterilisatie zou krijgen als ik mijn handicaps opnoemde tegen de arts. Nou, dat deed best wel pijn. Voor de duidelijkheid: het was meer een suggestie, ik neem aan dat mijn man niet bedoelde me te pushen.
Wat een mooie gedachte van vroeger: een kindje adopteren, omdat er zo veel kindjes zijn die beter verdienen. :-)
Maar lieve Kim, geloof mij: (bijna) iedere ouder twijfelt over het ouderschap. Kan ik het wel? Ben ik wel goed genoeg? Ik denk dat je je oprecht goede dingen afvraagt, maar dat een aantal dingen ook twijfels zijn van ouders zonder psychische problemen (in het verleden). Ik denk dat het iets is wat je moet proberen los te laten. Weet jij al hoe jouw leven er over 10 jaar uit ziet? Misschien is het dan wel compleet anders, zijn jouw psychische problemen ontzettend afgenomen in ‘ernst’ (of misschien wel weg) en ben jij een sterke vrouw die toe is aan kinderen. En daarbij: ik denk dat ouders met psychische problemen ook heel goed in staat zijn om kinderen op te voeden. Sommige ouders hebben daar wat hulp bij nodig, anderen gaat het ‘van nature’ goed af. Oké. Er zijn wel wat psychische problemen waarbij ik twijfels heb of dat wel verstandig is, maar in 9 van de 10 gevallen spelen daar ook problemen als verslaving, geldzorgen etc. In jouw geval zal ik mij echt geen zorgen maken en denk ik juist dat jij een hele lieve én goede moeder kunt zijn. Je probeert zo hard te werken aan jezelf. Dat getuigt alleen maar van doorzettingsvermogen en kracht. Ook al voelt dat voor jou misschien lang niet altijd zo. Ik denk dat de tijd het zal leren, zoals het spreekwoord zo mooi zegt. Geniet lekker van het nu en maak je vooral niet te druk over de toekomst. Hoe moeilijk en cliché dat ook klinkt!
Wat fijn dat je hier een artikel over schrijft! Het is echt een moeilijk onderwerp, waar ik ook de laatste tijd veel mee bezig ben. Ik ben ook nog maar begin twintig, maar weet eigenlijk wel zeker dat ik nooit kinderen wil krijgen. Dat is ook vooral vanuit angst, dat ik de verantwoordelijkheid niet aankan, het kindje niet genoeg liefde en aandacht kan geven etc. Maar mijn grootste angst is herhaling van mijn opvoeding. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar ik ben bang dat ik precies ben als mijn ouders. Het is vooral denk ik de angst overal in tekort te schieten. En dat zou ik echt niet willen.
Wat ik vooral lastig vind, is dat ik bang ben voor erfelijke factoren.
Aan mezelf twijfel ik absoluut niet. Ik weet zeker dat ik een kind wil, en alle liefde van de wereld kan geven. Daar ben ik inmiddels absoluut stabiel genoeg voor, en dat ik later kinderen wil is daar een grote stimulans voor. Het heeft mij geholpen bij het accepteren van mijn lichaam: Die ‘stevige’ heupen zijn gemaakt om kinderen te dragen. En zorgen dat ik een beetje stabiel word is daar ook gewoon enorm belangrijk voor.
Zoals ik al zei: Het ergste lijkt me als ik zou merken dat mijn kind ook dezelfde problemen als ik krijgt. Dat lijkt me écht enorm verschrikkelijk. Echt héél erg. Daar denk ik dan ook erg veel over na …
Ik denk dat het een heel gevoelig onderwerp is. Je kan het recht van het krijgen van kinderen niet afnemen van mensen, maar zelf moet je er wel gewoon goed over nadenken: kun je bijvoorbeeld ook werken om het te onderhouden, et cetera. Ik ken iemand met psychische problemen die geen kinderen heeft omdat ze gewoon wist dat ze al genoeg aan haarzelf had en niet stabiel genoeg was om de ‘basis’ van iemands leven te zijn, maar het is waarschijnlijk ook totaal anders als je bijvoorbeeld een heel sterke man/vriend hebt. Wel valt het me op dat opvoeding echt héel veel uitmaakt voor de vorming van een persoon – ik kom nu bijvoorbeeld wel eens mensen tegen die moeite hebben met gevoelens of een bepaalde eigenschap ontwikkeld hebben omdat het ‘fout’ is gegaan in hun jeugd. Het is niet zomaar iets, maar als je zelf het idee hebt dat je het aankan, dan is het altijd nog je eigen keuze. Maar wat je zegt: eerst nog maar eens zien hoe het loopt, haha.
Ik begrijp je twijfels wel. Maar ik denk dat iedereen die er over nadenkt om kinderen te krijgen twijfels heeft. Wel of geen “psychische problemen”. Zelf heb ik er ook heel lang over nagedacht en ik heb besloten dat ik het niet wil. Ik kan nu een heeeeel lang stuk typen met uitleg maar je kunt op mijn blog (als je zoekt op “bewust kindloos”) lezen waarom ik het niet wil.
En weet je, meestal voed je een kind niet alleen op (al lijkt dat wel steeds meer voor te komen) en kun je taken verdelen waardoor het minder heftig wordt.
Ik denk hier heel veel over na. Zwanger zijn heeft me altijd het mooiste geleken wat er is en het stond voor mij buiten kijf dat ik kinderen wilde. Maar de laatste jaren ben ik er toch anders mee bezig.
Ik weet hoeveel liefde ik een kindje zou geven en dat ik alles zou doen om hem of haar gelukkig te willen maken. Maar ik ben niet stabiel en in het licht van recente ontwikkelingen in mijn hulptraject (blog ik komende week over) ziet het ernaar uit dat ik dat nooit écht ga worden. Mag ik een kind dat aandoen? Kan ik er goed voor zorgen tussen de hoge pieken en diepe dalen in mijn hoofd door?
Verder zit ik met erfelijkheid. Er zit nogal wat in mijn genen, zowel fysiek als mentaal. Durf ik het risico te lopen dat ik dat deels of zelfs helemaal doorgeef?
En dan nog mijn onzekerheid. Misschien kan ik het wel niet, word ik een slechte moeder, ben ik waardeloos in opvoeden of grenzen stellen of ben ik juist te beschermend of juist agressief en deel ik teveel klappen uit.
Op dit moment denk ik daarom: geen kinderen is voor mij en voor die kindjes beter. Maar misschien verandert dat nog. De tijd gaat het leren.
Ik heb wel de leeftijd om met kinderen bezig te zijn. Het is voor mij ook een reden waarom ik vorig jaar ben begonnen om mijn conversiestoornis aan te gaan pakken. Sowieso omdat ik verlammingsaanvallen had. Als ik dan alleen thuis ben met een kind vind ik dat niet verantwoord. Ook omdat ik vond dat ik mezelf beter moest gaan voelen.
Ik denk niet dat het nodig is om 100% genezen te zijn van psychische ziektes, maar ik ben er wel van overtuigd dat je eerst goed voor jezelf moet kunnen zorgen voordat je voor een kind kan zorgen. Zolang je dat niet kan zal het zorgen voor een kind ook onwijs moeilijk zijn.
Daarnaast speelt nog mee dat ik als kind vrij veel heb meegekregen van mijn moeders bunr-outs en depressies en dat dat ook wel invloed heeft gehad op mij. Dus ik wil ook zeker zijn dat ik stabiel genoeg ben voor ik aan kinderen begin.
Nog tijd genoeg om over na te denken.
Op dit moment wil ik geen kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat ik van iemand kan houden die uit mij voortkomt. Die op mij lijkt. Maar goed, als ik nou een fijne relatie krijg zou dat misschien veranderen. Dan wil ik misschien wel een kind met mijn man.
Wel ben ik bang dat ik mijn depressie zou doorgeven, dat wil ik mijn kind niet aandoen. Ook mijn geringe lengte wil ik niet doorgeven zolang ik daar zelf nog problemen mee heb. Overigens zou het voor mij misschien helemaal niet mogelijk zijn om een kind te baren, gezien mijn lichaamsbouw. Dat, in combinatie met de horrorzwangerschappen van mijn moeder, maakt dat ik me eerst heel goed zou laten onderzoeken om te kijken of het wel verstandig is.
Wat jij schrijft over kritiek doet me trouwens denken aan een documentaire die ik ooit zag. Die ging over kinderen van de “ergste” nazi’s. Zij hadden zich bijna allemaal laten steriliseren, omdat ze vonden dat geen kinderen mochten krijgen. Heel bizar!
Mooi geschreven! Ik kan me dit goed voorstellen, hoewel ik geen psychische problemen heb, heb ik er wel bewust voor gekozen om geen kinderen te willen. Omdat ik dat fysiek niet aan zou kunnen en er waarschijnlijk ook niet gelukkig van zou worden, omdat het me veel stress zou geven terwijl het voor mij heel belangrijk is om mijn eigen dingen te kunnen doen. Ik denk dat het in jouw geval – en bij iedereen met psychische problemen – heel erg draait om gevoel: als het goed voelt om kinderen te krijgen, betekent dat ook dat je het aankunt. Zo niet, dan moet je het niet doen.
Ik had beloofd nog even hier op te reageren, want ik vind dit zo goed thema dat je aansnijd! Ik zelf worstel ook wel een beetje met het krijgen van kinderen en wel om meerdere redenen. Allereerst ben ik homoseksueel, dus is het allemaal wat ingewikkelder, en natuurlijk heeft Paul de Leeuw ook een kind, maar als je niet heel rijk bent of een hele lieve vriendin hebt die je kind wilt dragen is het erg moeilijk als homoseksueel.
Daarnaast heb ik ook best wel wat psychische klachten en herken ik de twijfel. Ik vraag me ook af of ik het leven dan wel aankan. Ik vind het nu alles met werk en alles erbij al moeilijk te combineren. Maar ja misschien ben ik later stabieler, en als mijn vriend het dan heeel graag zou willen zou ik er wel in mee kunnen gaan. Ik geloof dat die met twee hele lieve papa’s de wereld wel aankan. Bovendien zou ik dan niet per se mijn genen en aanleg voor psychische klachten hoeven over te geven. Maar goed, ik heb op mijn 27e nog niet eens echt een relatie gehad, dus eigenlijk zie ik het er ook gewoon nooit van komen. Maar in ieder geval heel goed dat je er over nadenkt Kim, sommige hetero’s denken er helemaal niet over na en zijn er gewoon helemaal niet geschikt voor. Maar pieker er vooral niet te veel over, ik zie ook een heel warm en mooi en eerlijk mens hier op je blog, met de juiste partner kan een kind dan echt geen betere ouders wensen! Ongeacht je geschiedenis heb je dan juist heel veel kennis hoe je een kind veel liefde kan geven denk ik! Sterkte/Succes!