Vandaag geef ik jullie een kijkje in mijn hoofd. In mijn hoofd op het moment waarop ik moet schakelen en het moment waarop er kortsluiting ontstaat in mijn hoofd.
Zoals je misschien op Twitter/Instagram/Facebook hebt gezien heb ik afgelopen zaterdag meegedaan aan een clinic. “Train like a champion”, gegeven door Céline van Gerner en Daisy Jonker. Over de clinic zelf komt later nog meer, maar nu eerst even een stukje over wat vooraf ging aan de clinic.
We kregen een informatieboekje toegestuurd met daarin wat informatie. De tijden van de clinic, het adres, wat voor schoenen je wel/niet moest dragen, wat voor kleding je moest dragen…
Nu had ik al bedacht dat ik mijn zwarte sportbroek aan zou doen. Dat had ik al besloten, dus dat was geen enkel probleem.
Het shirt, dat was helaas wél een probleem. Ik had namelijk een blauw topje, een hele mooie kleur, nieuw. Deze wilde ik graag dragen. Hij zat erg fijn, paste goed en stond leuk, vond ik. Toen ik las dat we in het zwart moesten raakte ik in paniek. Ik had helemaal geen zwarte sporttop… Wat nu?!
“Een zwarte top gaan kopen, Kim”, hoor ik je denken. Zelf dacht ik ook wel iets in die trend. Het was namelijk zo dat de blauwe top ook verkrijgbaar was in het zwart. Ik zou gewoon met mijn moeder naar de stad gaan om die top te halen, in het zwart.
Zo gezegd, zo gedaan… Dacht ik. Niet dus. We kwamen aan bij de sportwinkel, bleek dat ze precies die top wel in de kleuren hadden die ik had, maar niet in het zwart. Toen raakte ik helemaal in paniek. Wat moet ik dan?!
Mijn moeder is vrij praktisch en kan, in tegenstelling tot ik, in zulke situaties makkelijk schakelen en zij ging de winkel door op zoek naar zwarte sporttops. Ik paste ze, allemaal. Helemaal niets zat goed. Alles zat verschrikkelijk, te strak, het kriebelde, ga zo maar door. Mijn hele lijf stond strak van de spanning, op zo’n moment kan ik niet meer praten, alleen star voor me uit kijken. Wanneer mij iets wordt gevraagd kan ik soms “ja” of “nee” knikken of schudden. Het is zo moeilijk uit te leggen hoe het voelt… “Kijk niet zo ongelukkig”, zei mijn moeder. Het hielp niet. Ik was volledig in paniek. Mijn plan was vollédig in de war geschopt.
In sportwinkel 1 niet geslaagd. Op naar de H&M. Ik liep volgens mij echt als een idioot. Mijn spieren staan, als ik zo’n paniekaanval heb, zo verschrikkelijk strak. Doet er verder niet toe. Ook bij de H&M paste ik verschillende zwarte tops. Niets zat goed. Weer te strak, te kriebelig, gewoon helemaal verkeerd!
Op naar nog twee sportwinkels… Beide winkels hadden niet dé top die ik moest hebben. De paniek nam maar niet af. Ik had inmiddels alle online webwinkels al afgezocht om te kijken of ik hem ergens nog kon bestellen. Het bestellen was geen probleem, alleen zou hij na de clinic worden bezorgd, dus daar had ik niets aan. Ik was bereid 9,95 te betalen om ervoor te zorgen dat hij wél op tijd zou komen. Echter had ik de laatste tijd heel veel negatieve verhalen gehoord over de bezorgservice die hem dan zou leveren. Ik durfde het niet aan. Nog steeds te veel onzekerheid.
Na een hele tijd in de stad te hebben gelopen, heel veel shirts te hebben gepast, leek ik een heel klein beetje tot rust te komen… Mijn moeder hielp me hier heel erg bij. Ze gaf aan dat er geen andere mogelijkheden was. Liet mij een aantal dingen passen. Uit eindelijk kozen we de “minst slechte” optie. Het zat niet zoals ik wilde, het stond niet echt mooi. Het was los, maar strak kon ik niet verdragen. Zeker in paniek niet… Mijn moeder besloot voor me dat we dit shirt zouden kopen.
Het schakelen is niet makkelijk voor me. Ik heb er erg veel moeite mee. Bovenstaand is een van de vele voorbeelden. Ik vind het nog een wonder dat we met een shirt zijn thuisgekomen. Dat heb ik zeker aan mamma te danken.
Als ik een plan in mijn hoofd heb, helemaal uitgedacht… En het verandert plotseling… Dan raak ik volkomen in paniek. Dan kan mijn hoofd het niet aan. Dan ontstaat er kortsluiting. Ik kan niet meer goed denken.
Gelukkig heb ik in zulke situaties meestal mijn mamma in de buurt om me te helpen. Soms lukt dit, soms lukt dit niet. De paniek kan ze niet wegnemen, helaas, maar meestal kan ze me uit eindelijk wel helpen om te schakelen. Haar engelengeduld helpt hierbij. Je moet namelijk niet denken dat het helpen schakelen in een kwartiertje is gebeurd. Dat duurt zeker een uur. En dat is dan nog snel…
Dit is zomaar een kijkje in mijn hoofd. Hoe het er soms aan toe kan gaan.
Liefs
ps. Dit is niet wat ik normaal omschrijf als paniekaanval. Normaal zijn mijn paniekaanvallen “fysiek”. Ik ben bang flauw te vallen, ik word duizelig, zie zwarte vlekken voor mijn ogen, voel me slap etc. etc. Dit is meer een “shutdown”, maar om het overzichtelijk te houden (ook voor mezelf) is dit wat ik noem een mentale paniekaanval. Hierbij kan ik dus meestal niet praten, soms niet bewegen, als het een “lichte” paniekaanval is ben ik alleen een aantal uur erg chagrijnig en nors. Omdat ik op dit soort momenten niet kan communiceren kan ik met mijn vuisten op mijn hoofd gaan bonken, uit frustratie, denk ik. Ik weet eigenlijk niet eens waarom. Het “gebeurt gewoon”.
Mooi hoe je zo duidelijk hebt kunnen omschrijven wat er met je gebeurd in dit soort situaties, heel herkenbaar!
Herkenbaar, ik noem t ook altijd kortsluiting omdat mn hoofd inderdaad helemaal niks meer kan of wil. Nadenken lukt zelfs niet. Ik heb altijd de neiging uit de situatie te willen rennen en het bijltje er bij neer te gooien, knap dat t met hulp van je moeder toch gelukt is om wat te vinden.
Ass is een vreemd iets, al is het voor een ander waarschijnlijk moeilijk uit te leggen.
Sam.
Ik herken dit ook heel erg. Dit is bij mij iets van de laatste paar jaar. Vooral wanneer ik al niet goed in m’n vel zit kan ik dat soort situaties niet hebben. Omschakelen lukt dan helemaal niet meer met als gevolg dat ik mezelf compleet in de weg zit.
Gevolg daarvan is dat ik overstuur raak omdat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet en een paniekaanval krijg. Heel apart.
Knap dat je het zo goed kan omschrijven. Op deze manier krijg ik zeker een beter idee van wat er op dat moment in je hoofd omgaat. Gelukkig is het uiteindelijk toch gelukt om een shirtje te kopen.
Dank je Kim voor dit inkijkje in je leven; nu kan me een kleine voorstelling maken van hoe het voor mijn kinderen is. En tijdens dit schakelmoment komt er natuurlijk nog vanalles meer binnen dus het zal ongelooflijk lastig voor jullie zijn. Helaas valt het voor ons ook niet altijd mee. Ga vooral door met delen, we kunnen namelijk niet genoeg inzichten krijgen.