Mijn blog is helemaal openbaar. Iedereen kan het lezen en iedereen kan reageren. Van mijn buurvrouw tot een onbekende uit de andere kant van het land. Dat is precies de reden dat ik eerder nog echt serieus heb geblogd: ik wilde weten wie mijn blog lazen. Ik had natuurlijk een wachtwoord op mijn blog kunnen zetten en meer van dat soort dingen, maar dat stond me ook weer tegen. Nu heb ik de stap gezet naar toestaan van reacties en vrijheid van lezen voor iedereen. Hoe het me bevalt?
Eigenlijk bevalt het me tot nu toe heel erg goed! Ik heb mijn blog openbaar staan en dat vind ik prima. Tot nu toe heb ik mijn blog nog niet op mijn persoonlijke Facebook gedeeld (dat is best hypocriet hè, vragen om openheid en vermindering van stigma, maar zelf niet volledig open durven zijn?). Wel heb ik op mijn persoonlijke Twitter een linkje geplaatst en een aantal mensen hebben een stukje gelezen. Tot nu toe heb ik daar alleen maar positieve reacties op gekregen, heel lief!
Toch ben ik heel bang. Bang dat familie of andere vrienden dan degenen die het nu al hebben gelezen mijn blog zullen tegenkomen. Bang voor hun mening. Ik ben hier namelijk zoveel opener en eerlijker dan in ‘het echt’. Dat komt vooral omdat ik schrijven een stuk makkelijker en fijner vind dan praten. Waar ik het meest bang voor ben is kritiek van anderen. Negatieve opmerkingen vanuit mijn directe omgeving.
Het meest eng vind ik het feit dat ook een van mijn oude psychologen/behandelaren of mijn huidige behandelaar mijn blogs zou kunnen tegenkomen. Die kans bestaat. Hij is klein, want ze hebben natuurlijk genoeg te doen, maar het zou kunnen. De kans dat ze mij zullen herkennen wanneer ze mijn blog lezen is wel redelijk groot. Ik ben bang voor wat zij zullen vinden van wat ik schrijf. Bang dat ze me té open vinden, dat ze me zullen aanspreken in de wachtkamer en kritisch zijn over mijn openheid op internet. Dat ze vinden dat ik te veel schrijf over wat bepaalde psychische ziektes inhouden. Dat ze zullen afwijzen dat ik open schrijf over waar ik zelf last van heb. Dat ze kritisch zijn over mijn kans op een baan later. Dat ze vinden dat ik te veel doe alsof ik echt kennis heb over de onderwerpen waarover ik schrijf, want laten we wel wezen, ik ben slechts ervaringsdeskundige met wat boeken en Google.
Het maakt me angstig, omdat zij professionals zijn, dus in mijn ogen mogen zij hier commentaar op hebben. Ook hebben zij “verstand” van dit soort dingen (openheid, delen, etc.) dus ik ben bang dat ze er een mening over hebben, en dat ik die mening eigenlijk moet overnemen en hun advies ten alle tijden op moet volgen. De kans dat ze me na het vinden van mijn blog en het vormen van een negatieve mening ook daadwerkelijk gaan aanspreken is ook niet heel groot, denk ik. Als ik hem/haar was zou ik gewoon doen of ik het niet gezien had zodat ik geen negatief commentaar hoefde te geven. Maar wat als ze vinden dat ik moet weten hoe zij erover denken. Dat zou naar zijn. Ik kan dan niet zeggen “Ja maar, jíj mag mijn blog ook helemaal niet lezen!”.
Het internet en mijn blog is nu eenmaal openbaar en zichtbaar voor iedereen. Daar heb ik voor gekozen en ik ga me niet laten tegenhouden door mijn angst “gevonden” te worden. Zelfs als ik ooit “gevonden” zou worden, vind ik dat misschien wel prima. Het is eng, heel eng, maar openheid is goed. Openheid lijdt tot vermindering van stigma. Mensen mogen weten hoe ik mij voel, hoe ik denk en wat ik meemaak. Ik mag erover schrijven.
Hoe ben jij “openlijk” gaan bloggen? Met wie heb je gedeeld dat je een blog hebt en hoe? Als je (nog) niet aan je omgeving hebt verteld dat je blogt, wat houdt je tegen?
Liefs
Meid goed van je!!!!! Ik vind het soms ook een raar idee dat iedereen m’n blog kan lezen. Ik ben best open op m’n blog dat ik in real life niet zo snel zou zijn. Het voelt goed om Het voor mezelf op m’n blog te zetten. Ik vind het enorm knap van je!!!!
Dat is ook precies wat ik er lastig aan vind, de openheid hier die ik in het echt niet geef. Ik ben niet zo’n prater (zeg maar gerust dat ik sociaal gestoord ben, hihi) Ik vind het een best eng idee dat iemand “boos” zou kunnen worden om het feit dat ik hier zo open ben en in het echt niet. Daarbij gaat het dan vooral om hulpverleners. Tegen hen zou ik natuurlijk open moeten zijn, maar dat gaat niet goed. Hier schrijven kan ik wel heel open. Gek hè?
Heel lief van je, dankjewel!
Heerlijk toch, dat je blog nu openbaar is! Iedereen zou je blogs kunnen lezen, maar ik vraag me af of je psycholoog – als die het al zou lezen – er überhaupt iets over zou zeggen. Maar ik snap het wel, het idee dat in principe mensen van over de heeeele wereld (die mensen die Nederlands spreken dan) je stukjes kunnen lezen is een beetje gek. Een keer in de maand kijk ik op Google Analytics om te zien hoeveel bezoekers ik die maand heb gehad en dan schrik ik me soms ook kapot hoeveel mensen mijn blog hebben bezocht (en ik vraag me ook altijd af wie al die mensen toch zijn, want lang niet iedereen reageert).
Je blog is je uitlaatklep en alles wat je wilt delen, kan je gerust delen (zolang jij je er zelf prettig bij voelt).
Bedankt voor je berichtje. :)
Het is inderdaad vooral het idee, haha. Ik weet inderdaad ook goed dat de kans dat mijn psych bijv. het zal lezen eigenlijk nihil is!
Het zou fijn zijn he, als je gewoon bij iedereen kon zien wie het was. ;)
Liefs!
Wat fijn dat je positieve reacties krijgt op het delen van een artikel op Twitter. Dat is om mijn ervaring. Wanneer ik een artikel plaats en daarna in een staat van paniek denk: help, wat heb ik gedaan!, dat zijn vaak de artikelen waar ik de meeste reacties op krijg en waarmee mensen echt geraakt worden.
Wees trouwens niet te bang voor je hulpverleners. Mijn ervaring is day psychologen niet zo zijn van de oordelen maar meer van het vragen stellen.
Zeker! Fijn dat jij dezelfde ervaring hebt. :)
Mijn blog is ook openbaar, maar ik heb mensen er niet over verteld. Vanwege dezelfde angst als jij over oordelen enzo. Ik geloof wel dat dat misschien nog gaat veranderen. Knap dat jij dat ook los kan laten.
Eigenlijk is het gewon doen hoe eng en moeilijk ook! Tot nu toe heb ik alleen nog maar gehoord dat mensen positieve ervaringen hadden. :) Succes! Ik hoop dat je het ooit aandurft. In jouw tempo en op jouw manier! :)
Goed zo! Wat iedereen hier boven mij ook zegt: ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken over of je psycholoog en zo je blog lezen. Ze zullen het denk ik niet doen, maar anders ook niet snel iets over zeggen. Mijn psycholoog weet dat ik een blog heb en ik schrijf niet eens anoniem. Hij weet zelfs dat ik over therapie schrijf, omdat ik het schrijven ook als een soort therapie gebruik. Ik kan me niet voorstellen dat hij mij gaat zitten googelen en al zou hij dat wel doen en af en toe wat lezen, so what? We doen niets verkeerd toch? We schrijven wat er in ons omgaat en dat bevordert alleen maar ons herstel.
Wat fijn dat jij je psycholoog zo kunt vertrouwen dat je over je blog hebt verteld. :-) Kan me ook niet voorstellen dat hij zou googlen en zo. Heel hard misschien, maar ze hebben het al druk genoeg. :-) We doen inderdaad niks verkeerd. Ze willen immers zelf altijd dat we delen!
Wat heb je dit weer mooi geschreven zeg! Ik vind het ook heel herkenbaar. Mijn blog is ook open voor iedereen en ik sta er zelfs met m’n kop overal op. Soms vind ik het ook een heel vreemd idee dat iedereen het kan lezen en ben ik ook heel bang dat mensen die ik ken het zullen lezen en stom zullen vinden. En dat terwijl ik meestal nog niet eens zo’n persoonlijke dingen schrijf en eigenlijk best wel open ben. In het begin was ik hier heel bang voor en probeerde ik m’n blog heel erg te verstoppen, nu heb ik het stilaan wat meer leren loslaten en durf ik al wat meer over m’n blog vertellen enzo. Ik probeer het me niet aan te trekken wat de anderen er van vinden. Maar jouw blog is natuurlijk nog veel persoonlijker, dus ik begrijp dat het voor jou nog moeilijker is. Er is een onderwerp waarover ik ook graag iets wil schrijven maar waar ik heel bang voor ben aangezien iedereen het kan lezen. En dat is inderdaad heel dubbel want ik wil ook graag taboes doorbreken en streven naar meer herkenbaarheid en openheid, maar anderzijds ben ik dan bang dat kennissen het lezen… Maar eerlijk gezegd denk ik dat de meeste mensen, en zeker je hulpverleners, er alleen maar respect voor zullen hebben dat je hier zo mooi en eerlijk over schrijft!
Dankjewel! :)
Wat fijn dat je nu wat meer over je blog durft te vertellen. Lijkt me heel prettig, aangezien het toch iets is waar je best veel tijd mee kwijt bent en wat je heel leuk vindt om te doen! Ik vind sowieso dat je heel erg trots mag zijn op je blog!
Ik hoop dat je ooit durft te schrijven over alles waar je over wilt schrijven. Wat zou het ergste zijn dat er kan gebeuren als een kennis het leest? Denk je dat dit ook echt gaat gebeuren of is het een nogal extreem worst case scenario? Voor jou geldt ook dat mensen het alleen maar mooi vinden wanneer je open bent. :)
Liefs!
Ik heb het alleen verteld aan mijn vriend en moeder. De laatste omdat ze nu éénmaal mijn moeder is en mijn vriend omdat hij mijn artikels verbeterd. En daarnaast aan vrienden heb ik het niet verteld. Ik weet eerlijk niet gezegd waarom..
Ben best benieuwd waarom niet! Schaam je je ervoor? Ben je bang voor negatieve reacties? Waar ben je bang voor?
Fijn dat je het in elk geval wel met iemand (twee iemanden) kunt delen. :)
Ik snap je angst heel goed. Maar aan de andere kant; dit is wie jij nu bent, hoe je denkt en hoe je je bij dingen voelt. Je schrijft heel eerlijk over dingen waar je mee kampt en als mensen jou daar op afwijst, is dat hun probleem en niet het jouwe. Je bent een topper en helpt hier genoeg meiden mee, inclusief mij.
Super lief van je. :-) Dankjewel! Wauw, hihi.
Super goed van je! Niet bang zijn hoor. Ik heb mijn blog dus een tijdje geleden ook openbaar gemaakt via mijn Facebook, en heb een paar hele lieve reacties gekregen van mensen met dezelfde problemen. Denk dat het echt een opluchting kan zijn!
Wat fijn dat je zo’n positieve ervaring hebt! Dat maakt me wat gemotiveerder om het te delen op bijvoorbeeld Facebook. :) Op dit moment ga ik het nog niet doen, maar ik denk dat dat moment wél gaat komen. :-)
Hmm… Als ik hulpverlener was. (ik ben geen hulpverlener, maar STEL DAT…) Dan zou ik het alleen al super vinden dat iemand zo openlijk durft te praten over bepaalde psychische problemen.
Of dat die informatie nu helemaal volgens het boekje juist is of niet, dat doet er dan niet toe. Het hele punt is dat jij dit blog hebt om een stigma te doorbreken, en het helpt jou zelf misschien ook wel om het een plekje te geven.
Dat is toch juist super! Het gaat niet om correcte informatie, of om té open zijn, maar op de manier waarop jij dingen verwerkt en anderen daarbij wilt helpen op deze manier.
Ik blog zelf anoniem, al zou het mogelijk zijn dat mensen mij herkennen, omdat ik wel veel persoonlijke informatie deel, maar mijn social media heb ik nooit gedeeld. Dit doe ik ook omdat ik bang ben dat mensen uit mijn omgeving het zullen lezen, en omdat heel erg veel mensen gewoon niet van mijn problemen afweten.
Liefs, Anne
Lief wat je zegt. :) Je hebt wel gelijk!
Over het delen van persoonlijke informatie: daar herken ik veel in. Mensen weten vaak wel dat ik niet studeer of werk, waarschijnlijk merken ze ook wel dat ik nogal snel van onderwerp wil veranderen, maar mensen weten eigenlijk nooit wat er nu echt ‘aan de hand’ is. Het is spannend om dat openbaar te maken!
Liefs
Ik ken dat gevoel wel een beetje.. Mijn blog deel ik op twitter, maar alleen omdat daar geen familie en vrienden actief op zijn. Enige ‘schaamte’ ofzo voel ik toch wel (waardoor ik het dus niet op facebook/instagram deel) En met werkgevers en dergelijke is het natuurlijk ook oppassen.
Gek eigenlijk dat we ons zo ‘schamen’! Je mag trots zijn op je mooie blog. :)
Ik sluit me aan bij de vorige reacties. Je schrijft zulke mooie artikelen en het zijn toch allemaal ervaringsverhalen? Je hebt alle recht om dat online te ‘gooien’!
Heel lief van je, dankjewel. :)
Ik heb mijn blog ook niet gedeeld op mijn persoonlijke Facebookpagina! Vind ik eigenlijk maar niks, haha. Hoewel ik wel één keer een link heb geplaatst naar een blog over mijn uitwisseling, maar meer niet :-)
Hihi, wat grappig! :-) Had verwacht dat je ‘m wel zou delen!
Ik snap echt heel goed waarom je je zo voelt. Het is eigenlijk ook doodeng! Het is een soort van alsof iedereen je gedachten kan lezen, want die uit je hier gewoon in ’tastbare’ woorden. Wat normaal veilig in je hoofd ligt opgeslagen, staat nu zwart op wit op een internetpagina. Tsja. Ik heb mijn blog openbaar gedeeld. Ik denk dat iedereen in mijn (directe) omgeving bijna wel weet dat ik blog. Mijn grootste nadeel daarin op dit moment is dat mijn ex alles kan lezen, en dat vind ik stom. Daarom ben ik voorzichtig met wat ik plaats, omdat ik gewoon los van hem wil zijn. Ik wil dat hij dat ook is van mij. Anders kunnen we NOOIT vrienden worden, en dat wil ik wel graag. Dus naja goed, het openbare bloggen brengt dus ook wel nadelen met zich mee. Maar ik denk dat iedereen die jouw stukjes leest het juist onwijs sterk van je vindt. Want dat ben je! <3
Wat ontzettend lief van je! <3
Je hebt helemaal gelijk rondom het 'gedachten zwart op wit op internet zetten'. Vooral omdat ik normaal eigenlijk weinig tot geen gedachten deel. Als iemand die mij kent mijn blog leest, zal hij/zij bijna verbaast zijn dat ik überhaupt gedachten heb. :)
Ik hoop dat je nog wel behoorlijk vrij kunt bloggen, want dat is ook belangrijk. :)
Veel liefs
héél interessant logje om te lezen.
Wat is openlijk bloggen? je schrijft toch gewoon over je ervaringen?
Niemand verplicht je om dingen te gaan zeggen of namen te noemen als jij dat niet wilt hé ;-)
Dat snap ik! Ik wil graag delen en schrijf nooit ‘echte’ namen – Thijs is niet de naam van mijn therapeut. Ik vind het fijn om te delen en ervaringen met anderen uit te wisselen, met wie dan ook. Ik ben gewoon heel erg bang voor kritiek vanuit therapeuten. Maar of dit moet maken dat ik helemaal niet blog? Dat weet ik niet, ik denk dat ik van mening ben van niet.
Ik herken zo goed jouw angst. Ik schreeuw het ook niet van de daken dat ik aan het bloggen ben. Maar ik heb wel besloten dat er een grens is. Er zijn nou eenmaal berichten die achter een wachtwoord staan, gewoon omdat ik ze te persoonlijk vind en ik zelf in de hand wil hebben wie ze leest. Soms is het goed om controle te hebben, het is altijd nog je eigen leven.
De angst dat oude of huidige behandelaren mijn blog gaan lezen is bij mij ook aanwezig. Ik heb het dan ook heel lang verzwegen als hobby. Toch heb ik een paar weken terug mijn psycholoog het verteld, ik had een brief aan haar geschreven en die onder wachtwoord op mijn blog gezet. Ik heb haar het wachtwoord gegeven en ze heeft hem gelezen. Soms moet je een risico nemen. Je bent namelijk nog altijd de ervaringsdeskundige van je eigen leven. Professionals hoeven het niet met je eens te zijn, jij moet het met jezelf eens zijn!
Wat mooi gezegd! Dankjewel!
Ik blog onder een pseudoniem, ik ben ook een beetje bang door familie gevonden te worden. Ook omdat ik eerlijk probeer te zijn. Dat is niet makkelijk om t e lezen. Ook omdat ik me wel schaam voor alles waar ik mee tob, worstel enz enz.
Ik lucht mijn hart maar hou het voor mezelf veilig, doe wat er voor jou goed voelt! dat is het belangrijkste xx
Mooie woorden! Helemaal waar :)
Liefs
Hooi,
Ik zou ook een blog willen beginnen en ik vroeg me af. Waar heb je deze blog gemaakt en hoe kon je hem op prive zetten, want dat lu ik liever willen.
Ahahahaha misschien een beetje een rare reactie.
Ik wou ook even zeggen dat je blog super leuk is!!
Liefs.