“Ja maar is nee want” werd er in therapie altijd gezegd. Klopt wel. Ik zeg vaak (heel vaak) “ja maar”. Mensen spreken mij hier redelijk vaak op aan. Vandaag mijn kijk op mijn ge-ja-maar.
Je wilt helpen, ik wil hulp, ik wil me laten helpen
Wanneer ik tegen iemand “ja maar” zeg, gaat daar vaak een tip aan vooraf. Neem bijvoorbeeld een tip om mijn paniek beter onder controle te krijgen. Wanneer ik me op Twitter uit over mijn paniek lijkt het vaak of ik een hulpvraag uit. Het is zo dat ik op het paniek-moment niet zo goed in staat ben erbij te zetten “sorry, ik wil alleen even van me af schrijven”. Iemand wil me op zo’n moment helpen en komt met een tip. Dat is lief. Goed bedoeld en ook nog eens iets waar ik iets aan zou kunnen helpen.
Geen “ja maar” meer zeggen
Wanneer iemand me een tip geeft kom ik vaak met een “ja maar”, zoals ik al eerder schreef. Best vaak krijg ik te horen dat dat niet goed is. Niet letterlijk zo, maar iets in die trend. Mijn ge-ja-maar zou ervoor zorgen dat mensen een negatief beeld van mij krijgen. Een beeld dat ik niet geholpen wil worden.
Eerlijk zijn
Ik snap goed wat de mensen die me er op aanspreken bedoelen. Maar (ja, hier komt een ja maar) toch blijf ik “ja maar” zeggen. Ik stop hier niet mee. Waarom niet? Simpelweg omdat ik dan niet eerlijk ben. Als ik alleen maar “goede tip!” en “ja, amen” zou zeggen zou ik niet eerlijk zijn. Wanneer ik angsten heb, en die heb ik nog al eens ;-), zitten er nu eenmaal honderden ja-maars in mijn hoofd. Ik kan die voor mezelf houden en verder niet echt reageren. Dat is een optie. Echter voelt dat niet eerlijk. Iemand denkt dat hij/zij mij heeft geholpen, terwijl dat niet zo is, omdat ik er niks mee kan. Ik ben dan liever eerlijk. Ik zoek naar mogelijkheden, ik probeer dingen uit, maar ik wil ook eerlijk mogen zijn.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie hierover denken.
Liefs
Ik heb eens een leraar gehad die me zei juist nooit te stoppen met ja maar! Hij was van mening dat het ook een teken is van intelligentie en echt willen ontdekken hoe iets zit. Zoals jij ook schrijft: niet alles klakkeloos overnemen maar alle voors en tegens willen onderzoeken.
Dat is inderdaad ook mijn insteek. Niet zozeer dat het bij mij een teken van intelligentie is, maar wél dat ik goed nadenk over dingen en daar lijken mensen vaak niet in te geloven. Alsof mijn “ja maar” gewoon het enige is dat uit mijn mond/vingers in het geval van typen komt.
Ik denk dat je zou mogen zeggen: lief dat je met me meedenkt! Ik heb je tip al geprobeerd en helaas werkte die voor mij niet goed. Ik zoek zelf ook vaak naar oplossingen, maar Ik wilde nu eigenlijk alleen even mijn gevoel kwijt :)
Dan ben je denk ik werkelijk eerlijk, en geef je ook erkenning aan de positieve intentie van de ander zonder jezelf weg te stoppen. Klinkt misschien net wat anders dan ‘Ja maar’?
Als ik mijn telefoon uit zou zetten, of in elk geval niet meer op sociale media zou kijken, op het moment van paniek zou dat inderdaad wel een goede zijn. :-) Meestal ben ik in paniek heel erg op zoek naar “hulp” op welke manier dan ook… Dan wil ik me uiten, dan ben in wanhopig op zoek naar iets of iemand die me kan helpen. Helaas uit zich dat dan meestal niet op de beste manier, haha… Wel iets om aan te denken. Dankjewel!
Ik denk dat het goed is dat je eerlijk bent, dat duurt altijd het langst. Maar als je je er bewust van bent dat je dit vaak zegt, denk ik dat je je best kan doen om die eerste automatische ‘ja maar’ die in je hoofd opkomt ook eens in vraag te gaan stellen. Oke, mijn automatische gedachte is nu ‘ja maar’, maar misschien zit er toch wat in. Misschien kan ik heel even mijn best doen om die ‘ja maar’ even opzij te proberen zetten en het toch doen/proberen. Want die ‘ja maar’ komt meestal vanuit je angsten, het is een stemmetje in je hoofd waar je misschien soms eens moet tegen vechten. (Ik zeg niet dat je dit niet doet hoor, dat weet ik niet, ik geef maar even mee hoe ik er over denk ;-) )
Mijn ja maar komt altijd nadat ik heb nagedacht over bijvoorbeeld een bepaalde helpende gedachte. Dan komt iemand anders met een nieuwe gedachte/actie die kan helpen, dan denk ik daar ook heel goed over na en vervolgens probeer ik daarop in te gaan.
De conclusie dat “ja maar” meestal vanuit angsten komt zal correct zijn, maar niet per definitie in elk geval waar. Ik snap hoe je erover denkt, zeker. :-) Het is belangrijk dat je niet ja-maart puur om je angsten uit de weg te gaan… :-)
“Ja, maar” kan je volgens mij pas zeggen als je ten eerste echt luistert naar wat de ander zegt en het in overweging neemt. Ik denk dat het belangrijk is om eerst na te denken over wat de ander zegt (open staan). Vraag als het niet duidelijk is, om verduidelijking. Je kan als het duidelijk is je “ja, maar” uiten, met uitleg, zodat de ander ook begrijpt waarom. Volgens mij is dat de beste manier om het gesprek aan te blijven gaan.
Dat is zeker waar. Als je niet in je opneemt wat een ander nu werkelijk zegt is een ja maar eigenlijk altijd onzinnig en puur vanuit angst/strijd.
Ik probeer altijd uit te leggen waarom iets niet werkt (dus waarom ik ja maar zeg), maar kennelijk geeft dat toch een zeer negatief beeld van me.
Ikk denk dat ik wel snap hoe t voor jou voelt, toch vraag ik me af of je altijd zo eerlijk moet willen zijn. ‘Ja maar’ is vaak een impulsreactie.. terwijl als je er wat langer over nadenkt er misschien wel wat in zit of dat je dan wel een antwoord kan vinden waar de ander zich prettig bij voelt. Het komt altijd van twee kanten..
En daarbij denk ik ook niet dat een ander altijd behoefte heeft aan een ‘maar’. Want alles heeft een ‘maar’ bij een ander net zo goed.
Sam
Dat is inderdaad zo. Ik denk dat het “ja maar” wel degelijk verder kan gaan dan slechts die impulsreactie. In veel opmerkingen zit wel iets (een goede tip, een ervaring…). Wat niet perse maakt dat het ook iets is waar de persoon in kwestie iets mee kan.
Of je altijd eerlijk moet zijn? Nee, dat denk ik niet, al voelt dat ontzettend onnatuurlijk.
De ander zal zeker niet altijd behoefte hebben aan een maar, zeker niet, denk ik… Ik hou zelf ook niet zo van een “ja maar” van een ander. Mijn ervaring is wel dat dat is omdat ik graag wil dat degene iets kan met mijn idee. Als iemand er niets mee kan vind ik dat jammer, dat is het in mijn geval meer… Maar misschien ligt dat bij anderen anders. :-)
Liefs, Kim
Ik heb ‘ vroeger’ hele discussies met mijn vader gehad over ja maar ;) Inderdaad omdat ja maar gelijk zou staan aan nee. Zelf zie ik dit niet zo maar ik probeer ja maar nu soms anders te formuleren. Bijvoorbeeld door een ja. Gevolgd door een doorvraag. Soms klinkt het alleen heel raar.. Ik vind dat je het hier goed geschreven hebt en ik zie ja maar zeker niet als negatief of niet geholpen willen worden. Zelf zie ik de maar ook altijd als een nieuwsgierigheid, je wilt meer weten en neemt inderdaad niet alles zomaar aan voor waarheid :)
XO Saranda
Gelukkig zijn er inderdaad ook genoeg mensen die dit zo zien. Ik snap goed dat het irritant kan zijn om telkens een ja maar terug te krijgen van iemand. Dan kan het veranderen van de woorden en een ander soort vraag terugvragen misschien wel helpen. Ga ik onthouden! :-)
Ik herken me hier wel in. Ja, maar zeggen komt misschien af en toe een beetje dwars of zo over, maar we zeggen dat niet zomaar zonder reden: we zeggen het omdat we al weten dat iets niet waar is of niet gaat werken of wat dan ook. Het is juist goed, op een bepaalde manier :)