Ik stapte op de fiets

Het was woensdagmiddag. Ik was alleen thuis (met Meneer Konijn, dus feitelijk niet alleen). Mamma was met een vriendin de hond aan het uitlaten, dat doen ze elke woensdagmiddag samen.

Dinsdagavond had ik met mijn moeder een plan gemaakt. Ik wil namelijk heel graag een beetje aan mijn conditie werken. Op die manier zal ik hopelijk minder angstig zijn voor de fysieke symptomen van mijn paniekaanvallen. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar op dit moment associeer ik buiten adem raken niet (meer) met een uur goed gesport hebben, maar met paniek. Op dit moment associeer ik zweten niet met warmte of sporten, maar met paniek en angst. Datzelfde geldt voor een snelle hartslag (sneller dan mijn gemiddeld snelle hartslag, zeg maar). Ik hoop dat ik door mijn conditie te verbeteren deze symptomen met iets fijners zal gaan associëren dan paniek en angst.

Goed, ik dwaal af. Het plan, daar ging het over. Ik had met mijn moeder een plannetje bedacht. Een plannetje voor het opbouwen van het fietsen. Ik mag mijn conditie bij mijn fysiotherapeut onder begeleiding opbouwen. Op dit moment durf ik dat helaas nog niet. Dus er moest een plannetje komen. Het plan zag er als volgt uit: woensdagmiddag zouden mamma en ik samen een heel klein rondje gaan fietsen. Daarna zouden we samen een iets groter stukje gaan fietsen. Daarna zou ik alleen een heel klein stukje gaan fietsen terwijl ik mamma belde. Daarna zou ik een heel klein stukje zelf gaan fietsen. Daarna een iets groter stukje al bellend. Daarna een iets groter stukje alleen. Enzovoorts, enzovoorts. Je snapt het wel. Het doel was om tegen de tijd dat het lekker weer wordt, zelf naar mijn opa en oma te kunnen fietsen zonder onderweg met iemand te bellen. Mijn opa en oma wonen op ongeveer 5 km van mij af, helemaal niet ver dus. Maar toch leek dit doel enorm ver weg. Maar goed onder het mom van “if your dreams don’t scare you, they aren’t big enough” stond ik ervoor open.

Woensdagmiddag, nadat mijn moeder terug was van de wandeling, zouden we gaan beginnen. Overdag was ik best een beetje gespannen. Hoe zou het gaan? Zou het net zo gaan als de vorige keer? Ik fietste vorige week naar de fysiotherapeut en kwam daar compleet buiten adem aan en mijn hart ging als een gek te keer. Later bleek overigens dat mijn banden gewoon helemaal zacht waren… Mamma moest ’s avonds ook naar de fysio (we zitten bij hetzelfde centrum, alleen een andere fysio) en ging op mijn fiets… En kwam compleet buiten adem aan… Terwijl het nog geen 3 minuten fietsen is, haha. Goed, dat was het verhaal van de zachte banden.

Toen mijn moeder met de hond buiten was op woensdag besloot ik vast mijn banden op te gaan pompen. Dat leek me wel handig, anders zou ik weer niet vooruit komen. Ik wist niet zeker of het hieraan lag (zelf dacht ik eigenlijk vooral dat het kwam door mijn vreselijk slechte conditie), maar hard opgepompte banden fietst altijd fijner dan zachte banden. :-)

Het banden oppompen was nogal een struggle. Er zat een of ander gek dopje op mijn ventiel (nee, niet zo’n normale zwarte)… Dat heb ik er met een tang afgebroken, om vervolgens toch mijn band op te kunnen pompen.

Toen mijn banden allebei hard waren deed ik de voordeur open. Ik verraste mezelf. Ik besloot gewoon zelf op de fiets te stappen. Nu. Niet te wachten tot mamma er was en zij met mij kon fietsen. Gewoon zelf doen. Direct. Zo gezegd, zo gedaan. Ik startte mijn Runkeeper (bikekeeper, in dit geval?) op en zette een muziekje aan. Mijn doel was 5 en een halve minuut fietsen. Op een heel rustig tempo.

Het ging! Ik kwam vooruit! Ik ging heel rustig, maar dat was oké, sprak ik met mezelf af. Ik deed het gewoon! Alleen!

Het plingeltje van Runkeeper klonk en de 5,5 minuut waren om… Maar ik wilde nog niet naar huis. Ik fietste nog door. Het ging gewoon, ik viel niet om en ik was blij. Ik fietste uit eindelijk in totaal 13 minuten. Dat is heel weinig voor ieder ander, maar voor mij was het een overwinning. Ik was niet compleet buiten adem. Mijn hart ging wel te keer. Bij de cardioloog zal ik navragen of het kwaad kan dat mijn hartslag met zo “weinig” inspanning omhoog naar 173 schiet. Maar dat is voor nu bijzaak. Ik heb het gedaan!

Liefs

Misschien vind je dit ook leuk om te lezen

Mijn week #6 Mijn week #18: plukkerij, (geen) stapjes en een mega konijn Update: De eerste keren IHT Mijn week #9