Eindelijk is het dan zover… Na máánden piekeren en peinzen heb je besloten tegen een vriendin te gaan vertellen dat je problemen hebt, dat je het zelf niet meer allemaal kunt handelen, dat je misschien hulp wilt gaan zoeken. Gespannen stuur je haar een sms’je of ze zin heeft om langs te komen. Als ze snel en enthousiast reageert ga je weer twijfelen… Is dit wel het goede moment? Zal ze me niet irritant vinden? Gooi ik niet te veel van mijn problemen over haar heen? Veel tijd om te twijfelen heb je niet, want binnen een half uurtje staat ze voor je deur. Met wat drinken en een ijsje gaan jullie in de tuin zitten. “Ik wil je graag iets vertellen…” zeg je na een poosje. Vragend kijkt ze je aan. “Ik heb wat problemen en zit niet goed in m’n vel de laatste tijd…”. Vriendin stelt allerlei vragen over de problemen waar je last van hebt. Ze lijkt het helemaal niet vervelend te vinden. Misschien lijkt ze zelfs wel geïnteresseerd. Na een tijdje stelt ze voor om professionele hulp te zoeken, omdat mijn problemen best heftig zijn. Ik aarzel… Ben ik daar wel erg genoeg voor? Mijn beste vriendinnetje ziet dat ik twijfel. “Zal ik anders met je mee gaan naar de huisarts?” stelt ze voor. Ik stem in… Over drie dagen gaan we naar het spreekuur van de dokter… Spannend!
Wanneer je niet goed in je vel zit en er zelf even niet meer uit komt is het vaak goed om hulp te zoeken. Het is niet erg als je het even niet alleen kunt, dat is niet zwak! Ik vind het juist heel erg sterk als je vraagt om hulp. Je neemt dan je eigen verantwoordelijkheid over je problemen en dat is heel krachtig. Maar waar moet je beginnen?
Als je op Google zoekt, vind je vast wel een psycholoog bij jou in de stad. Misschien zelfs wel 15, of nog meer! De kans dat je afhaakt door het enorme aanbod is best groot, want je ziet al snel door de bomen het bos niet meer. Welke psycholoog is nu het beste? Kan ik het beste bij een GGZ instelling aankloppen of bij een vrijgevestigde psycholoog? Wat voor soort therapie heb ik eigenlijk nodig? Allemaal vragen waar geen pasklaar antwoord op is.
Wat ik je zou aanraden is een bezoek te brengen aan de huisarts. Hopelijk heb je een beetje een fijne band met je huisarts en heb je hem of haar al een aantal keer eerder gezien. Natuurlijk blijft het spannend om naar zo’n afspraak te gaan. Je stelt je ten slotte kwetsbaar op en je vraagt iets van de ander. Gelukkig krijgt de huisarts vrij vaak mensen met zo’n zelfde hulpvraag aan zijn of haar bureau, dus gek zal hij of zij het niet vinden! :-) Samen met de huisarts kun je kijken naar welke problemen er precies spelen en wat voor behandeling daar het beste bij zou kunnen passen. Een huisarts heeft vaak een redelijk beeld van het aanbod in de omgeving, dus hij kan je doorverwijzen naar iemand of een instelling die jou goed kan helpen.
Het zou ook kunnen dat je naar een GGZ praktijkondersteuner gaat van de huisarts (een POH). Deze kan je kortdurend begeleiden en kan ook helpen bij het zorgen voor een goede verwijzing. Omdat je bij de huisarts vaak minder tijd hebt dan bijvoorbeeld bij de POH kan het zijn dat een huisarts je naar zijn ondersteuner stuurt om hem of haar te laten uitzoeken waar je het meest op je plek zou zijn qua hulp. Een huisarts is namelijk niet gespecialiseerd in het hele GGZ wereldje en de praktijkondersteuner wel.
Het kan goed zijn dat de huisarts of de POH je doorverwijzen naar een GGZ instelling bij jou in de buurt. Hier heb je vaak een hoop mogelijkheden voor behandelingen. Vaak hebben ze ambulante behandelingen, deeltijd en klinische behandelingen voor verschillende problemen en leeftijden. Je kunt hier dus bijna altijd wel terecht. Ze werken hier vaak met gespecialiseerde teams. Daardoor word je op een voor jou goede manier geholpen door iemand die veel kennis heeft van jouw probleem/problemen. Vaak is er hier helaas wel een wachtlijst voor. Deze wachttijd zou je kunnen overbruggen door gesprekken met de POH te hebben.
Je kunt ook samen met de huisarts of de POH op zoek gaan naar een vrijgevestigde psycholoog in de buurt. Een voordeel hiervan kan zijn dat de wachttijden korter zijn en dat er soms een persoonlijkere aanpak is. Ook kun je zelf goed rondkijken welke persoon je aanspreekt, terwijl je bij een GGZ instelling vaak iemand aangewezen krijgt (natuurlijk mag je het zeggen als het niet klikt of als je voorkeur hebt voor een man of een vrouw). Het nadeel van een vrijgevestigde psycholoog kan zijn dat je opnieuw doorverwezen zal moeten worden wanneer je problemen ernstiger blijken en je intensievere therapie nodig hebt.
Je mag en kan altijd zelf op internet zoeken naar instellingen en psychologen die jou aanspreken. Je kunt bij de huisarts jouw voorkeur aangeven en hij/zij kan je een verwijzing naar die specifieke instelling of psycholoog geven. Het is altijd goed om een idee te hebben van wat je wilt of niet wilt, maar het is óók belangrijk om naar de mensen te luisteren die er verstand van hebben.
Heb jij wel eens hulp gevraagd (bijv. via de huisarts)? Hoe vond je het om dit te doen?
Liefs
Wat een mooi stukje Kim! Zoals je weet heb ik zelf uiteindelijk ook de stap naar hulp gezet, en eigenlijk vond ik het verschrikkelijk. Maar nu is het een kwestie van kiezen op elkaar en doorbijten. Het is nu of nooit, ik ken mezelf. Goed geschreven!
Goede instelling. Gewoon doen nu. <3
Wat een goede adviezen. Ik ben zelf ook via de huisarts bij mijn psycholoog terecht gekomen. Zelf op internet zoeken zag ik ook niet zitten. Gelukkig was ik heel snel aan de beurt (donderdag belde ik en maandag kon ik al terecht) en was er meteen een klik met mijn therapeut.
Wat ontzettend fijn!
Ook ik heb de stap naar hulp gezet. Maar dat kwam grotendeels doordat vooral m’n moeder zag dat het echt niet meer ging. We zijn toen in de kerstvakantie naar de huisarts geweest, maar toen ging het er alleen over dat ik zo moe was. En ik moest maar bloedprikken en aan de pil. Dat was het. Ik had natuurlijk niet alles verteld, mijn moeder was erbij, en dat wil ik iedereen die dit leest meegeven, hoe eng het ook is, het beste is om alleen met je huisarts te praten. Anders ben je toch snel bang om je dierbaren te kwetsen enzo. Hierna durfde ik bijna niet meer naar de huisarts, maar ben toch gegaan, heb mijn hele verhaal gedaan rn hij nam me heel serieus en stuurde me met spoed door naar de jeugdGGZ. Ook kreeg ik medicijnen. Ik heb een hele goede psycholoog gekregen, die na tien minuten al doorhad dat het vastzat op angst. Nu ben ik in behandeling en dat zal ook nog wel een poos duren. Maar zet alsjeblieft die stap naar hulp gewoon! Goed geschreven Kim! Liefs
Heel erg dapper!
Wat een goed stuk! Ik vond hulp zoeken ook zo vreselijk moeilijk! In mijn zwaartse periode ben ik door mijn ouders aangezet om hulp te zoeken. Inderdaad eerst bij de huisarts. Zo is het balletje gaan rollen. Zelfs met kleine dingen vond ik hulp vragen moeilijk. Nu is dat gelukkig een stuk minder en accepteer ik veel makkelijker hulp.
Het is ook heel lastig, maar super dat je nu makkelijker hulp kunt accepteren.
Liefs
Wat mooi geschreven!
Hier heb ik wel wat aan! Zelf had ik een afspraak gemaakt bij een psycholoog. Ik moest 2,5 maand wachten tot ik ernaartoe kon. Terwijl ik eigenlijk direct hulp nodig had. Ik besloot het toch maar te doen aangezien hier de wachttijd het kortst leek.
In die 2,5 maand ging ik me steeds beter voelen en besloten de afspraak af te zeggen. Puur omdat ik er zolang tegenop zag. Het werd elke week erger.. En omdat ik me ook beter ging voelen dacht ik dat ik het wel af kon zeggen.
Nu heb ik spijt en wil ik eigenlijk een nieuwe afspraak maken.. Maarja, dan begint alles weer van voor af aan en ga ik het waarschijnlijk weer afzeggen.
Misschien is de huisarts wel een heel goede tip!!
Bedankt voor dit stuk!
Probeer inderdaad langs de HA te gaan! Misschien kan het dan sneller. Je verdient de hulp. :)
Liefs
Mooi geschreven! Het lijkt me inderdaad niet makkelijk om hulp te zoeken als je niet weet wat er allemaal bestaat, hoe verschillende psychologen werken of wat bepaalde soorten therapie inhouden. Als ik ooit bij iemand zou gaan weet ik nu zelf wat verschillende soorten therapie inhouden en kan ik op basis daarvan kiezen, maar de meeste mensen weten dat helaas niet. Alleszins, eens je in de hulpverlening terecht gekomen bent zal je de juiste plaats uiteindelijk wel vinden denk ik :-)
Dat hoop ik maar!
Goed advies. Ik ben zelf altijd via mijn huisarts bij een psycholoog terecht gekomen. Mijn ervaring is wel dat een grote instantie waar veel psychologen werken voor mij niet zo goed is. Ze labelen daar nogal, hebben verschillende afdelingen, en ik paste nooit precies op één afdeling.
Heel erg herkenbaar! Ik zit nog wel bij een grote instantie, maar vind het ook gewoon eng om over te stappen, haha.
Jaren heb ik kunnen roeien met de riemen die ik had, totdat ik merkte dat deze riemen te kort werden in combinatie met gebeurtenissen in mijn leven die een finke wissel trokken. Omdat ik de weg weet in het land van de GGZ en wist welk soort hulpverlener ik nodig had, stapte ik naar mijn huisarts, verwees mezelf als het ware door. Handig zo op het eerste gezicht, wel wetend dat ik zelf ook hulpverlener ben en naast mijn te korte riemen nog een andere giga-hobbel noest nemen.. Het even voor momenten loslaten dat ik zelf SPV ben en in alle kwetsbaarheid mezelf terugvond in de “andere stoel”. Ambulante specialistische GGZ, daar zit je dan en hoe vaak ik meteen weg wilde uit de wachtkamer, mikte ik de uitlooptijd uit om dan toch precies op tijd te zijn.. Nu ruim 2 jaar later, na alle groene sneeuw, zeg ik, mijn riemen zijn sterk genoeg en toch zal ik altijd moeten blijven waken.
De reis die ik gemaakt heb heeft mij sterker gemaakt en nog vele malen bewuster in mijn werk!
Groetjes van mij en ga zo door Kim!
Heel erg mooi om te lezen!
Liefs
Ik heb gelukkig zelf nog nooit hulp hoeven vragen, maar ik snap wel dat het een heel grote stap is. Zelf vind ik het ook wel eens lastig als ik mensen spreek en denk dat ze baat zouden kunnen hebben bij een psycholoog, omdat het soms toch een beetje rude overkomt als je dat zegt. En mensen hebben vaak toch nog wel een beetje het idee dat het echt heel erg met je moet zijn voor je naar een psycholoog gaat (wat, als je de wachtrijen ziet, misschien ook wel zo is; maar aan de andere kant kun je als je minder grote problemen hebt, misschien ook gewoon klaar zijn met een paar sessies).
Voor een psycholoog hoef je inderdaad geen hele erge en enorm grote problemen te hebben. Misschien kan de POH je zelfs wel helpen wanneer je gewoon even een steuntje in de rug nodig hebt. Er zijn ook mensen die jaaaaaren bij de psych lopen omdat ze het zo fijn vinden om eens per twee weken even te spuien. Daar voelen ze zich dan beter door. Dat is helemaal prima. :-) (Vindt de psych ook, haha, als er maar wordt betaald!)
Liefs
Fijne adviezen! Ik weet nog goed hoe spannend ik het vond om voor de allereerste keer onder dwang bij mijn huisarts aan te kloppen. Mij hielp het me te realiseren dat een huisarts ook gewoon een mens is en dat je – ook al voelt dat niet zo – altijd nog kunt beslissen of je wel of niet met het advies van de huisarts akkoord gaat. Je hebt in de meeste gevallen zelf heel veel inspraak!
Klopt! Mooie toevoeging!
Ik ben twee keer bij de huisarts geweest voor een verwijzing naar de GGZ. Eerst naar een psycholoog in een kleine praktijk. Daar waren de mogelijkheden op een gegeven moment op en toen ben ik weer naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar een psychiater. Toen kwam ik bij een grote GGZ instelling terecht.
Twee vriendinnen van mij zijn trouwens een keer zonder mij naar de huisarts geweest om te praten over mijn zelfmoord ideeën. Achter mijn rug om. Ik snap daar helemaal niks van eigenlijk. Het is vast lief bedoeld, maar ik weet niet eens wat ze besproken hebben/wat die arts heeft gezegd. Misschien heeft hij alleen hun gerustgesteld? En basis waarvan, vraag ik me dan af.
Ik denk vooral dat ze hun zorgen hebben gedeeld, toen. Weet zeker dat ze het goed bedoelden en vonden dat de huisarts op de hoogte moest zijn van de situatie.
Snap wel heel goed dat het lastig is. <3
Liefs
Goed dat je hierover schrijft! Vorig jaar ben ik in een burn out geraakt en heb daarvoor ook hulp gezocht, dat vond ik niet vervelend of eng om te doen eigenlijk.
Dat is super goed! Des te beter! :-D
Wat een mooie en dappere stap!
:-)
Wat een goede post is dit zeg! Ik ben zelf in 2007 in de hulpverlening gekomen. Toen was de POH-GGZ nog niet zo vanzelfsprekend (tenminste ik had niet het idee dat mijn huisartsenpraktijk er één had). Ik ben gelijk naar de GGZ-instelling in mijn stad doorgestuurd. Kon hier overigens zelf niet om vragen, want ik klapte helemaal dicht. Mijn begeleider heeft erom gevraagd.
Mijn zus is toendertijd met me mee gegaan naar de huisarts omdat ik ook niet zo goed alleen durfde.. Ik heb zo nu en dan nog wel een dip, zeker nu mijn pa net overleden is, maar over het algemeen gaat het nu een stuk beter dan een paar jaar geleden :)