Ik ben afhankelijk. Te afhankelijk, vertelt men me. Tot op zekere hoogte zie ik dit zelf ook. Ik heb de hulp van anderen nodig. Ik vraag veel van anderen. Ik doe niet veel alleen. Toch vind ik het soms een lastig verwijt. Lastig te horen dat ik “te afhankelijk” ben.
Misschien ligt dit ook aan de context waarin mensen dit tegen mij zeggen. Ik vind het lastig te begrijpen dat men zegt dat ik niet zelf voldoende mijn problemen probeer op te lossen. Dat ze zeggen dat ik mijn problemen te veel bij anderen neerleg. De hulpverlening, en iedereen om mij heen, de indruk geef dat ik “help mij, los het voor mij op!” schreeuw. Dit heb ik al vaak gehoord. Kennelijk straal ik dit uit. Dat wil ik niet.
Wat ik de afgelopen periode in begeleiding heb geprobeerd is hulp vragen. Hulp vragen wanneer ik het zelf niet meer weet. Het niet uit de hand te laten lopen tot op het punt waar ik het zelf niet meer kan, maar eerder hulp vragen. Hulp vragen (of tips) op het moment dat ik het even niet meer weet. Dit in de hoop dat de begeleiding mij een klein “opstapje” kan geven. Een soort klein opstapje waardoor ik zelf verder kan. Waardoor ik zelf aan de slag kan.
In mijn ogen zorgde dit er juist voor dat ik minder afhankelijk werd. Ik vroeg/vraag op tijd om hulp en hoop met het antwoord van de begeleider in kwestie zelf aan de slag te kunnen. Dit lukt lang niet altijd, dat moet ik toegeven. Ik heb meer nodig, ik kom vaak zelf niet in beweging. Het lukt me lang niet altijd met het opstapje dat me geboden wordt. Daar baal ik zelf enorm van. Ik had dat graag anders gezien. Ik doe mijn best om de dingen zelf op te lossen. Om niet direct hulp te vragen, maar eerst zelf naar oplossingen te zoeken.
Even voor de duidelijkheid: als ik de hulpverleners goed begrijp gaat dit niet over de afhankelijkheid van mijn moeder. Ik weet dat ik erg afhankelijk ben van mijn moeder. Dat ik erg veel van haar vraag. Ook op dat gebied veel meer dan ik zou willen. Ik zou liever hebben dat ik zelf overal naartoe kon reizen. Ik zou graag willen dat ik alles zelf kon regelen. Er zijn gelukkig ook een hoop dingen die ik wél zelfstandig kan doen. Of dit nu dingen binnen- of buitenshuis zijn doet er voor mij niet zoveel toe.
Ik merk dat ik me in dit blogje eigenlijk direct weer probeer te verdedigen. Dat is ook iets waar ik aan moet werken, sorry ;-) Ik vind het erg moeilijk om te gaan met verwijten die (in mijn ogen) niet terecht zijn. Of dat iets slechts is weet ik eigenlijk niet zeker. Misschien zou het wel fijn zijn als het iets minder met me deed, haha.
Wanneer ben je precies te afhankelijk? Hoe kan ik hulp vragen zonder te afhankelijk over te komen? Hoe komt het dat ik hier zelf zo anders tegenaan kijk dan de hulpverlening? Ik heb al deze vragen natuurlijk ook gesteld aan de personen die mij begeleiden of hebben begeleid, maar ik krijg geen duidelijk antwoord…
Hoe denken jullie hierover?
Liefs
ooh wat lastig dit! Goed dat je het open naar buiten brengt.
In mijn ogen ben je afhankelijk als je iets niet zelf kan dus als je op iemand moet steunen om verder te komen. Bijvoorbeeld als je op jezelf woont maar de huur niet kan betalen en je ouders moeten bijschieten. Dan ben je afhankelijk van mensen die jou willen helpen zodat je niet in de schulden raakt bij de bank. Of je met hulp vragen ook gelijk afhankelijk bent weet ik niet. Ik vind het juist goed als je om hulp durft te vragen. Ik doe graag alles alleen en ‘ik kan het allemaal zelf wel’. Ik vraag dus niet zo snel om hulp.
Antwoord op de vraag: Hoe komt het dat ik hier zelf zo anders tegenaan kijk dan de hulpverlening?
Hoe kijk jij hier dan tegen aan? Waarom vind jij jezelf niet afhankelijk?
Dit vind ik een lastige. Hulp vragen aan een hulpverlener vind ik niet snel een teken van afhankelijkheid. Die is daar immers voor. Als je iets NIET doet en wacht tot iemand anders initiatief neemt vind ik dat veel meer een vorm van jezelf afhankelijk opstellen.
Ik ga niet nog meer mogelijkheden toevoegen aan mijn voorgangers. Ik denk dat het een goed thema is om te bespreken en dan ook te vragen hoe het precies bedoeld is. Daar kun je dan weer van leren..
♡
Ik snap heel goed dat dit ontzettend lastig is voor je: hulp vragen is supergoed, maar het is moeilijk als je in de ogen van anderen te véél hulp vraagt. Ik denk dat je te afhankelijk bent als je zelf niet meer probeert om aan je leerpunten te werken en als je liever op anderen leunt dan dat je het zelf probeert. Dat geldt voor jou dus juist niet, aangezien je juist wel je best doet om het zelf te kunnen en hulp vraagt om het méér zelf te kunnen. Vind het rot voor je. Knuffel <3
Ik vind je niet te afhankelijk als je hulp vraagt. Maar als je hulp/tips krijgt en daarmee onvoldoende doet en dan weer hulp vraagt vind ik dat wel (zeg niet dat jij dat doet het!!)
Afhankelijk vinden zit ‘m bij mij ook heel erg in jezelf verdedigen. ‘Ja maar met die adviezen kon ik niks’ vind ik jezelf afhankelijk opstellen tegenover de tips van de ander ipv verantwoordelijkheid nemen voor je eigen proces. ‘Het is me niet gelukt, ondanks het proberen’ klinkt onafhankelijker en sterker dan ‘die adviezen waren niet goed voor mij’
Dit is puur mijn versie op wat ik afhankelijk vind. Ik zeg in geen geval dat jij bovengenoemde voorbeelden ook doet. Dit is puur mijn ervaring.
Je schrijft zelf: ik heb meer nodig, ik kom zelf niet in beweging. Is dat dan meer, nadat je al tips hebt gehad? En hoe reageer je op dat ‘meer nodig hebben’
Waarom mail je de vragen uit je laatste alinea niet naar de personen van toepassing? Antwoord op papier is fijn, dan kan je vaak teruglezen, nieuwe vragen bedenken en deze in een mondeling gesprek stellen.
Aanvulling: ik was al een tijdje niet op je site geweest (ik ben vooral een Instagram liker;)) en lees nu je artikel over oxazepam en de psych.
En daaruit haal ik een paar zaken die eigenlijk erg relateren aan bovenstaand artikel:
Als hij de telefoon opneemt, voel jij je niet belangrijk.
Dat is heel erg afhankelijk. Jouw gevoel zo (iemand commente het er ook al onder) negatief laten beïnvloeden door acties van een ander en dat de overhand laten nemen is heel begrijpelijk! Maar wel erg afhankelijk.
Je had kunnen denken en voelen: wat fijn dat hij mijn brief nog eens heel zorgvuldig met me doorneemt, dan kan ik namelijk de nadruk leggen op zaken die ik extra belangrijk vind en ik kan oefenen om te verwoorden wat ik tot nu toe alleen op papier uit kon leggen
Maar jij kiest ervoor om te denken en voelen: hij heeft het niet gelezen en verspilt mijn sessie aan die brief.
Dat is een vorm van afhankelijk opstellen waarbij ik wel begrijp wat je hulpverleners bedoelen.
En dan over het afbouwen. Ik kan me goed voorstellen dat je daar hulp bij wil, dat herken ik uit mijn eigen omgeving. Maar als iemand nou zegt dat je zelf een plan moet maken, dan kan je blijven hangen in het ‘ik wil daar hulp bij’, maar je kan ook tot de conclusie komen dat hij jou sterk genoeg acht om daar zelf over na te denken. Zit je nu op 3? Wat doet het met je? Zou je naar 2,5 willen, meteen naar 2. Sommige dagen 2 en sommige dagen nog 3.
Hoe gaaf is het dat hij jou eigenaar laat zijn van jouw eigen ontwikkeling. Eng, dat snap ik, maar gaaf! Jij bent sterk genoeg om te gaan kijken wat voor jou werkt. Dat voel jij misschien niet zo, maar andersom gaat het niet gebeuren (dus eerst sterker worden en dan pas gaan beslissen werkt niet, want wat gaat je dan sterker maken).
Ik hoop echt dat ik niet hard overkom, maar ik herken in jouw verhaal veel van mijn privé situatie dus vandaar mijn vragen en (niet altijd zo bedoelde) kritische noten, omdat ik ze hier thuis ook stel en merk dat we verder komen dan met alleen maar begrip tonen en meeleven.
Even uitgeweken naar een andere blog, maar wel van toepassing op dit verhaal
Lieve Kim,
Ik snap precies wat je bedoeld. Ook ik, met mijn lieftallige angststoornis, ben ook afhankelijk van mijn moeder. En dat moment, wanneer anderen je het gevoel (of het nota bene direct tegen je zeggen) geven dat je ook te afhankelijk bent, is erg frustrerend.
Ik ben nu 29…ik wordt 30. Woon nog bij mama. En ben de kostwinnaar voor ons beiden. Ik vindt het moedig dat je hier voor uit durft te komen, vooral omdat ik me steeds rotter ben gaan voelen. Mensen geven me het gevoel dat ik geen donder zelf kan. Maar ik kon mezelf erg vinden in het stukje over hulp vragen als opstapje voor jezelf, even weer de goede richting in varen.
We maken een beetje hetzelfde mee, ik wou dat ik je kon duidelijk maken hoe veel het voor me betekend om iemand anders te zien die hetzelfde mee maakt. Te vaak werd/wordt mijn angst onder stoelen en banken geschoven, ik kon het bijna niet meer dragen. Te bent echt een toffe meid, Kim. Blijf schrijven, meisje. :)
Bedankt voor je reactie! <3 Mensen geven je inderdaad snel het gevoel dat je niets kunt, terwijl dat echt niet zo is...
Ik ben blij (al is dat wat gek in deze context) dat je op deze manier herkenning hebt gevonden.
Veel sterkte!
Liefs