Het is al een tijdje stil op mijn blog. Dit had te maken met de zomervakantie. Wij gaan altijd eerder op vakantie… Deze keer ging het helaas mis. Vandaag leg ik uit hoe ik de zomervakantie verpestte…
Voorafgaand aan de vakantie was ik al erg gespannen. Ik had zoveel spanning dat ik riep dat ik niet mee moest gaan, maar hier ging mijn moeder niet op in. Dit is iets wat ik wel vaker heb geroepen, dus op zich niet zo gek.
Voor vakanties raak ik vaak heel erg gespannen. Deze keer waren er nog een aantal andere factoren die meespeelden, maar die zijn voor nu even niet heel belangrijk. Vakanties zorgen voor verandering van omgeving, routine en nou ja… eigenlijk alles. Alles is anders dan thuis. Je kunt wel dingen van thuis meenemen om het aangenamer te maken, maar helemaal zoals thuis is het natuurlijk niet. Dat is waarschijnlijk ook het hele idee van vakantie… ;-) “Weg uit de dagelijkse sleur”.
Nou goed, even terug naar hoe onze vakantie verliep. We vertrokken op 25 juni. We zouden tot en met 13 juli in Frankrijk verblijven. Eerst een nachtje op een overnachtcamping, dan zouden we doorrijden naar de hoofdcamping en dan zouden we nog een paar nachtjes op een overnachtcamping blijven.
Voor vertrek was ik heel gespannen. De reis verliep soepel. Ik was heel bang dat het slecht weer zou worden. Voor mijn idee hoort bij de zomervakantie zon. Zomer -> lekker weer. Als er dan regen voorspeld is klopt mijn beeld, mijn plaatje niet meer. Veel mensen zouden hier makkelijk overheen kunnen stappen. Denken “oh, er zijn ook voldoende leuke dingen te doen in de buurt als het regent. En anders regenen we nat, nou ja, boeiend!”. Dit kan ik wel denken, maar als het plaatje, mijn plaatje, niet meer klopt lukt het me niet om hier ook echt iets mee te doen. Ik zit dan vast…
Bij aankomst op de overnachtcamping was het zonnig. Hier was ik erg blij mee. Er was regen voorspeld. Ik was zo opgelucht. De camping was heel erg leuk. Er was veel te doen. Het zwembad was leuk. Er was een soort “klimpark” (in het heel erg klein). Je kon er ziplinen, abseilen, klimmen, handboogschieten… Allemaal van dat soort dingen. Er werden ook nog allerlei andere dingen georganiseerd.
Ik was zo blij, zo opgelucht. Misschien kwam het dan toch goed! Misschien werd de vakantie dan toch leuk. Misschien klopte de weersverwachtingen helemaal niet en werd het zonnig! Zoals het hoort!
De tweede dag gingen we onderweg naar de hoofdcamping. Het regende niet. De reis verliep weer soepel. Bij aankomst bleek de camping toch heel anders dan ik in mijn hoofd had. Het waren allemaal kleine dingen. Van fleece dekens in plaats van dekbedden tot een hele andere opstelling van caravans op de camping dan vorig jaar tot “gekke” openingstijden van faciliteiten.
Als ik het zo teruglees denk ik “waar slaat het op, Kim? Dit zijn zúlke kleine dingen!”. Deze kleine dingen bij elkaar zorgde ervoor dat het iets heel groots was. Zodra we aankwamen bij onze caravan kreeg ik een grote paniekaanval. Ik probeerde het in te houden. We konden toch niet nu terug naar huis gaan. Onze caravansleutel bleek niet op onze caravan te passen. Na veel gedoe kregen we toch de juiste sleutel en konden we naar binnen. Inmiddels was ik zo gespannen en was “mijn emmer” zó vol dat de paniek niet meer te houden was. De paniekaanval zette door.
Nou, even simpel gezegd… Dit is niet meer over gegaan. Het weer werd slechter (regen), de wolken in mijn hoofd gingen niet weg. Alles was donker en slecht. Ik was verdrietig, wanhopig… Mijn stemming was heel erg slecht. Ik kon niet wennen. Ik was ontzettend in de war en wist niet wat ik moest. Ik wist niet hoe ik het op moest lossen. Ik heb vaak gezegd dat ik naar huis wilde. Dat was ook wat ik wilde. Terug naar de plek die ik kende en waar ik rustiger zou zijn.
Uit eindelijk besloot mijn moeder dat het echt niet ging op deze camping. We gingen terug naar de overnachtcamping waar we een hele fijne 1e dag hebben gehad. Dit was al na drie dagen. Ik hoor jullie al denken: “Kim, je had het langer moeten proberen”. Dat heb ik ook veel tegen mezelf gezegd. Echter weet ik ook hoe het daar op de camping ging. De extreme paniek was niet te hanteren.
Ik was zo overstuur dat het ook op de overnachtcamping niet meer “goed” ging. Ik was helemaal overstuur. Het was allemaal te veel. Ik was inmiddels vreselijk overprikkeld en het enige wat ik kon denken wat “ik moet naar huis”.
Dit is uit eindelijk ook wat we hebben gedaan. Het ging niet. Ik heb voorgesteld zelf (met de bus/trein) naar huis te gaan. Dat wilde mijn moeder niet. Dus we zijn na ongeveer een week samen weer naar huis gegaan.
En daar voel ik me heel erg schuldig over. Ik heb het verpest. Weer eens. Ik heb al vaak dingen verpest met mijn paniek. Ik heb mijn moeder’s welverdiende vakantie verpest. Ik heb geld weggegooid (ook al kregen we een deel terug van de verzekering). Mijn moeder heeft in 7 dagen heel erg veel moeten autorijden. Ze heeft er alles aan gedaan om het wél te laten lukken, maar het ging niet. Ik heb “het” gewoon verpest. Weer eens. Een dat doet pijn. Dat maakt me verdrietig.
Waarom ik dit deel? Dit zeurverhaal? Omdat ik graag even eerlijk wil zijn over hoe het is gegaan. Natuurlijk heb ik niet alles helemaal uitgewerkt. De kern van het verhaal: het plaatje dat ik in mijn hoofd had klopte niet en daardoor raakte ik ontzettend in paniek.
Zo. Nu zijn jullie weer bijgepraat. We zijn inmiddels al weer een tijdje thuis. We hebben leuke dingen gedaan in de dagen dat mijn moeder nog niet aan het werk was. Zo hadden we toch nog een beetje vakantie. Dit vond ik lastig, omdat ik me schuldig voelde en vond dat ik die leuke dingen helemaal niet verdiende. Uit eindelijk hebben we ze toch gedaan en ik heb het heel fijn gehad. Over de leuke dingen zal ik ook snel wat over schrijven. Dit is het voor nu.
Liefs
EDIT: De reden dat we wel op vakantie gaan is dat het meestal na de spanning vooraf gewoon heel erg goed gaat. Zie bijvoorbeeld de vakantievlogs van vorig jaar: https://www.youtube.com/playlist?list=PLpQfx3BqePodct5zlVZCd5kb47W83eXnD
Wat vreselijk moeilijk moet het zijn geweest voor je! Dapper dat je er zo open over durft te schrijven. Het heeft geen zin je te vertellen dat ik vind dat je echt de boel niet verpest hebt. Dat zal je moeder ook gezegd hebben. Maar ik vind wel dat jullie goed voor jou gezorgd hebben. Daar mag je trots op zijn.
Dankjewel.
Ik vind het nog heel moeilijk. Lastig dat we voor mij “hebben gezorgd”. Heel veel vragen in mijn hoofd als “hadden we niet harder voor mij moeten zijn?” “Had ik niet nog meer moeten proberen..?” etc…
Waarom niet lekker thuis blijven? Vakantie is ook moeilijk als je autisme hebt. Dus al je paniek om kleine dingen is niet raar.
Omdat het eigenlijk altijd vooraf spanning is. Eenmaal op vakantie gaat het heel vaak gelukkig “gewoon” goed. Dan kan ik echt genieten en ontspannen. Dat maakt dat we wel gewoon gaan/gingen.
Ik, dank voor je toelichting. Jammer dat t dit keer niet lukte.
Je hebt t niet verpest. Want verpesten doe je met opzet en dat deed je niet.
Ach, hier word ik zo droevig van :( Ik vind vakantie ook altijd heel stresserend, helemaal niet de ontspannen leuke tijd die anderen hebben.
Vorig jaar ging het voor mij ook niet en zijn we ook vervroegd teruggekomen. Zogezegd door het slechte weer, maar eigenlijk ook omdat ik het ‘verpest’ heb. We zijn toen in één ruk vanuit Italië naar huis gereden, wat voor mijn vriend enorm vermoeiend moet geweest zijn na een sowieso al mislukte vakantie. Het heeft nog maanden onder mijn vel gezeten, ik vond het oprecht een traumatiserende ervaring. Ik wil zelfs niet meer naar de foto’s kijken.
Binnenkort een nieuwe poging, het vliegtuig zou makkelijk zijn maar mijn vriend gaat toch weer het hele eind rijden om te vermijden dat we een eerdere vlucht terug zouden moeten boeken.
Ik begrijp je zo hard, ook het stuk waarin je zegt dat het maar kleine dingen zijn. Mijn verstand weet dat inderdaad ook wel, maar nogmaals, op het moment zelf was het echt traumatiserend en ik kan me zo voorstellen dat dat voor jou ook zo was. Ik wens je nog véél mooie dagen in een veilige omgeving toe deze zomer!! xxxx
Wat rot om te horen dat jij dit eigenlijk ook hebt meegemaakt. Dikke knuffel. <3 Wat je schrijft herken ik heel erg... Rationeel weet je heel goed dat het kleine dingen zijn, maar dat verandert niets aan hoe het gaat... Hoe het voelt...
Ik hoop dat het binnenkort fijner voor je zal zijn.
xxxx
Jeetje wat ontzettend rot dat het zo gelopen is meis. Maar voel je niet schuldig meis, jij hebt hier ook niet om gevraagd. Wel fijn dat jullie thuis nog wel wat leuke dingen hebben kunnen ondernemen!
Nee, dat heb ik inderdaad ook wel vaak gezegd “als ik dit voor m’n plezier deed, had IK er in elk geval nog plezier aan…” maar zo was het niet.
Zeker fijn dat dat wel kon. <3
Ik ben zelf ook geen held als het gaat om onbekende plekken en vakanties. Maar weet je, ik denk dat je maar kan proberen. En soms gaat het gewoon niet. Jij hebt er niet voor gekozen om een paniekaanval te hebben. Het leven neem graag alles over en helaas is dit een keer het lot. Ik weet zeker dat het ooit wel een keer goed gaat. Knuffs! Ondanks dat ik niet zo vaak reageer lees ik je blog wel vaak :)
Kim, voel je aub niet schuldig. Je hebt de vakantie niet verpest. Je hebt geprobeerd mee te gaan en dat is echt erg knap van je dat je die stap durft zetten. Zelf ga ik al jaren niet meer op reis ook uit angst voor het onbekende. Jij probeert het, chapeau!
Hopelijk kan je nu weer volledig tot rust komen en nog fijne dingen doen in de vakantie in je thuisomgeving. Ik wens het je van harte toe.
PS: een mooie blog weer…omdat je zo eerlijk bent en je mooi opschrijft Het is zo herkenbaar…
Oh lieve Kim wat een treurig verhaal. En wat erg dat je vindt dat jij de vakantie hebt verpest. Ik begrijp dat je het zo voelt maar jij hebt niets verkeerd gedaan. Jij kunt hier niets aan doen. Dat is je autisme, je aandoening, je beperking. Dat is al erg genoeg.
Jij hebt er niet om gevraagd en soms kun je dingen nou eenmaal niet handelen. Heel herkenbaar. 💜
Ik vind het zo knap dat je dat hier durft te delen! En daarnaast snap ik dat je je heel rot voelt, maar voor je ouders heb je het echt niet ‘verpest’. Je bent hun kind, en zij willen dat jij gelukkig bent en zullen daar alles aan doen. Dus ook eerder naar huis gaan van vakantie. Jij kunt er nou eenmaal niets aan doen dat je je zo voelt, dus dat snappen ze echt wel! <3
Ach meis toch. Wat erg om te horen en voor mij ook maar al te herkenbaar. Ik vind het echt supertof van je dat je het toch geprobeerd hebt! Bij mij veroorzaken ook vaak de kleine dingen de mafste paniekaanvallen. En je hebt helemaal niks verpest, okee? Angststoornis is nou eenmaal soms lekker lelijk. Ik vind het gewoon zo tof dat je wel de durf had gevonden om het toch te proberen, wat mij ook weer inspireert. :)
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, behalve dat je het echt niet verpest hebt en dat je echt gewoon heel hard je best hebt gedaan en dat je het al alles hebt gegeven bij het proberen, als ik dit zo lees. En ik kan me heel goed voorstellen dat het gewoon niet ging, dat het niet lukte. Veel sterkte!
Heel herkenbaar. Ik las je verhaal over OPS (wat nu iets anders is geloof ik) en snap het helemaal. Ik heb net een soortgelijke ervaring achter de rug. Totaal gekleurd door OPS. Ik was een week met iemand onderweg in de bergen, iemand waar ik het goed mee kan vinden maar die nogal haar eigen weg gaat. Dat weet ik maar ik wordt er onzeker van. Veel leuke dingen gedaan maar wel steeds het gevoel dat ik niet goed genoeg was en dat er iets mis ging. Dat zit bij de ander (erg op zichzelf) maar ik reageer daarop door nog mee bevestiging te zoeken. Al met al vond ik het heel leuk tot ik 2 week later een mailtje kreeg dat we dit niet meer moesten doen omdat het niet klikt….. Mijn eerste gevoel en nog steeds is: ik heb het verpest…. Me niet goed gedragen, te kleverig. Kom niet gan die gedachte af. Ondanks alle cerebrale goedmakers van het heeft ook iets me die ander van doen etc.
Wilde dit even kwijt…