Schuldgevoel: het gevoel de schuld te hebben.
Schuldgevoel… Veel mensen hebben het wel eens. In sommige gevallen terecht, in andere gevallen totaal onterecht. In mijn ogen is terecht schuldgevoel een heel goed iets: je hebt in een ruzie onterecht iets heel onaardigs gezegd en je voelt je daar schuldig over. Misschien ga je dan je excuses aanbieden, of je voelt je er rot over. Het weerhoudt je er (hopelijk) van de volgende keer hetzelfde te doen of zeggen.
Ik merk zelf dat ik vaker een onterecht schuldgevoel heb. Dat maakt het gevoel niet vervelender, in tegendeel denk ik, het maakt het eerder vervelender. Vaak zijn dit namelijk dingen waar je minder makkelijk een manier hebt om op een goede manier je excuses aan te bieden en het op te lossen.
Ik voel me bijvoorbeeld heel vaak en veel schuldig voor wie ik (niet) ben. Voor het feit dat ik thuis zit en niet op school. Dat ik niet kan werken. Voor het feit dat ik niet spontaan ben, maar heel verlegen en stil. Voor het feit dat het me niet lukt om normaal te functioneren. Dat zijn dingen waar ik me schuldig over voel.
Het zijn dingen waar ik niet direct ‘schuld’ over heb. Het is niet mijn schuld dat ik angsten en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb. Dat wilde ik ook niet, ik heb er niet voor gekozen. Ik ben daar niet schuldig aan.
En toch voelt het vaak alsof ik wél schuld heb. Alsof het wél mijn fout is dat ik niet kan zijn wie ik graag zou willen zijn en wie mensen verwachten dat ik ben. Misschien komt het omdat ik zelf niet snap waarom ik bepaalde dingen niet gewoon doe. Dat is namelijk bij veel dingen uit eindelijk wat er moet gebeuren, gewoon doen.
Ik voel me schuldig dat ik die stap niet neem. Dat ik mijn moeder 24/7 met me ‘opzadel’. Er zijn ook al een heleboel kosten gemaakt door mijn angsten en het uit de weg gaan van dingen. Ik ben er nog niet helemaal over uit of ik me daar wel of niet schuldig over moet voelen. Mijn gevoel zegt ‘JA, dat moet’. Mijn gedachten zijn er nog niet over uit. Het gaat om dingen waarvoor we hebben moeten betalen, maar die ik op het laatste moment niet heb gedaan. Het geld was al betaald en kregen we niet terug (neem: rijlessen maar geen examen gedaan, LEFkamp, studieboeken, schoolgeld, en meer).
Dit zijn dingen die stom zijn, ik had ze niet uit de weg moeten gaan. Als ik ze niet durfde had ik me niet aan moeten melden, dan hadden we ook niet hoeven betalen. Maar aan de andere kant waren het dingen die ik wél graag wilde durven. Ik wist niet van te voren dat ik niet zou durven gaan. Als ik me niet had aangemeld had ik mezelf de kans om het te proberen ontnomen. Uit eindelijk durfde ik niet door mijn ‘ziekte‘. Moet ik me daar dan schuldig over voelen? Ik weet het niet.
Als laatst voel ik me schuldig over de frustratie in therapie. Ik durf geen stappen te zetten. Mijn therapeuten hebben altijd alles gedaan wat ze konden om me te helpen en ik weigerde de stappen te zetten. Om welke stap dan ook te zetten. Ze deden zo hun best maar mijn angst was te groot. Ik voel me schuldig voor het feit dat de therapie niet werkte, ondanks al hun inspanningen. Het voelt alsof het mijn fout is dat ik geen stappen durfde te zetten.
Maar eigenlijk zijn al deze dingen niet mijn schuld. Dat ga ik proberen te onthouden. Dat moet ik onthouden.
Waarover voel jij je schuldig?
Liefs
Dit is niet iets waar je voor kiest dus geen reden om je daar schuldig over te voelen! Het feit dat je deze blog schrijft laat ook wel zien dat je graag anders wil :) Al heb ik het zelf ook wel eens hoor.
Dankjewel! :) Het is geen gevoel dat je makkelijk uitschakelt helaas.
Je bent er iig bewust van dat je schuldgevoel niet altijd terecht is! Ik herken sommige dingen wel, maar ik kan schuldgevoel heel snel weer van me af zetten gelukkig!
Fijn dat je het meestal redelijk snel weer van je af kunt zetten! Dat is ook de bedoeling. :-) Zo “hoort” het!
Heel herkenbaar artikel! sterk dat je er over schrijft. Mooi!
Dankjewel! Lief van je.
Ik voel me vaak schuldig dat ik last heb van een paniekstoornis en daardoor anderen in de weg zit, hoewel ik daar net als jij, niet voor heb gekozen. Goed artikel :)
Fijn dat je je dat realiseert! :) Sterkte meis!
Oh dit is zo herkenbaar. Ik kan me werkelijk over alles schuldig voelen. Met rijles en studeren heb ik het ook gehad. Extra stress, want ik móest het rijexamen halen, omdat het mijn ouders anders extra geld zou kosten. En dan hebben we het nog niet over al die therapieën en mijn studie waar ik erg lang over doe.
Ik vind het ook lastig om met vriendinnen af te spreken. Bang dat ik op het laatste moment moet afzeggen en ik dan hun dag ‘verpest’. Stom he!
We moeten gewoon wat meer aan onszelf denken.
Zo zo zo herkenbaar! En dan maar niks meer afspreken want ik wil het niet verpesten, maar dat is natuurlijk eigenlijk ook weer niet goed. De dilemma’s!
Het klink voor mij zo herkenbaar, ik kan er niks aan doen, maar eigenlijk toch wel. Vind ik. Maar ga eens na: Als je nu zou studeren, rijles zou hebben etc. zou je dan gelukkiger zijn? Zou dat je niet juist heel veel angst opleveren? Zo probeer ik het altijd maar te relativeren, want het is jouw schuld helemaal niet. En ergens weet je dat ook wel, maar gedachten en gevoel zeggen vaak iets anders.
Dikke knuffel voor jou
Inderdaad. Het is niet jouw schuld, maar je moet het wel oplossen. Dat heb je nog niet gedaan, dus het is jouw schuld. Ten minste, zo gaan mijn gedachten, over mezelf (niet over jou dus, haha). Blijven relativeren maar. :-)
Keep your head up.
Shit wat herkenbaar. En nu ook, precies daar waar ik ben. Ik durf de volgende stap niet te nemen. Oh wat wil ik graag, maar mijn god wat ben ik bang. Bang om de stap te zetten, bang om anderen teleur te stellen. Ik voel me bijna bij voorbaat al schuldig. Wat is het toch shit allemaal!
We zouden ons niet schuldig moeten voelen. Dat weten we maar al te goed, maar ja… Hoe hou je dat tegen? Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.
Heel eerlijk gezegd weet ik het ook niet… Jammer he? Het enige wat ik weer is dat het schijnt te helpen om jezelf eraan te herinneren dat het niet jouw schuld is, zelfs als je dat nu nog niet gelooft. Het lastige vind ik zelf ook dat ik best aan mijn gedachte wil en kan werken, maar dat verrotte gevoel elke keer!
Hopelijk durf je het aan, want het mag, je mag het proberen en het mag zelfs fout gaan! Zet ‘m op!
Heel herkenbaar. Tegen een ander met hetzelfde schuldgevoel zou ik erop hameren dat hij/zij zich absoluut niet schuldig hoeft te voelen. Maar voor mezelf ben ik zoveel strenger.
Terwijl ook jij je niet schuldig hoeft te voelen. Je bent daarin geen uitzondering. Het is niet jouw schuld. <3
Sterkte!
Wat een mooi en ook wel herkenbaar artikel! Ik zeg tegen andere dat ze zich ook niet schuldig moeten voelen, terwijl ik het zelf wel soms doe
Gek he, voor anderen is het zoveel makkelijker om te zien dat ze zich niet schuldig hoeven te voelen! Sterkte!
Het woord schuld staat in hoofdletters op mijn voorhoofd! Toch is dat ook iets dat “in” je zit. Het is voor mij onbegrijpelijk hoe sommige mensen lachend over een voorval kunnen vertellen, waarbij door hun schuld geen leuke dingen zijn gebeurd. Ik snap niet hoe ze dat kunnen, maar ik vraag me ook af of ik dat zou willen…….
Dat hoeft ook niet.. Wanneer je schuld hebt mag je je best schuldig voelen…
Het gaat vooral om het onterechte schuldgevoel dat weg mag en eigenlijk zelfs moet.. Het is nergens voor nodig..
Precies dit is waar ik me schuldig om voel. Ik voel me schuldig omdat ik ziek ben, dat ik anderen hiermee lastig val als het ware. Dat ik mijn leraren moet teleurstellen dat ik weer mijn werk niet heb gedaan omdat ik er bang voor was. Dat ik mijn vriend pijn doe als ik boos op mezelf word. Schuldig dat ik weer een afspraak moet afzeggen omdat ik me er ongemakkelijk bij voel. Ik voel me soms zelfs schuldig dat ik leef. Gelukkig is dat laatste een stuk minder. Het erge is nog.. dat ik me niet schuldig voel naar mezelf. Dat ik alles aan de kant zet voor anderen en niet naar mijn gevoel luister. Ik moet me daar eens schuldig over voelen, dat heeft tenminste nog eens nut.
Ik hoop trouwens dat iedereen die zich hierin herkent snel zich een beetje minder hierin herkent. En iedereen die zich hierin herkent.. Onthoud, je bent echt de moeite waard! en je hoef je nooit schuldig te voelen over je eigen keuzes. Jullie zijn allemaal prachtmensen, en heel erg dapper.
Veel liefs,
Alice
Het is heel herkenbaar, lieve Alice. Ook dat je je eigenlijk schuldig voelt naar anderen, maar niet naar jezelf toe. Lastig is dat hè? Ik hoop dat je mag leren en geloven dat je het waard bent. Misschien kun je je dan ook schuldig naar jezelf voelen, omdat je jezelf deze vervelende dingen aandoet op een bepaalde manier. Dat is “beter”, want je leeft voor jou en niet voor anderen. Je mag er zijn.
Heel lief wat je nog schrijft naar anderen. Je bent lief & mag ook veel liever naar jezelf zijn!