“Had ik maar een eetstoornis”. Een pijnlijke opmerking waar heel veel varianten van bestaan… Denk je echt dat je dit zou willen?
Wanneer mensen weten dat je een (restrictieve) eetstoornis hebt (gehad) krijg je best af en toe de vraag of je tips hebt. Tips om af te vallen, en dat dan ook vol te houden. Tips om meer te bewegen, tips voor een bepaald dieet?
De mensen die vragen om deze tips zijn vaak mensen die zelf graag willen afvallen. Zij zien alleen wat een eetstoornis hen zou brengen. Ze zien alleen maar wat er lichamelijk gebeurt met iemand met een eetstoornis. Iemand kan dunner worden (je kunt natuurlijk ook juist aankomen, maar in dit geval en bij deze opmerking gaat het om mensen die afvallen door de eetstoornis). Als iemand met overgewicht dit ziet kan het zijn dat hij of zij denkt ‘dat wil ik ook! Ik wil ook zo dun worden!’. Ergens helemaal niet zo’n gekke gedachte. De kans is groot dat degene met overgewicht zelf al veel heeft geprobeerd, maar alsmaar terugvalt in de oude gewoontes.
Als je er zo naar kijkt is het niet zo’n gekke opmerking. Als je er bij bedenkt dat er bij een eetstoornis zoveel meer komt kijken dan afvallen is het wel een beetje (heel erg) gek om te zeggen “had ik maar zo’n eetstoornis!”. Mensen vergeten vaak het psychische stuk, het stuk waar je gecommandeerd wordt minder te eten. Waar je helemaal geen controle meer hebt, omdat de eetstoornis deze heeft overgenomen. Dat is niet iets wat je wilt. Het afvallen, het dunner worden – dat zou nog kunnen. Tot op zekere hoogte, want ik denk dat er vrij weinig mensen zijn zonder eetstoornis die extreem magere lichamen echt mooi vinden.
Mensen vinden het vaak bewonderenswaardig hoe iemand zichzelf van alles kan ontzeggen. Van tussendoortjes tot bepaald fruit, van patat tot koolhydraten. “Ik zou willen dat ik zoveel discipline had” zeggen mensen wel eens. Is dit echter wel iets om bewonderenswaardig te vinden? Dat iemand zichzelf alles ontzegt? Óók de dingen die je lichaam wel nodig heeft? Dat lijkt mij eerder gevaarlijk en alles behalve bewonderenswaardig…
Ik denk dat mensen die denken dat ze ook wel ‘zo’n eetstoornis’ zouden willen hebben om even wat kilootjes kwijt te raken eens even goed bij zichzelf te raden moeten gaan. Weet je eigenlijk wat een eetstoornis is? Dat het meer is dan slechts even snel wat gewicht kwijtraken? Dat het je hele leven overneemt.. Dat je niet kunt genieten van de dingen waar je nu van denkt te kunnen genieten. Je kunt dan niet even leuk gaan zwemmen, want je bent onzeker over jezelf, over je lichaam en je gewicht. Denk alsjeblieft goed na voordat je iets zegt. Het kan geen kwaad om jezelf in te lezen over verschillende onderwerpen. Mocht je te maken krijgen met een onderwerp waar je weinig van weet… Dan vinden mensen het meestal helemaal geen probleem om je wat uit te leggen. Luister dan ook. Alsjeblieft. Dat voorkomt een hoop frustratie en verdriet.
Welke ‘domme’ opmerking heb jij wel eens gehad?
Liefs
Jeetje, dat is inderdaad een heftige opmerking om te horen. Ik denk dat ze gewoon echt niet beseffen dat het niet alleen lichamelijk is, maar dat het vooral ook geestelijk een ontzettende strijd is! Goed dat je hierover schrijft. Een echte eye-opener!
Is ook zo, maar daarom dit blogje :-)
Wat belachelijk! Goed geschreven, trouwens. Een vriendin van me zei onlangs, toen ik mijn angststoornis probeerde uit te leggen omdat ik nu voor enkele weken thuis zit, ‘het is maar 1 jaar, Ik begrijp niet waarom je niet gewoon doorzet’ (het is mijn eindjaar) Ik was eerst zo kwaad in mezelf omdat ik jaren psychisch en lichamelijke pijn heb gehad door mijn angsten en depressie. Net alsof het allemaal aan school ligt.
Oef, dat is ook niet fijn. Sterkte!
Iemand heeft ook wel eens tegen mij gezegd dat ze wel coeliakie zou willen hebben. Dat was ook op een moment dat ik heel erg aan het afvallen was (maar zonder dat ik het wilde). Wat voelde dat naar zeg. Dat iemand wenst dat ze ziek is. Wat dat betreft is dit wel een herkenbaar stuk, ookal gaat het bij mij niet om een eetstoornis maar om coeliakie.
In die zin zijn een eetstoornis en coeliakie wel hetzelfde.. Wat naar dat jij ook zo’n opmerking hebt gekregen!
Ik denk sowieso dat je dat ook niet moet wensen. Ik ga er ook niet ovet oordelen maar ik denk niet dat het zomaar iets is wat je kan overleven. Zelf heb ik nooit een eetstoornis gehad, maar ik denk zelf ook dat het meer is dan willen afvallen in dit geval. Soms schrik ik ervan hoe snel mensen oordelen. Sterkte! xxx
Dat wensen is inderdaad sowieso niet echt ‘goed’, maar waarschijnlijk vooral onnadenkend..
Wauw, wat heb jij een doorzettingsvermogen zeg! Die vergeet ik nooit meer…. Overigens was ik in het begin van mijn eetstoornis altijd heel trots op mezelf als ik dit soort opmerkingen van mensen kreeg. Dat was in de tijd dat ik nog niet wilde herstellen. Pas daarna werden de opmerkingen pijnlijk.
Dat is waar! In eerste instantie voelt het als een compliment, maar achteraf kan ik zien hoe belachelijk het is.. Precies wat je zegt!
Wat mooi geschreven! Een van de stomste dingen die iemand ooit tegen mij heeft gezegd ging over mijn spieren en is: ‘oh dat is lekker lui, altijd met de bus, nooit hoeven fietsen en in bed liggen wanneer je wilt. Ik wou dat ik dat ook kon!’ Zo iemand weet echt niet waar ‘ie t over heeft. Ik zou zo willen ruilen
Dat is ook heel erg rot! Inderdaad “cadeautje, vanaf nu mag jij het hebben!”
Wat een achterlijke opmerkingen zeg, ik kan er niet meer van maken. Mensen denken soms zo niet na! Goed dat je dat zo kan opschrijven. Ik heb wel eens gehoord “die mensen met een depressie moeten eens een schop onder hun kont krijgen” of “de hele dag in bed liggen, terwijl je niet echt ziek bent, dat wil ik ook!” Ach jah, mensen snappen soms heel weinig van Psychische aandoeningen, en daar reken ik een eetstoornis ook even onder. Wij weten wel beter dan deze opmerkingen ;), hoe wrang beter in deze context ook is.
Een eetstoornis is zeker ook een psychische aandoening.
De opmerkingen die jij hebt gekregen zijn ook heel rot inderdaad. Een en al onbegrip..
Jeetje, zelfs zonder ervaring vind ik dat een belachelijke opmerking! Hoe kun je wensen dat je ziek wordt, dat begrijp ik echt niet??
Ik ook niet.. Het enige wat ik kan bedenken is dat mensen niet inzien dat het meer is dan ‘dun worden’.. en dus niet (willen) zien dat het een ziekte is..
Bah vreselijk! Ik kreeg over mijn overgeeffobie een keer de opmerking “dan krijg je in ieder geval geen boulimia!” Eh? Oke?
Pff.. Nou eh.. dat is dan nog iets hè? Wat een vage opmerking, haha..
Mensen denken vaak niet na bij dat soort opmerkingen, is ook een stukje onwetendheid denk ik. In mijn studie kom ik ook vaak dit soort opmerkingen tegen, mensen die bijvoorbeeld depressie niet snappen. Dan zeggen ze bijvoorbeeld dat zo’n iemand ‘gewoon’ wat afleiding moet gaan zoeken en niet thuis blijven zitten. Maar zo werkt het natuurlijk niet!
Is zeker een stukje onwetendheid.. Was het maar zo makkelijk, hè?
Iemand heeft wel eens tegen mij gezegd. “Jij bent gek”, net op een moment dat ik dat niet goed kon hebben. Ik was op kamers en studeerde daar en had mijn propedeuse al na 1 jaar. Ik had alleen geen goede aansluiting bij andere studenten, maar deed wel goed mijn best om er bij te horen. Als je dan genegeerd wordt, begint langzaam de betekenis van die woorden tot je door te dringen. De onderwijscoördinator gaf mij het advies ergens anders te gaan studeren. Toen had ik wel goede aansluiting maar kon de studie niet doen, te ver weggezakt. Later heb ik de studie afgerond op HBO-niveau.
Goed dat je uit eindelijk nog wel een studie op HBO-niveau hebt afgemaakt!
Je zou het ze dan ook bijna toewensen… Jee wat onwijs ongevoelig zo’n opmerking,
“Je mag het best even van me overnemen, hoor!” Haha. :-)
Mensen zijn echt zo dom af en toe. Ik zit al 11 jaar thuis en krijg vaak te horen dat ze jaloers zijn en ook wel altijd maar willen kunnen doen wat ze willen, heerlijk zo’n lange vakantie. Tja, want ik kan natuurlijk gewoon naar de stad om te shoppen (nee) of even naar de supermarkt als ik trek heb in iets te eten (nee) of zelfs even naar de verjaardag van een familielid (nee). Ja leuk hoor, zo’n ‘vakantie’. Ik heb dan geen eetstoornis maar was altijd ontzettend dun, veel mensen wilden dit ook en vroegen hoe ik het deed. Ik deed er niks voor, het was gewoon zo. Nu ik dan aangekomen ben vinden mensen ineens dat ik er erg gezond uit zie (wat voor mij net een teken is dat ik minder beweeg en dus minder verbrand wat alleen maar een slecht teken is). Alle opmerkingen in welk geval ook zijn gewoon dom. Ook kreeg ik wel eens te horen dat ik naar zo’n klooster zou moeten om tot rust te komen (terwijl ik net had gezegd dat reizen e.d. heel erg vermoeiend is en ik alleen echt tot rust kom in m’n eigen bed). Als ik geld zou krijgen voor iedere keer dat je een domme opmerking krijgt was ik nu rijk, haha.
Heel erg herkenbaar!
Misschien moeten we de domme-vragen-toeslag maar gaan invoeren, haha.
In de tijd van mijn depressie heb ik zoveel naar mijn hoofd geslingerd gekregen (nou wisten veel mensen niet dat ik echt depressief was), “Lach eens!” “Doe eens niet zo serieus, alles valt toch wel mee?” “Je moet gewoon een keer een pilletje pakken” en ga zo maar door… Mensen snappen soms echt niet wat ze allemaal uitkramen…
Pff, vreselijk! Het zou zo fijn zijn als mensen wat beter doorhadden wat zulke opmerkingen met mensen kunnen doen.
Hele nare opmerking! Bij een hoop stoornissen al is het lichamelijk of psychisch komt heel wat bij kijken. Ongevoelig als je dit soort opmerkingen plaatst!
Hopelijk openen dit soort blogjes de ogen van de mensen die dit soort opmerkingen maken een beetje. :-)
Wat een bijzondere opmerkingen en vragen zeg! Deze mensen beseffen duidelijk niet dat het om een stoornis gaat. Is nog gevaarlijk ook als er mensen zijn die dit echt bewust willen. Goed geschreven stuk!
Dankjewel!
Een mooi staaltje ‘gras is altijd groener aan de overkant’. Vind het goed dat je deze blog schrijft, want je hebt totaal gelijk. Het afvallen oké, maar ik denk inderdaad niet dat mensen ook willen hebben wat er allemaal tegenover staat. Ik vond sowieso de vraag om tips nogal ziek, ik voelde mezelf nogal onbegrepen na zo’n vraag. Alsof ik tips ga geven over iets wat je zeker niet gelukkiger heeft gemaakt (mij in elk geval niet).
Precies ja!
Tja, en als onwetende mensen dat nog zeggen…
Ik kan een boek schrijven over de keren dat ik na zelfbeschadiging bij de huisartsenpost terecht kwam en er werd gezegd: Dat is niet zo slim van je he? Fijn, jouw probleem, maak je nu mijn probleem van. Een verdoving heb jij niet nodig? Door artsen he…
Of dat ik langer dan een uur moest wachten, iedereen met een latere afspraak eerder mocht, ‘want ik had het zelf gedaan’. Triest, heel triest. Alsof je daar al niet met lood in je schoenen, schaamte en heel veel angst naartoe gaat…
Ik denk dat het onbegrip niet alleen geldt voor een eetstoornis, maar voor veel psychische en lichamelijke aandoeningen (die misschien niet altijd heel zichtbaar zijn, want ik vermoed dat iemand met een gebroken been niet de opmerking krijgt dat hij lekker 6 weken kan blijven zitten en hinken met krukken?)
Dit komt zeker bij meerdere psychische en lichamelijke aandoeningen voor. Hier in de reacties komen er al een hele hoop vol. Ik kan helaas niet alle stomme opmerkingen in 1 x de wereld uit bannen helaas.. Kon ik het maar!
De opmerking geeft het communicatieprobleem aan tussen zender en ontvanger. En het relativeringsvermogen van de ontvanger.
Over een depressie worden ook wel eens vervelende opmerkingen gemaakt:
Je hebt geen reden om depressief te zijn, er zijn zoveel mensen die het slechter hebben.
Zet je erover heen.
Probeer het gewoon (alsof je dat niet doet).
Of opmerkingen als mensen horen dat je thuiszit: Oh lekker, altijd vakantie.
Ik herken ook wat Marion zegt. Er zijn mensen die mij een aansteller vinden en dat niet onder stoelen of banken steken én mensen die mij een ontzettende bikkel vinden. Beide meningen kunnen kwetsend zijn. Want ik doe heus mijn best en doe niet zielig. Maar als ik over mijn grenzen aan het gaan ben en mensen zeggen: Je bent een doorzetter. Dan denk ik al snel: Jammer dat ik er kapot aan ga.
Een goede vriendin van mij maakte ook de opmerking nadat ik haar net over mijn eetstoornis vertelde. Au.
Ergens zijn die mensen die zo’n opmerkingen maken, onbewust heel gelukkige mensen. Zij zijn waarschijnlijk nooit in hun direct omgeving geconfronteerd met mensen die mentaal lijden. Zoals je schrijft zien zij enkel de lichamelijke dingen, maar zien ze het mentale niet in. Iemand die daar wel mee geconfronteerd is, ziet, volgens mij, sneller in dat zoiets verder gaat dan enkel het lichamelijke..
Vriendlief krijgt ook vaak verkeerde opmerkingen. Daarom niet rechtstreeks, maar krijg ik dat te horen achteraf. Of is het van “regelt dat eens met hem..”..
Ik vind dit een beetje hetzelfde als zeggen ”was ik maar gehandicapt” omdat je dan ook altijd voorrang krijgt bij bezienswaardigheden en (bijna) overal mag parkeren en dergelijke. In werkelijkheid weten deze mensen helemaal niets over hoe het écht is en daarom kan het heel, heel pijnlijk zijn.
Heel erg mooi geschreven! Ik herken het ook echt heel erg, alleen dan heb ik geen eetstoornis. Ik ben al enkele maanden ziek en ze kunnen niet vinden waardoor het komt. Ik krijg vaak het commentaar “Was ik ook maar een paar maanden ziek, dan kan ik ook zoveel school missen”, maar dan hebben ze niet door hoe vervreemd je van de wereld raakt. Erg mooi geschreven, meer mensen zouden zich hiervan bewust moeten zijn. Jouw stukje inspireerd me om zelf een stukje te schrijven!