Vandaag een gastblog online. Over het leven met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Hoe de dagen eruit zien en hoe het leven kan zijn.
Eventjes geleden kreeg ik een mailtje van S. (wil liever anoniem blijven en dat is natuurlijk prima). Ze had een stuk geschreven over hoe haar dagen eruit zien. Over hoe haar leven eruit ziet. Ik las het en was direct heel enthousiast (dat is niet het goede woord, maar ik kom even niet op een beter woord). Ik was onder de indruk van de manier waarop ze kon vertellen hoe haar dagen eruit zien. Hoe haar angsten haar stemming en haar leven bepalen. Het was bijzonder hoe iemand precies kon uitleggen hoe de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis kan zijn (hoe het ook voor mij vaak voelt). Ik plaats het stuk erg graag. Daarom kunnen jullie vandaag de gastblog lezen van S. :-)
Mijn hoofd is geen fijne plek om te wonen
11.00 Het is pauze, precies 15 minuten. Als ik de seconden af tel en hem precies om 11.00 op een rennen zet dan ben ik waarschijnlijk de eerste en kan ik ongemerkt snel de wc induiken zonder dat mensen me missen. Als ze me missen, ben ik pissen. ;) Maar dan wel een kwartier lang. Dan kijk ik op mijn telefoon, om te zien hoe ik het met mijn al mijn 400 vrienden gaat en wat ze vandaag allemaal eten. Tot ik weer terug moet om weg te kwijnen achter mijn computer in mijn oh zo vertrouwde eenzaamheid.
14.00 Lunch. Expres zo laat, waarschijnlijk heeft iedereen dan al gegeten. Dan hoef ik niet ongemakkelijk tegenover iemand te zitten. Dan hoef ik niet na te denken over wat ik moet zeggen terwijl mijn lunch waarschijnlijk op mijn kin zit en ik alles onder heb geknoeid, omdat ik opeens niet meer weet hoe ik moet eten. Hoe ik me moet gedragen. Soms ga ik naar buiten, dan ben ik sowieso alleen en als ik wel binnen blijf doe ik net alsof ik aan het bellen ben als ik de kantine binnen loop. Dan kunnen mensen me ook niet vragen om bij ze te zitten en hoef ik me niet te verantwoorden. Gek hoe vertrouwd het wordt om tegen je telefoon te praten zonder dat je iemand echt aan de lijn hebt. Gek hoe vertrouwd het wordt om ook te lunchen op de wc omdat dat nou eenmaal de enige plek is waar je alleen kan zijn. Ik weet het, je vindt me een ransbak.
18.00 Mijn werkdag is voorbij. Ik krijg weer te horen dat ik de stille harde werker was. ‘Of, bel jij eigenlijk wel?’ Dat doe ik eigenlijk liever niet, wat gek is als je callcenter werk doet. Ik kan me er niet toe zetten, ik weet niet hoe ik een gesprek aan moet gaan met mensen. Niet met klanten en niet met collega’s, niet eens met vriendinnen. En als ik wel mijn mond open trek dan voelt het niet alsof ik echt aan het praten ben. Alsof er iemand anders in mijn lichaam is gekropen. Toch doet het altijd pijn, om weer te horen dat je zo stil bent. In mijn hoofd is het alles behalve stil. In mijn hoofd is het altijd mistig maar ook altijd druk. Omdat het zo mistig is kan ik nooit alles op een rijtje zetten en er aan werken want ik zie en ik voel niks. Er is zoveel maar ik kan er niet bij. En ik ben helemaal niet verlegen. Eigenlijk ben ik iemand die van de kleinste dingen als een kind zo gelukkig kan worden, iemand die om de domste grappen stierlijk kan lachen tot het pijn doet, iemand die creatief is en het beste wil voor alles en iedereen. Niemand ziet die kant, niemand ziet míj. Zelfs mijn vriend niet want hij is de enige die naast de positieve ‘ik’ ook alle negatieve ‘ik’ over zich heen krijgt. Bij hem ben ik misschien wel iets teveel mijzelf.
18.30 Boodschappen doen. Fuck, is dat een bekende? God, ik heb hen al een tijdje niet gezien wat moet ik zeggen? Snel duik ik een gangpad in waar ik niks heb te zoeken of lees zwaar geïnteresseerd het etiket van blikvoer voor katten die ik niet heb. Ik doe net alsof ik ze niet zie terwijl ik ondertussen precies weet waar ze te vinden zijn. Met een grote boog loop ik naar de verste kassa toe, ook al staan er dan 300 wachtenden voor me, als hij me maar niet ziet. Ik ben er niet jongens, ik ben er niet.
19.00 Eindelijk thuis. Tv aan, telefoon aan en weg kwijnen in mijn eenzame bestaan. Door mijn sociale media heb ik toch nog het gevoel dat ik ergens bij hoor en voel ik me niet helemaal alleen. Alleen zijn met mijn eigen gedachtes is dodelijk. Dat klinkt heftig maar ik zou het oprecht niet erg vinden om heel hard tegen een boom aan te rijden. Ik weet dat deze depressieve tante ook wel weer vertrekt maar god, ze is nu wel erg lang en sterk aanwezig.
22.00 Als ik mezelf nog 3 uur vermaakt heb online ga ik onrustig in bed liggen. Wachten tot de medicatie aanslaat en ik in slaap kan vallen. Wachten tot ik weer bijna huilend wakker word omdat ik niet weet hoe ik mijn dag door moet komen. Want de dagen duren ontzettend lang als je zo ontzettend eenzaam bent. Wat gek is want ik heb wel vriendinnen, ik heb werk, ik ga naar school. Maar al was ik omringd door 1000 man, dan zou er geen enkele plek zijn op aarde waar ik me meer alleen zou voelen. Ik weet niet wie ik ben, als mensen mijn naam noemen, voel ik me niet als dat meisje, ik ben haar niet. Ik ben er niet.
Een hele mooi, en voor mij ook erg herkenbare blog… Het stuk over de bekende in de supermarkt.. Precies wat ik doe, denk en voel. Bijzonder vind ik dat. Heel erg bedankt voor je mooie gastblog S.!
Hoe voel jij je wanneer je een bekende ziet?
Liefs
Oh jeetje wat confronterend! Het praten aan de telefoon terwijl je niemand aan de lijn hebt. Het wegduiken in de supermarkt overdreven zoekend naar een product wat je helemaal niet zoekt. Gisteren is tijdens het evaluatiegesprek voor het eerst de term ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gevallen. Ik heb geen flauw idee wat het is. Ik heb nog niet eens gegoogeld. Toch maar even doen dan… Sterkte, S. Je bent niet alleen, ook al weet ik dat het wel zo voelt. X
Mocht je willen kun je m’n eerdere blog die ik er eerder over heb geschreven ook nog lezen. Gaat iets meer in op OPS zelf ipv het gevoel (ben zelf ook gediagnostiseerd met OPS). Maar ik denk dat je dat misschien juist niet wilt, haha. Sterkte!
Ik heb eigenlijk ook geen flauw idee wat een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis precies is, maar dit is wel een eerlijk stuk in elk geval. Het lijkt me lastig om je zo eenzaam te voelen als je verder wel ‘normaal’ meedraait in de maatschappij.
Ik had misschien m’n eigen eerdere blogje erover even moeten linken, haha.. Daarin staat meer uitgelegd. Het is zeker niet fijn…
confronterend geschreven zeg. Is dit iets wat met therapie o.i.d. kan verbeteren? Ik kan me voorstellen dat dit je leven compleet kan overnemen. Veel sterkte!
Het kan inderdaad wel verbeteren met therapie, maar dat is vaak wel een ‘lange weg’. Maar ja, dat is therapie meestal.
Ik kan me er niets bij voorstellen, maar juist door de manier waarop het geschreven is ook weer wel. Erg direct en pakkend. Lijkt me heel moeilijk om met zo’n stoornis om te gaan. Als je het zelf hebt, maar ook voor de naaste omgeving.
Wat een krachtig stuk! Erg aangrijpend!
Hele mooie, maar ook heftige blog zeg! Knap dat ze dit zo durft op te schrijven en te publiceren :-)
Wauw, wat heftig. Veel meer kan ik eigenlijk niet zeggen.
Hoewel ik het niet herken, vind ik het mooi geschreven.
Kan je zelf ook eens zo’n dagje doen op je blog? Hoe jouw dag er precies uitziet?
Ben er stil van. Sommige dingen zijn wel iets te bekend…. Lieve S, denk niet dat iedereen een buitenstaander is en niet weet hoe jij je voelt. Zijn er meer dan we durven te zeggen. En het is OK en niet OK te zijn, maar met hard werk en eerlijkheid naar jezelf en anderen, kom je er echt wel. Breathe, all you van do is breathe.
Pfoe wat heftig inderdaad. Ik ken de diagnose wel ‘uit de boeken’ maar lezen hoe het voor iemand echt is, is weer iets heel anders..
heel herkenbaar. ik heb zo geen diagnose maar ken het gevoel van bang te zijn van mensen. als ik naar buiten ga bvb en ik zie dat er een buur ook net de straat opkomt ga ik terug ff op m’n appt tot die weg is. bellen doe ik nooit. ik heb een hevige belangst. ik kan mij ook doodeenzaam voelen in gezelschap. dat gaat nooit weg. als ik in een winkel een bekende zie ga ik me ook verstoppen. ik vermoed dat er wel meerdere mensen zoiets hebben niet? het gekke is dat mijn beroep maatschappelijk assistent is en dat ik daar perfect functionneer, ik doe alleen geen groepswerk. no way ga ik voor een groep mensen staan spreken. ik moest dat één keer doen en toen ben ik daar gaan lopen, snikkend op de tram, bang dat ik m’n job kwijt was. enfin, herkenbaar
Wat een onwijs heftig en vooral eenzaam…
Weet niet zo goed wat ik hierop zeggen moet, behalve dan dat ik hoop dat S. door de juiste hulp en medicatie zichzelf uiteindelijk meer open durft te gaan stellen en beseft dat ze de moeite waard is.
Mooi geschreven, wel heftig. Het ‘stille’ herken ik wel.