Door het bloggen over o.a. angst heb ik een behoorlijk aantal bloggers leren kennen. Wat doet dit voor mijn gevoel van eenzaamheid?
Toen ik net begon met bloggen kreeg ik al snel contact met een aantal anderen die ook bloggen. Dat gaf me een goed, fijn gevoel. Ik was/ben niet alleen. Er zijn meer mensen die zich zo voelen als ik. Er zijn meer mensen die vastlopen en niet weten hoe ze verder moeten.
Mijn gevoel van eenzaamheid werd langzaam wat minder. Ik voelde me minder “alleen”. In het dagelijks leven was ik nog wel alleen, maar online waren er mensen die mij begrepen. Die me tips gaven, die me steunden. Ik probeerde er ook voor hen te zijn. Of iemand dat ook zo heeft ervaren weet ik natuurlijk niet. Dat doet er misschien ook niet zo veel toe. Ik voelde me niet zo eenzaam als voorheen, dat was fijn.
Langzaam aan werden internet vriendinnen “echte” vriendinnen. Mensen wilden elkaar ontmoeten. Logisch, dat doe je nu eenmaal als je een goede klik met elkaar hebt. Al meerdere malen heb ik met mensen contact gehad die later met elkaar hebben afgesproken.
Zonder mij.
En dat komt door mijzelf. Ik kan het niet. Ik durf het niet. Het lukt me niet. Het is niet dat ik niet mocht komen… Voor mij is het niet te doen. Te veel spanning. Stel ik me dan aan? Misschien. Moet ik het maar gewoon doen? Waarschijnlijk. Maakt het het veel gemakkelijker als mensen dit tegen me zeggen? Niet persé, maar ik vind het prima, ik snap dat mensen tot me door willen dringen. Ik denk dat ik daarvoor te eigenwijs ben. Of zo.
Het feit dat het mij niet lukt om af te spreken maakt mij weer onzeker. Eenzaam. Ik heb het gevoel nergens meer bij te kunnen horen. Dat is soms best een naar gevoel.
Waar bloggen eerst mijn eenzaamheid wat wegnam lijkt het het nu af en toe juist mijn gevoel van eenzaamheid te versterken.
Een blog die in mijn ogen vol staat met zelfmedelijden. Ik wilde hem eigenlijk niet eens plaatsen.
Maar toch staat dit online. Omdat ook dit bij mij hoort. Bij mijn angsten. Een gevoel van eenzaamheid wat ik zelf in de hand heb (volgens anderen, en deels ook volgens mijzelf denk ik). Iets waar ik beter mijn best voor zou moeten doen, wellicht. Tenminste, dat is wat ik denk dat anderen denken. Ik doe mijn best. Of anderen vinden dat ik dat doe/niet doe probeer ik naast me te laten liggen. Ik weet dat ik mijn best doe. Ik doe wat op dit moment binnen mijn mogelijkheden ligt.
Helaas hoort mensen ontmoeten daar nog even niet bij, hoe graag ik dat ook zou willen. Dat het mij op dit moment niet lukt dat om mensen te ontmoeten betekent niet dat ik het ook niet wil. Ik wil het wel. Ik heb wel behoefte aan contact. Dat contact bestaat voor nu alleen uit whatsappjes, mailtjes en sms’jes. Ik heb veel tijd nodig waarin ik alleen kan en mag zijn, maar ik heb óók behoefte aan contact. Ik hoop dat mensen mij nog niet hebben opgegeven (of gewoon heel erg stom vinden) wanneer het mij eindelijk wel zal lukken om iemand te ontmoeten.
“I like to be alone, but I hate to be lonely”
Liefs
Heel begrijpelijk en helemaal niet stom of eigenwijs. Jij bent er op jouw tijd aan toe en dat is nu nog niet. Ik denk echt dat mensen je nog steeds graag zullen ontmoeten als jij er klaar voor bent.
En verder is mail, SMS, WhatsApp toch ook al heel wat? Lijkt me heel fijn om op die manier contact met Internet-mensen te hebben.
Knuffel. Jouw weg is ook goed. Ik hoop dat je ziet wie er onderweg naar je zwaait en geduldig wacht tot jij er klaar voor bent. :) Liefs.
Ik snap heel goed wat je bedoeld, zelfs al heb ik gemeet, ik herken t wel. Zo spontaan en leuk als bij anderen gaat t bij mij ook niet. Verstand op nul en gaan.
Ik vind t daarentegen knap dat je niet anoniem blogt. Dat lijkt mij fijner, minder eenzaam.
Zo blijft er altijd wat.
Ooit komt t wel, als jij er aan toe bent.
♡
Nu kan ik het bericht op Twitter beter begrijpen. Ik weet niet wat ik moet zeggen…. Ja, lees mijn blog van vandaag. Dat zou ik kunnen zeggen. Je bent echt niet alleen. Dat neemt niet weg dat ik me heel goed voor kan stellen dat je je af en toe heel erg alleen voelt en het idee hebt dat je helemaal nergens bij past. Ik heb wel geleerd (en dat duurde verrekte lang) dat het op zich niet uitmaakt als je maar met jezelf door één deur kan. Op het moment dat dat kan, dan ben je altijd gelukkig en nooit meer eenzaam. Wel alleen, maar niet eenzaam. Hou je taai, meis. X
Wat leuk dat je mensen hebt ontmoet door het bloggen! Dat moet vast een fijn gevoel geven. Ik denk dat je al heel goed op weg bent, maar dat afspreken nog een stap te ver is. Dat maakt niet uit, iedereen doet dat op zijn eigen tijd. Ik zou dat zelf ook heel erg spannend vinden! Dus ik begrijp wel wat je zegt.
Ik snap het wel! Ik heb een fijn groepje bloggers om me heen die ik wel regelmatig zie, maar ik praat ook met mensen online die ik nog nooit heb gezien – en waarschijnlijk ook nooit zal ontmoeten. Maar eigenlijk vind ik dat niet zo erg. Ik vind mezelf online behoorlijk anders dan in het echt, misschien vinden mensen mij in het echt wel raar of stom of iets. Oké, ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat het toch niet echt iets uitmaakt. Doe gewoon waar jij je prettig bij voelt: ik spreek écht niet met iedereen af, hoor!
Je bent niet alleen hoor en het is helemaal niet stom. Hoewel ik ontzettend veel steun heb aan mijn blog en de lezers, ik wil met niemand afspreken. Vorige week nog: “ik woon ook in Haarlem, een keer koffie doen?” Nog even niet. Terwijl ik ze allemaal even lief vind en het me heel leuk lijkt! Ik durf het gewoon ècht niet, want wat als ik tegen val? Wat als iedereen elkaar leuk vindt behalve mij? Dat soort dingen. Heel onrealistisch, maar dat zijn de meeste angsten.
En weet je, misschien komt het vanzelf wel. Dat je dit plaatst zegt al heel veel, want dan erken je het en schrijf je er openlijk over. En misschien is dat over een maand, misschien pas over drie jaar: het komt wel goed!
Knap geschreven Kim, ik kan me dit best wel goed voorstellen. Het is fijn dat bloggen je op deze manier helpt, maar het is vervelend dat je in dat opzicht niet kunt doen wat je graag zou willen.
Alles op jouw tempo..
Kan me voorstellen dat het blog wereldje op die manier 2 kanten heeft. Ik ontmoet zelf weinig bloggers en vind dit prima zo :-)
Beautifully crafted, brilliantly thought out, but as has been the case for too long now, it's like reasoning with the wind.One shakes one's head with incomprehension.If one asks, "How can the people of Israel . . . ?" The answer is, "How could the people of the United States . . . ?"