Tja, daar zit ik dan… In de wachtkamer van het centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie. In de wachtkamer zitten nog een aantal anderen: een jongen van ongeveer mijn leeftijd die druk bezig is op zijn telefoon, een moeder met twee kleine jongetjes, een man en vrouw samen en een meisje van een jaar of tien. Nieuwsgierig vraag ik me af waarom zij hier zouden zijn. “Nee, nee, dat mag ik me niet afvragen, ik mag niet bedenken waarom zij hier zijn. Ik kan niet weten wat er speelt door naar hun uiterlijk te kijken” zeg ik tegen mezelf.
Om half twee heb ik een afspraak met mijn psycholoog. Er hangt een luid tikkende klok aan de muur. Tik… tik… tik… Kan die man me nu niet gewoon komen ophalen?! Met de seconde word ik zenuwachtiger en onrustiger. De seconden lijken wel eeuwen te duren. De jongen met de telefoon is inmiddels al opgehaald en ook de man en vrouw worden opgehaald uit de wachtkamer.
Na vijf minuten sta ik op en loop ik naar de koffie-automaat. Bekertje eronder, knopjes indrukken en wachten tot het klaar is. De klok tikt langzaam verder. Inmiddels is het toch al wel vijf over half twee. Waarom komen mijn psychologen en psychiaters toch altijd te laat? Denken ze dat wat extra spanning in de wachtkamer zal zorgen voor een beter gesprek in de gesprekskamer? Ongeduldig kijk ik naar de klok.
Er gaat een deur open en ja hoor, eindelijk maar dan toch! Mijn psycholoog komt door de deur en loopt naar me toe. “Goedemiddag!” zegt hij (iets te) enthousiast terwijl hij zijn hand uitsteekt om de mijne te schudden. Moet dat nou? Dat handen schudden elke keer? Blijf gewoon van me af, ik houd niet van lichamelijk contact op wat voor manier dan ook. “Wil je nog iets te drinken?” vraagt Thijs, de psycholoog. Ik houd mijn bekertje thee dat ik in de wachtkamer gepakt heb omhoog en schud mijn hoofd. Ik volg Thijs richting de gesprekskamer.
“Ga zitten,” zegt Thijs, “hoe was je week?” Ik zit net en nu al vragen? Er komt niet veel meer uit me dan een simpele “goed” en “gewoon zoals andere weken”. Thijs zucht en kijkt me aan. We zijn allebei stil. Ja… Nu is het vast een moment waarop ik moet gaan praten, delen en vertellen. De stilte wordt met de seconde ongemakkelijker, maar ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat onwennig kijk ik op van mijn koffie en naar Thijs. “Waar wil je het vandaag over hebben?” vraagt hij uit eindelijk. Weer zo’n vraag. Ik weet het niet, ik weet het simpelweg niet. Ik wil weg, vluchten uit deze ruimte. Ik haal onverschillig mijn schouders op.
Na wat gepraat door Thijs over stemmingen en angsten gaat zijn telefoon. Hij kijkt erop en zet het geluid uit. Ik vind het lastig dat zijn telefoon elke keer tijdens therapie afgaat en hij altijd pas zijn telefoon op stil zet als zijn ringtone ons een of meerdere keren heeft gestoord, maar ik durf er niks over te zeggen.
“Was er verder nog iets wat je wilde bespreken?” vraagt Thijs nogmaals. Ik schud mijn hoofd. “Zullen we dan een nieuwe afspraak maken voor volgende week?” Met tegenzin zeg ik ja en pak ik mijn agenda. We spreken volgende week op dezelfde dag en om dezelfde tijd af. Opgelucht sta ik op, eindelijk weg uit deze kamer. Weer moet ik Thijs’ hand schudden en daarna loop ik snel de kamer uit.
Zodra ik op straat sta zucht ik diep en heb ik spijt. Waarom gebruik ik mijn therapie niet beter? Waarom kan ik niet meer zeggen dan “ik weet het niet”? Waarom lukt het me niet om open te zijn? Waarom kan ik niet wat meer praten over de dingen waarvoor ik hier ben? Ik ben zo angstig voor de afspraken. Als ik binnen ben wil ik zo snel mogelijk weer weg. Ik ben bang dat ik stomme en domme dingen zeg. Natuurlijk weet ik dat psychologen al zoveel hebben gehoord dat ze maar weinig echt raar meer vinden. Maar toch, tóch blijf ik ervan overtuigd dat ik net die ene ben die ze wél idioot vinden. Elke keer weer.
Het voelt oneerlijk tegenover de psychologen die me zo graag willen helpen, die zoveel tijd en energie in me steken. Ik wil mijn therapie uren echt graag beter benutten, maar de angst wordt telkens zo groot dat ik helemaal dicht klap. Hopelijk kan ik mijn therapie volgende week wat beter gebruiken. Misschien kan ik meer zeggen dan “ik weet het niet”.
Heb jij ervaring met gesprekken met een psycholoog? Heb je tips voor mij?
Liefs
*namen en tijden zijn aangepast.
Goeiemorgen, als ik je stukje zo leest is het open en duidelijk zijn geen probleem voor je :) je bent alle goedbedoelde adviezen vast beu maar waarom schrijf je niet een brief over hoe je je de dagen/weken voor je afspraak met de psycholoog voelt en wat er is voorgevallen. Geef de brief aan het begin van je therapie sessie aan Thijs en laat hem erover vragen. Dan is drempel van over iets beginnen een stuk kleiner. :) succes en een hele fijne dag!
Open en duidelijk zijn naar mezelf toe lukt wel, hier op m’n blog op wel want ik ben toch “anoniem” haha. Dat van de brief is wel een goed idee, dankjewel! Ik ga m’n best doen!
Goede tip hierboven. Ik weet ook nooit wat ik moet zeggen. Mijn therapeut stelt daarom altijd iets voor, zodat ik ja of nee kan zeggen. Ik kan het namelijk ook niet. Nu weet ik best wat ik wil bespreken, maar als ik daar zit komt het er niet uit. Dus mijn tip zou zijn: vraag aan je psych of hij een paar voorstellen wil doen, zodat jij kan kiezen of ja/nee kan zeggen. Bij mij werkt dat heel erg goed.
Dat is ook wel heel fijn! De laatste tijd gaat het wel wat beter als hij iets voorstelt, gelukkig. Met de laatste tijd bedoel ik eigenlijk alleen vorige week, maar het is een begin. :)
ik heb dat ook. Ik weet wel wat ik wil bespreken, maar dat aangeven lukt me niet. Spookt door mijn hoofd dat het misschien een stom onderwerp is of dat soort dingen. Wat ik weleens doe is een mailtje sturen met dat ik het over situatie X wil hebben, of zij me daaraan wil houden. Vaak durf ik het dan wel zelf aan te snijden tijdens een afspraak, want ik vind het raarder om haar er dan zelf op terug te laten komen.
Of inderdaad een brief schrijven zoals ik van de week al had gezegd. Desnoods schrijf je hem alsof je een blog schrijft. Of heb je een dagboek? Zou je daar iets uit kunnen laten lezen?
Zit het hem er in dat je niets wilt zeggen? Of echt dat het je niet lukt? Als dat het is zou ik het echt opschrijven.
Vraagt ke psycholoog niet door? Blijft hij niet vragen vragen vragen? Tot je wel een keer antwoord geeft?
Ik denk dat het hem vooral zit in het niet durven vertellen. Ik heb niet het idee dat ik hem bijvoorbeeld echt niet vertrouw en dat hij daarom niks van me zou mogen weten.
Voor een deel is het ook echt gewoon “sociale onhandigheid”, denk ik. Ik snap niet goed wat ik moet antwoorden wanneer hij vraagt waar ik het over wil hebben. Stel ik wil het hebben over een situatie die ik heb meegemaakt, dan ‘begrijp’ ik gewoon niet wat ik dan moet zeggen. “Over dat mijn broer langskwam”? En dan? Dan wat? Ik kom er gewoon niet uit. Stom hè?
De brief ga ik inderdaad proberen!
Meestal is hij een tijdje stil, zo’n stilte waarin ik moet nadenken en daarna verder moet praten. Dat lukt alleen eigenlijk nooit en dan ga ik hem aan zitten kijken en ‘ik weet het niet’ zeggen.
Ik ben niet zo goed in therapie, zeg maar.
Fijne dag en heel erg bedankt voor je reactie! Liefs
Wat ik me meteen afvraag is zit jij wel bij de juiste persoon? Ik loop ook al jaren bij psychologen en andere hulpverleners. Maar als ik niet kan praten met iemand dan is het gewoon een teken dat het niet klikt. Iets wat heel belangrijk is voor jou. De onderwerpen die je daar bespreekt zijn niet echt luchtig, waardoor het extra belangrijk is dat je je op je gemak moet voelen. Soms kan dat nou eenmaal niet. Geen schande, maar misschien wel waar het ”probleem” zit.
Want wat hierboven al gezegd werd je bent wel open en eerlijk, en misschien ben je wel moe van alle goedbedoelde adviezen. Succes!
Het “probleem” is een beetje dat ik nogal slecht van qua praten! Ik kan alleen maar met mijn moeder praten, verder met niemand echt. Ik ga de komende periode afwachten of de ‘klik’ komt of niet. :) Bedankt voor de tip :)
Ik had eigenlijk hetzelfde idee als We vieren het toch. Het lukt je namelijk wel om het op te schrijven. :)
Dat klopt! :-) Ik schreef eerst altijd mails naar mijn oude therapeut. Dat was ook heel fijn. Schrijven is zoveel makkelijker dan praten, haha.
Ik voel die angst ook nog voor een afspraak. Ik mag van mijn psycholoog ook niet meer zeggen dat ik het niet weet. Misschien kan je zeggen dat je het lastig vindt zodat jullie samen kunnen kijken naar hoe het makkelijker kan worden voor jou? Succes!
Ik hoop dat het voor jou binnenkort ook wat makkelijker mag worden! Succes ermee! Ik ga het er over proberen te hebben in therapie, bedankt. :) Liefs!
Ik begrijp het niet goed… Waarom leg jij de oorzaak bij jezelf? Je wilt geholpen worden toch? Als die wil er is dan moet je geholpen worden door je psycholoog. Je kan misschien wel aangeven in een brief dat het voor jou moeilijk is om te praten maar 1. ik vind het gek dat je zo lang op hem moet wachten. Dat heb ik NOOIT gehad bij psychologen en 2. waarom vraagt hij niet door? Ik bedoel, zit hij daar wel te werken of gewoon zijn tijd te verdoen? Je kan niet verwachten bij een patiënt dat die persoon meteen een heel levensverhaal doet als je als psych niet doorvraagt. Ik zou eigenlijk het probleem eerder bij je psych situeren…
De oorzaak leg ik bij mezelf, omdat ik het tot nu toe bij iedereen heb gehad. Met alle psychologen heb ik tot nu toe hetzelfde probleem gehad. Ik ben niet “goed” in praten, en niet “goed” in therapie. Te onzeker om open te zijn, helaas.
Wat je beschrijft over dat het voor een deel ook bij hém kan liggen vind ik wel bijzonder. Zo kijk ik er eigenlijk nooit naar. Ik hoor wel van meerdere mensen dat zij nooit zo lang hoeven te wachten op de afspraken. Best gek, want ook dat heb ik tot nu toe bij iedere psycholoog gehad! Misschien heb ik altijd gewoon pech gehad. Het is eigenlijk ook best gek, ze maken die afspraak toch – dan moeten ze er ook op tijd zijn. Helemaal omdat mijn afspraak nooit langer duurt dan gepland, dus het is niet dat het uitloopt oid.
Qua doorvragen vind ik lastig: vaak ga ik helemaal ‘op slot’ wanneer ik eenmaal ‘ik weet het niet’ heb gezegd. Mijn hoofd helemaal leeg en overvol tegelijk en er komt echt niets meer uit, behalve ‘ik weet het niet’.
Bedankt voor je woorden, heel erg bedankt!
Amen! Saar, wat ben je toch een wijze vrouw!
Amen! Wat ben je toch een wijze vrouw Saar! Natuurlijk ligt het niet aan jou, dat zegt die stem in je hoofd. Je psycholoog krijgt er voor betaald hoor, om je aan de praat te krijgen. Nou wil ik niet zeggen dat je het hem moeilijker moet maken, maar zo is het wel heel makkelijk geld verdienen. Hij moet toch juist weten dat het voor jou moeilijk is om iets te zeggen?
Zou het kunnen dat je met je huidige psycholoog niet zo een klik hebt? Wellicht heb je dat bij een ander wel. Toen ik klinisch in het revalidatiecentrum verbleef had ik geen klik met mijn psycholoog. Ze was teveel zoals ik zelf ben (ik ben maatschappelijk werker gespecialiseerd in psychiatrie en forensische psychiatrie. Nu ben ik poliklinisch en heb ik een andere psychologe gekregen en met haar was er bij het tweede gesprek een klik. Ze benaderd me op een manier die ik prettig vind. Daar ze weet dat ik een soortgelijk vak uitoefen en het voor mij een gele stap is om dan zelf met de billen bloot te gaan zeg maar. Nu heb ik er echt wat aan… de tip van het opschrijven in de bovenstaande reacties vind ik ook heel mooi.. eigenlijk zou hij dit artikel moeten lezen! Veel succes!!! XoXo Olivia
Dankjewel, ook voor het delen van jouw eigen ervaring! :-) De klik wacht ik nog een tijdje af, het is lastig omdat ik eigenlijk nooit echt een klik heb gehad met een psycholoog. Ik weet niet of er uit eindelijk eentje zal komen waarbij ik dat wel heb!
Fijne dag! Liefs
Woww het is net of ik dit schreef!! Ik had precies hetzelfde met mijn psycholoog (oké psychologEN :o). De helft van de tijd was het gewoon stil tussen ons. En er kwamen vooral heel veel ‘ik weet het niet’s uit mij, waar mijn psych dan ook nogal kriegelig op reageerde van ‘ach kom, je weet het wél.. weet niet bestaat in jouw geval niet’ en dan was het weer stil.. of zo’n half gesprek maar als het in de buurt van heel serieus kwam reageerde zij vaak op een of andere manier zo dat ik mn woorden probeerde in te slikken en er toch een genormaliseerd verhaal van maakte. ik had ook telkens het gevoel dat zij wel zou denken “oh gosh, hebben we háár weer… zo zonde van mijn tijd..” uiteindelijk hebben we samen besloten dat individuele therapie misschien niets voor mij was. ik ben toen in een groep therapie gaan volgen, maar dat werd niet veel beter.. ja, wel minder stiltes maar ik raffelde mijn momenten snel af, deelde ook eigenlijk niets écht persoonlijks.. en de therapeut daar had het of niet zo door of het boeide haar niet zo.. inmiddels (afgelopen juli) is die therapeut overleden en zit ik niet meer in therapie. ik denk ergens wel dat ik het nodig heb, maar vind het ook zo moeilijk. Net als jij ‘ben ik niet zo goed in therapie’..
dus sorry, lang verhaal maar geen tips.. behalve dat je gewoon een keer zou moeten proberen over die zwijg- en- ikweethetniet- grens heen te stappen, want wat is het ergste dat kan gebeuren?? maar hoe… tja, kan wel wat dingen bedenken maar weet uit ervaring dat op het moment supreme, je waarschijnlijk gewoon helemaal blokkeert..
in ieder geval veel sterkte. hoop dat het je lukt hier iets op te vinden, you are worth it!
Wat een fijne reactie, dankjewel! Niet voor jou natuurlijk, maar ik vind het heel fijn om zo veel herinning te lezen in je reactie. Alles wat je schrijft is onbeschrijfelijk herkenbaar. Dat “weet niet bestaat in jouw geval niet” ook, haha!
Wat erg dat je therapeut is overleden! En ook dat je sindsdien helemaal geen therapie meer hebt. Ik hoop dat je de stap naar therapie durft te nemen.
En tja, het ergste dat er kan gebeuren wanneer ik over de weet niet en zwijg grens heen ga.. Dat is een goede vraag. Dat hij nog een grotere hekel aan mij krijgt, dat ik en mijn gedachten “tegenvallen”. Gek hè? Het is maar een behandelaar, niet familie oid.
Over de grens stappen komt hopelijk op een dag.. Voor ons allebei!
Liefs!
ohja ps. die van mij kwam ook altijd minimaal 10 minuten te laat. dacht altijd dat dat erbij hoorde (net als bij de huisarts) maar later begreep ik dat er meer dan 20 minuten tussen de ‘clienten’ zat, dus toen begreep ik het waarom niet zo meer.. maar heb er ook nooit iets van durven zeggen.. 1x kwam ze echt 40 minuten te laat (ze was het vergeten..) en toen vroeg ze hoe vervelend ik het vond en ik zei ‘ahh maakt niet uit joh’ maar duidelijk met een stem van ‘maakt wel uit’ en vroeg ze of ik erover wilde praten en toen zei ik nee want wtf moest ik zeggen dan? dat ik het onprofi vond? dat had ze toch zeker zelf ook wel kunnen bedenken? dusja. assertiviteit.. onvoldoende xD
Nog meer herkenning! Ik ben ook wel eens ‘vergeten’, een aantal keer zelfs, haha. Ergens moet ik er dan om lachen, maar eigenlijk vind ik het heel vervelend en pijnlijk. Ik zeg ook altijd snel ‘geeft niet’, maar eigenlijk… ;-) Haha, wat moet je er inderdaad over zeggen! Als ik zeg dat ik het slecht vind of dat ik me daardoor nog meer onbelangrijk ga voelen weet ik toch zeker dat ze mijn gedachten gaan weerleggen door te zeggen dat “iedereen wel eens iets kan vergeten” en “hij het gewoon even druk had” en meer van dat soort dingen. Ik zie het nut er nooit zo van in om dat soort dingen te vertellen, haha.
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus wie weet is het al genoemd. Misschien kun je door de week heen dingen opschrijven waarvan je denkt ‘die gebeurtenis oid wil ik wel bespreken’. Dan hoef je niet de hele gebeurtenis op te schrijven, maar wel wat je het meest voelt enzo. Als het kan dagelijks, dan heb je genoeg om over te praten en als dat niet lukt, kun je het de psycholoog misschien laten lezen?
Heel erg knap geschreven, ik hoop dat het je in de toekomst lukt om opener te zijn. Ik weet niet of het optie is, maar is er misschien de mogelijkheid om het neer te schrijven, misschien zelfs deze blogpost, en dit dan af te geven, voor het gesprek goed en wel begint? Dan kan ie het lezen en zal hij misschien een beter zicht hebben op hoe hij je kan helpen?
Ik heb hier ook wel ervaring mee gehad en ik merkte dat ik het best fijn vond als ze zelf situaties verzinnen (in mijn geval rond mijn angst) of gewoon zelf vragen stellen. Ook een vragenlijst kan verrassend goed werken! Het is dus belangrijk dat de psycholoog ‘zoekt’, want het is normaal dat je niet alles verteld aan een vreemde. Als je na een tijdje merkt dat Thijs niet de persoon is voor jou, zou ik zeker overwegen om naar een andere over te stappen, dit heeft mij ook erg geholpen!
Bedankt voor je tips! :) Dankjewel!
Ik vind het als eerste echt niet netjes dat hij steeds te laat komt! Afspraak is toch afspraak, hij verwacht toch ook van jou dat jij op tijd bent…. Maar goed.
Ik zag het al een paar keer in de reacties voorbij komen, misschien klikt het inderdaad niet? Het is ook niet niks dat je je hele hebben en houden op tafel moet gooien hoor, daar moet wel een vertrouwensband tussen zitten. En als het niet lukt om die op te bouwen, dan lukt het ook niet om aan jouw problemen te werken… Je zit er voor jezelf hè :) niet voor die psycholoog of iemand anders. Jij moet er baat bij hebben en jij kan alleen doorhebben of die therapie wel werkt.
Sterkte alvast voor volgende week!
Bedankt voor je reactie! :) Ik vind het heel lastig aan te voelen of het aan de klik ligt of aan mijn sociale ongemakkelijkheid. Ik ga het de komende weken proberen uit te vinden.
Qua te laat komen ben ik wel met je eens hoor, maar zeg er maar eens wat van, haha.
Liefs
Eigenlijk verwacht ik al niet meer dat psychologen/huisartsen/tandartsen mij op tijd binnenroepen. Bij mijn psycholoog wachtte ik denk ik gemiddeld 15 minuten, soms minder, soms meer. Bij een afspraak bij de huisarts heb ik weleens anderhalf uur gewacht (!), terwijl ik een afspraak had. En dan was het pas 12 uur, net middag. Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Ben daar ook een paar maanden geleden weggegaan, want ik werd nooit binnen een half uur geholpen, niet zo lekker met paniekklachten.
Verder sluit ik me aan bij alle tips die gegeven worden. En vind ik het raar dat Thijs niet wat meer doorvraagt. Zo nodig trekt hij toch de antwoorden uit je? Het is zijn vak, hij moet een manier vinden om goed met jou te communiceren. Je gaat er met een reden naartoe, en hij wordt betaald om jou te helpen daarmee.
Zelf ben ik een flapuit, dus wanneer er gevraagd wordt hoe het gaat, zou ik wel een half uur kunnen volkletsen… Maar mijn psych zag dan in dat ik dat deed zodat hij me niet allemaal ‘enge’ dingen kon laten doen, dus kapte me juist vaak af.
Fijne reactie, dankjewel!
Anderhalf uur is inderdaad wel echt belachelijk zeg! Heel begrijpelijk dat je een keer bent weggegaan.
Knap dat je psych zo goed doorhad wat je eigenlijk (misschien onbewust) aan het doen was! Lijkt me heel prettig. :-) En soms ook heel onprettig, maar wel goed, haha.
Wat vervelend, klikt het wel echt tussen jou en je psycholoog? ZO BRUTAAL vind ik het als psychologen/psychiaters hun telefoons aan laten staan. Mijn vorige psycholoog had hier ook zo’n handje van en werd iedere keer gebeld. Ik heb gewoon een andere aangevraagd, ik betaal me helemaal scheel voor die gesprekken en hij zit constant met mijn telefoon. HOI. ;)
Dus nu heb ik een nieuwe en zij is super leuk. Nooit ongemakkelijke stiltes of wat dan ook.
Fijn om je blogpost en de reacties erop te lezen als beginnende psychologe. Zo zie ik het eens van de andere kant. Want dit is wat cliënten je vaak niet vertellen, net als jij het niet vertelt tegen jouw psycholoog. Ik denk dat hij het fijn zou vinden om gewoon al te weten dat je het moeilijk hebt met praten. Misschien kan hij dan ook eens een andere ingangspoort gebruiken, zoals schrijven of tekenen of iets anders wat je beter afgaat. Misschien kan je deze blogpost (of een ‘gecensureerde’ versie als je je daar beter bij voelt :-) ) eens aan hem laten lezen? Dan weet hij alleszins wel al dat je wel iets met de therapie wil doen, maar dat je het gewoon moeilijk vindt.
:-)
En ik vind het van de andere kant weer leuk om te lezen hoe jij er als beginnend psycholoog naar kijkt!
Ik ga erover denken om een (gecensureerde) versie van deze blog te delen als daar een goed moment voor komt. :)
Zelf heb ik na de eerste sessies het een beetje van me af kunnen zetten dat ik raar ben en dat mijn psychologe mij raar zou kunnen vinden. Al durf ik nog steeds niet alles te vertellen. Van mijn psycholoog moet ik een dagboek bijhouden en dat gaan we dan na een week bespreken. Dat is dan echt een dagboek over de momenten dat ik angst heb. Dat is zodat ik zelf ontdek dat de angst een automatisme is en dat ik het kan herkennen. Dit is dat ik later die gedachten kan uitdagen. Is het geen idee om dat aan te geven. Of zelf al op te schrijven. Dan kan je dat meenemen en heb je al een soort van materiaal om mee te beginnen. Ook is het fijn omdat je dat thuis kan schrijven zonder al die enge prikkels bij de psycholoog. Want ja, zo even een uurtje praten is ook gewoon lastig. Ik heb zelf vaak ook van dat en dat en dat moest ik eigenlijk vertellen.
Mijn psychologe is ook bijna altijd te laat! En ik zeg altijd dat ik het niet erg vind hahaa. dat is heel erg herkenbaar. Ik vind het sowieso snel niet zo erg als anderen wat doen wat niet goed is al het ware.
Liefs,
Alice
Van het dagboekje rondom angst is wel iets wat ik eerder heb geprobeerd! Krijg je cognitieve gedragstherapie? Ik krijg nu een andere vorm waarbij je niet direct meer bezig bent met het uitdagen van gedachten etc. maar ik ga het idee zeker onthouden. :-)
Haha lastig hè, zeggen dat iemand anders wellicht iets anders zou moeten doen. Maar onthoud dat je wel het recht hebt om er iets van te zeggen en voor jezelf op te komen! <3
Ja ik krijg cognitieve gedragstherapie! had heb je goed eruit gehaald! Bij mij slaat het gelukkig wel aan en ik merk echt dat ik mezelf durf uit te dagen.
Ja ik weet het, maar ik vind het ook ontzettend moeilijk. Ik ben bang voor conflicten, en dan zo erg dat ik ze echt heel erg vermijd. Dus ik wil geen weerwoord krijgen dus stem ik meestal in. Ik weet dat ik het mag zeggen en mijn psychologe zei dat ook al. Ze zei dat ik me eens boos mag maken als me iets niet bevalt haha. Ik vind het moeilijk om aan te geven wat mijn grenzen zijn. Ik huil liever een uur lang op mijn kamer omdat ik weer niet wordt meegevraagd dan dat ik er wat van zeg. Maar daar werk ik nog aan.
Liefs,
Alice
Je bent super goed en dapper bezig! Hou vol en ga door, dan komen die nu nog moeilijke dingen vanzelf ook! Geloof in jezelf.
Liefs
Heel herkenbaar! Enige wat ik kan zeggen is probeer het bespreekbaar te maken en verder helpt het me om meer open te zijn omdat ik weet dat ik ander met een rot gevoel naar buiten stap.
Dit had ik zelf kunnen schrijven! Ik heb precies het zelfde!
Ik antwoord vaak met ”geen idee’ of ”nee dat weet ik echt niet’ of als hij een idee heeft dan knik ik ja en bevestig ik alles. En dan ben ik aan de ene kant opgelucht als ik weg fiets maar aan de andere kant baal ik want als ik niet vertel wat er nog meer aan de hand is of wat ik echt voel, kom ik natuurlijk nooit verder.
Vandaag heeft mijn psycholoog aangegeven dat ik moet onderzoeken waar ik bang voor ben en als ik daar achter kom, dan pas kunnen we kijken wat we dan gaan doen. We hebben dus geen nieuwe afspraak gemaakt. Ik durfde niet te zeggen dat ik niet denk dat ik al met therapie zou moeten stoppen en daar is het nu dan al een beetje te laat voor…
Fijn om te lezen dat meer hier last van hebben:)