Door de loop van de jaren heb ik mijn paniekaanvallen leren kennen. Een beetje zoals je mensen leert kennen. Eerst oppervlakkig, vaag… Je begrijpt het niet echt goed… Later wordt jullie relatie wat “dieper”, begrijp je elkaar beter.
Wanneer je je eerste paniekaanval krijgt kan het direct volkomen duidelijk zijn waar deze van kwam. Je stond bijvoorbeeld in een zaal vol mensen, dacht “ik word platgedrukt en kan geen adem meer halen” en kreeg een paniekaanval. Dan is de aanleiding duidelijk. Jouw gedachte over de drukte om je heen leidde tot een paniekaanval.
Soms lijken paniekaanvallen volkomen uit het niets te komen. Ik heb al eerder beschreven dat dit bij mij vaak zo is. Je loopt gewoon rustig over straat, een plek waar je al 100 x hebt gelopen, er lijkt niets anders te zijn en POEF, ineens krijg je een paniekaanval. Bij deze paniekaanvallen is de kans vrij groot dat je hem in eerste instantie niet herkent als paniekaanval.
Wanneer je een tweede paniekaanval krijgt is die in het geval van de grote mensenmenigte een stuk voorspelbaarder dan in het geval waarbij je gewoon op straat liep.
Persoonlijk vind ik het erg lastig om mijn paniekaanvallen te “voorspellen”. Er zijn triggers en die ken ik inmiddels, maar vaak blijft het gissen. Het overspoelt me. Soms lijkt het me dan stiekem heel erg fijn om paniekaanvallen met een hele duidelijke reden te hebben. Dat is natuurlijk onzin, want dat is minstens net zo naar…
De onvoorspelbaarheid vind ik zelf erg moeilijk om mee om te gaan. Zo ga ik best vaak iets leuks doen. Tenminste, anderen zien alleen het “leuke”. Neem bijvoorbeeld het bezoeken van het concert van Dotan, dat ging helemaal goed. Zonder paniekaanval. Neem het concert van Marco Borsato, daar gingen hele heftige paniekaanvallen aan vooraf. Het stukje “concert” of “grote groep mensen” is dus niet perse de trigger. Dat maakt het, ook voor mijn behandelaren bij de GGZ, lastig om uit te vinden hoe we mijn paniekaanvallen het best kunnen verhelpen. De weg naar het vinden van de trigger voor je paniekaanvallen kan lang zijn. Het kan moeilijk zijn ze te leren “kennen”. Toch denk ik dat je er, met hulp, uit eindelijk achter kunt komen waar ze vandaan komen en wat je kunt doen om ervoor te zorgen dat je weer normaal kan functioneren.
In het geval van paniekaanvallen met een duidelijke aanleiding/trigger is de meest gebruikte therapie volgens mij cognitieve gedragstherapie. Stel “ergens niet weg kunnen” is de trigger voor jouw paniekaanval. Je zou dan bang kunnen zijn in een lift, of in de bus. Dan kun je samen met een behandelaar kijken naar wat jou zou kunnen helpen om die dingen toch te (blijven) doen. Helpende gedachten bedenken bijvoorbeeld… “De volgende halte is over 5 minuten, als het echt nodig is kan ik er dan direct weer uit” Of jezelf afvragen “Wat is het ergste dat er kan gebeuren?”. Verder is het een kwestie van blijven doen. Blijven oefenen. Jezelf weer laten geloven dat je niet elke keer in die bus paniek krijgt. Dat die paniek niets ernstigs is, hooguit heel erg naar, maar dat het ook weer over zal gaan. Langzaam maar zeker zal de angst afnemen…
Heb jij wel eens een paniekaanval gehad? Zo ja, had deze een duidelijke aanleiding of kwam deze (voor jou) uit het niets?
Liefs
Ja ik heb ook geregeld paniekaanvallen soms ook uit het niets. De kleinste dingetjes kunnen het al veroorzaken of mijn eigen gedachten.
Het is zo onvoorspelbaar.
Xxx
Dat zijn lastige… Soms lijken ze vreselijk onvoorspelbaar, terwijl je misschien als je je het allemaal heel erg goed bij zou houden wel een patroon ziet.. :-)
Ik kreeg mijn eerste paniekaanval in mijn opname, hier heb ik meerdere gehad, maar ik voelde ze aankomen en kon daardoor goed ingrijpen. Nu heb ik ze niet meer gelukkig.
Wat fijn :-)
Ik wou hier ook nog iets over bloggen of vloggen. Er zit wel een beetje een lijn in, maar dan nog kan het me op de meest onverwachte momenten overvallen. Het lijkt allemaal zo willekeurig soms, en dat geeft me een heel machteloos gevoel; als de aanleiding niet duidelijk is, is de oplossing dat ook niet…
Dat is heel erg herkenbaar voor me…
Ook bij mij komen mijn paniekaanvallen geheel onverwacht. Soms is er een concrete aanleiding, soms helemaal niet. Intussen is het dankzij medicatie alweer een tijd geleden dat ik er nog eentje had, gelukkig.
Dat is wel erg fijn, dat de medicatie zo helpt. Ik hoop dat het nog heel lang zal duren voor dat er weer een komt. :-)
Kan het niet zo zijn dat de onvoorspelbare paniekaanvallen ontstaan vanuit je gedachten. Dat je bijvoorbeeld onbewust denkt aan iets wat voor jou een trigger is? Of zeg ik nu iets heel stoms?