Bij Vivian zag ik een brief voorbij komen waarin ze dingen opschreef die ze tegen haar jongere zelf zou willen zeggen. Dit vond ik een mooi idee. Ik heb ook wel een paar dingen die ik tegen mijn jongere ik en mijn omgeving zou willen zeggen.
Lieve Kim,
Wacht, daar begint het al. Lieve Kim, was ik wel zo lief? Mag ik wel “lieve” Kim schrijven hier? Goed, ik denk dat ik best een lief meisje was het meest van de tijd dus ja, we houden het bij “lieve Kim”.
Het is niet jouw schuld dat het je niet lukt om op een normale manier te communiceren. Het is niet de schuld van de omgeving dat zij jouw gekke gedrag niet begrijpen. Dat zij daar boos om worden. Het is niet gek dat jouw gekke gedrag daar erger van werd.
De wereld was overweldigend. Je voelde je alleen. Dat vind ik verdrietig. Alleen, tussen al die mensen die van je houden. En niemand die ook maar iets begreep. Dat kwam toen al, lieve Kim, omdat je niet kon overbrengen wat je nodig had, wat er mis was.
Het is jammer dat het je nooit is gelukt om te uiten wat er “mis” was. waarom je zo deed als je deed. Waarom je keer op keer achter mamma terug naar huis liep als ze je net op school had afgezet. Waarom je elke avond weer bovenaan de trap stond te huilen en weigerde naar bed te gaan. Waarom je, als je na een hele tijd boven aan de trap te hebben gestaan bij kop en kont werd gepakt en in bed werd gedropt, lag te huilen, te krijsen “mamma ik moet je NU iets vertellen”. Waarom je, als mamma dan kwam, geen woorden had. Als ze dan weer weg was ging je weer verder.
Ik had het je zo gegund dat je niet probeerde te uiten hoe het met je ging door relatief extreem gedrag. Op je 7e proberen je botten te breken. Later doen alsof je niet meer kon lezen, schrijven en daarna zelfs niet meer zien, alsof je langzaam blind werd. Alles om te communiceren dat er iets “mis” was. Dat het niet goed met je ging. Mensen om je heen maakte zich zorgen, maar dat zag je niet. Je zag alleen maar een grote, beangstigende, verwarrende wereld. Een wereld vol onduidelijkheid. Een wereld waar je niets mee kon.
Een wereld waarin mensen elkaar dingen vragen, waarin mensen met elkaar praten. Als je huilde werd je gevraagd wat er aan de hand was. Weer geen woorden. Het lukte je niet.
Achteraf vind ik dit lastig. Terugkijkend ben ik bang dat jij, kleine Kim, niet genoeg hebt geprobeerd. Tegelijkertijd weet ik hoe nog hoe wanhopig jij je voelde. Hoe verdrietig je elke avond weer was en hoe graag je wilde dat iemand – wie dan ook – je begreep. Je hebt cursussen gedaan, dat weet ik. Ik weet ook dat je slim genoeg was om ze precies te vertellen wat ze wilden horen. Je wilde graag zijn zoals het “hoorde” en misschien, als je maar hard genoeg je best deed, kon je wel doen alsóf alles was zoals het hoorde.
De interactie tussen jou, kleine Kim, en de rest van de wereld verliep niet soepel. Je leek het niet te snappen. Zij leken jou niet te snappen (en dat is niet meer dan normaal, als een 7 jarig kind zulk gedrag begint te vertonen).
Kleine Kim, je had het niet alleen maar zwaar, hè? Je hebt ook een hoop mooie dingen meegemaakt. Je hebt je misschien nooit “geaccepteerd” gevoeld, of nooit gevoeld dat je erbij hoorde, maar je hebt genoeg vriendinnetjes gehad. Ondanks alles hadden je pappa en mamma geduld, zeker gezien de situatie. Dat is ontzettend lief.
Korfballen, turnen, tennissen, dansen… Je mocht het allemaal. Deed het allemaal. Op zoek naar iets wat bij jou paste. Waar jij je “passend” voelde. Ik vind het stoer van je dat je bent blijven vechten. Blijven zoeken. Dat ook daar leugens bij kwamen kijken, dat is iets anders. Je trad niet elke avond op als Annie in het theater, zoals je je vriendinnetje vertelde. Helemaal niet, je kon niet eens zingen (sorry to break it to you, kleine Kim). Kleine meid, je mocht er gewoon zijn, om wie jij was. Jij was genoeg. Dat je slechts gesprekjes kon onderhouden door bijzondere dingen te vertellen is jammer. Een heel gedoe ook. Schriftjes vol met namen van verzonnen vriendinnetjes, hun leeftijden etc. Allemaal namen van verzonnen nichtjes en neefjes, want je had een geweldig grote familie verzonnen. En dat allemaal in keurig Nederlands. Geen spelfouten. Je kon het wel. Je zocht alleen een manier om te laten zien hoe het ging.
Het is misschien zo dat het lijkt alsof ik, grote Kim, jou, kleine Kim, een zielig hoopje niets vind. Alsof ik jouw gedrag goed probeer te praten. Dat is niet zo. Je hebt het je omgeving niet makkelijk gemaakt. Jezelf ook niet. Dat neem ik je soms stiekem nog best een beetje kwalijk, maar ik denk dat je niet anders kon. Zoals ik al zei, je hebt veel moois mee mogen maken. Je hebt fijne familie om je heen gehad die om je gaf. Zoveel lieve mensen. Dat je de wereld om je heen niet begreep, daar konden zij ook niets aan doen. Ze hebben voor je gedaan wat ze konden. Stonden voor je klaar wanneer dat kon. Voor simpele dingen als “even naar korfbal brengen” tot troosten wanneer je volledig overstuur was. Ik hoop dat je dat je hebt gerealiseerd.
Wat zou jij jouw jongere ik willen vertellen?
Liefs
heel mooi verteld kim!
wat ik mezelf wil zeggen is dat ik voor mezelf moest opkomen voor het gepest maar ik durfde niet.. en gewoon op men fiets durfde naar school toe maar toen men band werd lekgeprikt durfde ik dat niet meer.. en niet zo onzeker moest zijn..
<3
Knuffel voor de jonge jou. <3
Wat mooi en dapper geschreven meid. Kleine kind in jezelf mag je best troosten.. gun jezelf die tijd en ruimte.
Erg mooi verwoord.
Dankjewel.. <3
Wat je schrijft: "Kleine kind in jezelf mag je best troosten" vind ik een hele moeilijke. Ik ben het er volkomen mee eens als het om anderen gaat, maar mezelf? Dat weet ik nog zo net net. Ik heb niets ergs meegemaakt. Ik heb het zo goed gehad, en toch was ik ongelukkig en soms voelt dat vreselijk ondankbaar... Nou goed, ik ben niet zo goed in het uitleggen (in elk geval nu niet) dus ik hou het hier maar bij. Bedankt voor je reactie.
Wat een gaaf idee! Hier heb ik eigenlijk nog nooit over nagedacht.. Erg mooi artikel!
Dankjewel <3
Ik word hier wel eventjes stil van meis. Mooi geschreven.
<3
Wauw wat heb je dit mooi geschreven! Ben er even stil van..
<3
Een enorm mooi artikel heb je hier geschreven. Alles ook zo mooi verwoord, mag je trots op zijn!
Lief <3
Dit heb je heel mooi geschreven!
<3
Echt mooi, en ik heb het idee beter te begrijpen nu dat je zo vastloopt in je huidige leven. Wat slepen jouw problemen en jouw verdriet al lang aan. Wat hoop ik dat je een oplossing mag vinden.
Naar mijn kleinere ik zou ik vanalles schrijven. Alles dat ervoor gezorgd had dat ik niet veel te vroeg tegen mijn zin zwanger werd. Dat neen zeggen mag, neen, moet. Dat betere tijden komen. Dat hulp vragen mag.
Dat de manier waarop ik groot geworden ben, niet normaal en zeker niet oké was.
<3
Dat zijn een hoop dingen die je tegen je jongere ik zou willen zeggen. Een hoop waardevolle dingen. Je kunt niet terug in de tijd, maar ik vind het toch mooi dat je dit hier nu benoemd.
Liefs
Ben er even stil van wat heb je dit mooi geschreven. Zo duidelijk en mooi verwoord. Ik hoop dat dit je nu ook nog n beetje helpt.
X
<3
Mooi! Wat zou het fijn zijn als dit echt mogelijk was.
Zeker.. En als ik me er destijds zelf ook zo bewust van geweest zou zijn. Ik wist wat ik deed, maar ik vraag me af in hoeverre ik inzicht had in wat erachter zat. Waarschijnlijk weinig, want anders had ik het wel anders aangepakt…
Heel mooi geschreven!
<3
Wat een prachtige brief Kim. Ik ken je niet echt, maar ik durf zeker te zeggen dat je een ontzettende dappere meid bent die er mag zijn.
Lief van je <3
Ik werd er even stil van. Want wat herken ik er zo ontzettend veel in. Take care!
Dikke knuffel voor jou! <3
Het getuigt van moed en inzicht om zo op jezelf terug te kijken. Je bent dankbaar voor wat iedereen voor je heeft gedaan. Je geeft toe dat je niet altijd even makkelijk was. Dat was niet slecht, maar jouw manier om te dealen met de wereld om je heen. Niemand is heilig en dat openlijk kunnen toegeven is knap. Echt heel mooi geschreven!
Dankjewel.. <3
Heel knap opgeschreven Kim!!!
<3
Heel mooi geschreven! Herken mezelf er ontzttend in.
Knuffel!
Dankjewel voor het linkje en jeetje, wat heb je dit onwijs mooi geschreven. Ik vond mijn stukjes al confronterend, maar ik kan me niet indenken hoe heftig het allemaal voor jou moet zijn geweest en hoe heftig het is om het zo op te schrijven. Kanjer!
Heel mooi, maar wat vind ik het jammer voor je dat een diagnose zo laat gekomen is. Hadden jij en je ouders het eerder geweten, was jouw leven waarschijnlijk iets gemakkelijker geweest tot hier toe, omdat men dan wist waar rekening mee te houden, wat voor aanpassingen je nodig had, enz.