Wanneer je vaker op mijn blog bent geweest weet je het: ik blog over psychische problemen en alles wat daarbij komt kijken. Een aantal keren heb ik al de vraag gekregen “zou je dat nou wel doen?”.Eigenlijk wordt de vraag het meest gesteld door de schrijfster van dit blog. Ik stel mezelf heel erg vaak de vraag of het nou eigenlijk wel verstandig is om te bloggen over psychische problemen. Er komen bij dit onderwerp heel erg veel vragen in mij op. Moet ik dit wel doen? Hoe gaat het dan later? Mocht ik kunnen gaan werken, zal ik dan bij alle sollicitaties worden afgewezen omdat ik een blog over psychische problemen heb? Lezen mensen mijn blog eigenlijk niet alleen maar als een soort vreemd leedvermaak?
De laatste vraag zette ik snel uit mijn hoofd. Ik weet dat de lezers van mijn blog niet alleen maar leedvermaak zoeken. Hoe ik dat weet? Tja, misschien ben ik een beetje goed gelovig, maar ik denk dat de reacties en mailtjes die ik krijg oprecht zijn. Ik wil en kan niet geloven dat deze gelogen zijn. Het zou natuurlijk goed kunnen dat de rest van mijn bezoekers hier komen voor leedvermaak. Nou ja, en tja, vind ik dat erg? Ik weet het niet. Ik denk het eigenlijk niet. Ik hoop dat ze nog wat leren terwijl ze lezen voor leedvermaak.
Een vraagje opgelost dus. Maar er bleven er veel over. Ik denk dat deze vragen voor meer mensen die bloggen over psychische problemen (of andere persoonlijke dingen) zullen spelen. Ik heb ze al van meerdere mensen gehoord. Ergens vind ik het jammer dat mensen uit hun omgeving zo vaak opmerkingen krijgen als “zou je dat nou wel doen? Je leven zo op het internet zetten?”. Als het voor de blogger goed voelt en helpend is, waarom dan niet? Aan de andere kant snap ik ook dat het een soort bescherming kan zijn. De mensen die dit vragen zijn vaak mensen die wel écht om je geven (of gewoon niets snappen van het internet en bloggen, haha). Mensen hebben vaak het idee dat mensen met psychische problemen niet helder kunnen nadenken (of bijvoorbeeld de gevolgen van dingen niet kunnen overzien) en zijn bang dat er foute keuzes worden gemaakt waar iemand later spijt van krijgt. Dat zou natuurlijk heel erg naar zijn. Dit is natuurlijk best iets liefs, ook al is het voor de blogger in kwestie niet altijd even fijn.
Even geleden alweer las ik een post op de blog van Lianne (het was deze blog) over dat een blog waarin je schrijft over ‘mental health issues’ niet oké is. Dit zei ze natuurlijk in andere woorden, dit was een korte samenvatting.
Ik reageerde op de blog (dat had ik niet moeten doen, I know.. Soms voel ik me nu eenmaal heel erg aangevallen of beledigd/afgewezen/bekritiseerd en dan reageer ik niet helemaal zoals ik zou willen) en ontving een reactie terug van de schrijfster. Ze was in haar reactie een stuk milder dan in het artikel, naar mijn idee. Wel had ze nog haar twijfels bij het bloggen over psychische problemen. Wat als oude klasgenootjes het lezen? Wat als je toekomstige baas het leest? Die tien reacties die je krijgt.. zijn die wel oprecht?
Nu moet ik zeggen dat deze reactie weinig met mij deed. Hij maakte mij niet extra boos of verdrietig, gelukkig. Het luchtte misschien zelfs wel een beetje op, dat ik had gereageerd en dat zij een iets genuanceerdere reactie had achtergelaten. Waarom de reactie opluchtte voor mij? Simpel. Die oud klasgenootjes die zouden kunnen lezen? Boeit me weinig. Ik sprak op de middelbare school naast mijn vriendinnen niet veel mensen. Als mensen nu de moeite willen nemen om mijn blog te lezen en daar iets negatiefs over te vinden, vind ik dat prima. Dat beschreef ik al eerder in dit blogje. Misschien leren ze onder het lezen en ‘belachelijk maken van mijn blog’ ook nog wat, hoe mooi zou dat zijn.
De toekomstige baas die zou kunnen lezen? Ach, tja. Daar denk ik misschien te simpel over, dat zou goed kunnen. Ik blog niet anoniem, maar mijn achternaam is -als het goed is- niet te vinden op mijn blog. Dat is allemaal ook niet zo belangrijk, als iemand me wil vinden zal dat vast kunnen. Daar gaat het wat mij betreft ook niet om. Ik denk dat het heel erg verschilt per baan en per sector of en in hoeverre je hier rekening mee moet houden. Ik zou heel erg graag in de hulpverlening willen werken later. Dat heb ik altijd al gewild. Mijn broer werkt nu in deze sector en heeft al regelmatig tegen mij gezegd dat ervaring daar echt een pré is (hoe dat in de praktijk uit zal pakken zie ik dan wel weer). Die ervaring hoeft natuurlijk niet open en bloot op internet te liggen, dat snap ik ook – maar dat is iets waar ik dan naar zal en kan kijken. Wat ik me afvraag: hoe zit het dan met mensen die boeken schrijven? Neem het boek van Deborah, zal zij later problemen krijgen met dit boek? Dat denk ik niet. In hoeverre is het internet anders. Ik snap heel goed dat bazen misschien niet de tijd nemen je boek te lezen, en wel om je te googlen. Maar ook dan zullen ze je boek vinden en kunnen zij vinden waar dit over gaat. Ik denk niet dat dit altijd een probleem hoeft te zijn. Naïef misschien, ik weet het (nog) niet.
Kortom… mijn mening: als het voor jou oké voelt om te bloggen over psychische problemen… blijf dit dan vooral doen. Ik denk dat het heel erg veel mensen helpt. Ten minste, dat is het idee dat ik krijg wanneer ik de reacties op mijn blog lees en ook op andere blogs, zoals die van Carlijn of Marion. En al helpt het niemand, dan is dat ook geen ramp. Als het voor jou fijn is… :-) Ik denk dat je zelf het best kunt inschatten of het voor jou iets goeds is of niet.
Hoe denk jij over bloggen over psychische problemen?
Liefs
Ik vind bloggen over psychische problemen een eng (?) onderwerp. Ja, inderdaad, ik doe het ook en het helpt me enorm. Dus ik blijf het doen. Maar bij mij is het verschil dat ik anoniem blog. Mijn naam is dus niet te vinden op de blog. De gedachte om hem er wel op te zetten speelt echter wel rond in mijn hoofd. Aangezien de lieve reacties die ik krijg meestal zeggen dat ik zo open en eerlijk durf te zijn. Misschien zouden mensen me meer vertrouwen als ik de pseudoniemnaam achterwege laat. Wat zou jij doen?
Daarnaast vind ik het gewoonweg erg knap dat je deze mening durft te uiten. Ook al zijn er mensen die ertegen zijn. Dus lieve Kim: goed bezig! (:
Dat scheelt wel, inderdaad. Maakt het minder eng. Ik heb er zelf voor gekozen om dit niet te doen, omdat ik graag zo open en eerlijk mogelijk wilde zijn. Ik denk dat je voor jezelf de afweging ‘moet’ maken.. Maar het is een lastig iets. Ik ben gewoon begonnen als Kim en blijf Kim, maar ja… Het is volledig aan jou en wat jij vindt. :-)
Dankjewel!
Ik denk dat het goed is om over psychische problemen te bloggen. Als jij er voor uit durft te komen kan je andere helpen. Soms herkent iemand zich erin en dat kan steun geven. Sommige schamen zich er ook voor en als ze jou blog dan lezen zien ze dat het niet hoeft en gaan zij misschien meer durven.
Zelf heb je denk ik ook wat aan de reacties die je krijgt. Die geven denk ik steun.
Ik vind jouw blog in ieder geval interessant om te lezen. Je komt met onderwerpen die je (bijna) (nog) niet ziet. Keep on swimming!
Dat is allemaal zeker zo! Ik vind het fijn te horen dat jij het interessant vindt om te lezen.
Liefs
Ik zou er ook goed over moeten nadenken. Mensen kunnen erg hard zijn op het internet. En ik zou me inderdaad ook zorgen maken of dergelijke informatie me niet zou achtervolgen. Dingen blijven lang staan op het internet.
Daar staat dan weer tegenover dat je door het delen van ervaringen andere mensen kunt helpen. En je kunt natuurlijk ook heel prettige reacties krijgen die je juist steunen.
Ik weet het dus niet.
Daar heb je zeker gelijk in. Mensen kunnen erg naar zijn én aan de andere weet niet je niet of mensen oprecht zijn.
Het is een lastig dilemma, haha.
Ja deze vraag komt bij mij ook erg vaak terug. Ik werk ook nog in een sector waar dat belangrijk schijnt te zijn (bedrijfskunde gestudeerd, master marketing) en daarnaast heb ik ook voldoende sociale kriingern die me erop wijzen. Ik krijg er ongetwijfeld nog wel last van, maar zoals ik al wel eens heb geschreven: “waarom zou je je laten leiden door de angst om iets niet te doen (niet open zijn / bloggen, vanwege mogelijke mensen die je veroordelen / werkgevers die je afwijzen), is het niet veel mooier om die angst los te laten en je laten leiden door je eigen gevoel” en zo handel ik. Ik zie veel raakvlakken met de strijd voor acceptatie van homoseksualiteit, doordat mensen 40 jaar geleden opeens open over waren, ondanks andere wetten zoende en hand vast hielden op straat, hebben we nu als homoseksuelen bepaalde verworvenheden. Toen zeiden ook genoeg mensen doe het niet, maar door de mensen die hier tegenin gingen kwam er zichtbaarheid en uiteindelijk acceptatie. Ik geloof dat zichtbaarheid erg belangrijk is voor acceptatie en daarom blog ik ook. Omdat ik me erger dat we nog zo panisch omgaan met psychische klachten. Ik deel graag de wereld mee hoe dat voor mij is en ben erg blij / trots dat er nog meer mensen zijn. Uiteindelijk leidt dat tot meer begrip en acceptatie, geloof ik.
Ik hoop dat je inderdaad gelijk zult krijgen en dat er “ooit” meer acceptatie rondom psychische problemen komt. :-)
Ik kan een beetje boos worden soms als mensen tegen me zeggen dat ik moet oppassen met mijn privacy. Ik weet dat het allemaal uit een goed hart komt en met de beste bedoelingen is, maar ik heb me potverdorie mijn hele leven anders voorgedaan dan ik ben. Ik heb me mijn hele leven geschaamd voor wie ik ben. En omdat eventueel mijn toekomstige baas mijn blog zou kunnen vinden, moet ik me maar (weer) beter gaan voordoen als ik ben? Ik pas ervoor! Want op die manier hou ik precies in stand wat ik wil doorbreken: het taboe rond psychische problemen. Waarom blijft het toch belangrijker om mijn financiën op orde te hebben dan mijn gezondheid? Waarom is het belangrijker om een rekening te houden met mijn toekomst dan in het hier en nu eerlijk te zijn over de problemen die ik heb? Want er zitten veel mensen thuis zoals ons, Kim. Die zich ongehoord en onbegrepen voelen, maar niets durven te zeggen omdat ze bang zijn dat een collega, een buurman of hun baas er vervolgens iets van vind. Als iedereen zijn mond houdt zal er niets veranderen en daar pas ik voor. Ik ben heel blij dat jij, Carlijn, Tommie, ik en vele anderen de keuze maken om die stilte te doorbreken. Ik ben supertrots op jou/jullie! ♥
Amen. Ik herken deze woede etc. Blergh! Ik wil me niet meer anders voordoen! Zie ons als kleine Martin Luther Kings, Nelson Mandela’s, Harvey Milk (sorry ik zit nogal in de homo-emancipatie), maar dan voor mensen met psychische problemen. En dat is extra knap gezien waar we last van hebben. Dus twijfel niet langer, je hebt deze koers ingeslagen en dat vereist heel veel moed en kracht. En zie welke doelgroep je hebt op kunnen bouwen! Niet voor niets!!
Hihi das een leuke, maar het is wel zo! I have a dream that someday the world Doesn’t stigmatise (is dat een woord? Ja toch?)
Heel goed beschreven. Voor een deel echt precies hoe ik me hierover voel, haha. Dankjewel! :-)
Wederom mooie blog. Ik begrijp je gevoelens en gedachten. Ik blog wel ‘anoniem’ voor mij voelde en voelt dat nog steeds beter. Dat geeft mij een vrijer gevoel om te kunnen schrijven wat ik denk en voel zonder rekening te moeten houden met eventuele mensen waarover ik het heb in mijn blog (al zijn dat er weinig) zij weten ook dat ik blog en heb wel eens verhalen daarvan aan hun voorgelezen of laten lezen.
Maar wat jij ook schrijft. Als je je er goed bij voelt moet je je vooral niet tegen laten houden door angsten of mensen. Het gaat om jouw welbevinden en er is niemand anders die in jouw schoenen jouw weg aflegt (naar herstel).
Noirona
Bedankt voor je reactie! Ik denk inderdaad wel dat anoniem bloggen een heel stuk van deze ’twijfels’ wegneemt. Natuurlijk kun je gevonden worden, dat zal vast, maar een stuk minder snel. :-)
Liefs
Ik vind het heel knap juist dat bloggers schijven over hun psychische problemen! Ik denk dat heel veel lezers er mee geholpen worden! Echt heel mooi!
Ik heb bewust een keuze gemaakt om mijn blog niet heel persoonlijk te maken. Daar voel ik me fijn bij. Met mijn blog onderwerp is het ook niet echt nodig om veel persoonlijke dingen te vermelden.
Dat hoop ik maar!
Het is helemaal aan jou wat je wel en niet wilt delen en daarbij is het (volgens mij) het belangrijkst dat jij je er goed bij voelt. :-)
Liefs
Herkenbaar en moeilijk. Daarom schrijf ik dus anoniem, daar voel ik me op dit moment vrijer bij. Misschien dat dat in de toekomst nog verandert.
Dat is toch ook prima? :-)
Ik vraag mij ook wel eens af in hoeverre het slim is om over mijn conversiestoornis te bloggen. Ik weet dat het lastig kan worden bij het zoeken naar werk. Ik heb op mijn blog namelijk niet mijn achternaam staan, maar volgens mij is het niet heel moeilijk te achterhalen. Daarnaast heb ik mijn blog ook op mijn cv staan. Waarom? Omdat ik daarmee een groot gat opvul en laat zien dat ik in bepaalde dingen ervaring heb. En ja er zijn dan werkgevers die mij niet willen, maar ik heb ook al wajong, dus diezelfde werkgevers hadden denk ik sowieso al geen interesse in mij.
Juist het feit dat het al ‘niet slim’ wordt gezien om over psychische problemen te bloggen is de reden waarom ik er wel over wil bloggen. Er wordt nog te negatief en beoordelend gedacht over mensen met een psychische aandoening. Ik wil heel graag helpen om dat beeld wat te veranderen. En als dat dan negatieve gevolgen heeft voor mezelf? Dan heb ik dat er denk ik wel voor over.
Daarnaast wil ik mensen die ook ziek zijn juist helpen door te laten zien dat ze niet alleen zijn en hun leven niet over is. Stel nou dat er alleen maar blogs waren over mensen waarbij alles altijd positief is en nooit iets erg gebeurt? Dan zou ik me alleen maar eenzamer en vreemder voelen. Dus ook in dit geval draag ik graag iets bij door open en eerlijk te zijn en accepteer ik de eventuele gevolgen voor mijzelf.
Wat ik nu merk is dat er vooral een tweedeling is. Een aantal mensen vinden het juist supergoed en geven mij ook wel kansen om iets aan werk te doen en een aantal mensen vinden het alleen maar dom en vreemd. Ik probeer me dan ook te richten op de mensen die het wel goed vinden.
Ik vind dat je heel mooi alle voors en tegens hebt beschreven. Ik denk er eigenlijk vrijwel hetzelfde over.
Heel mooi gezegd, Leonie. :-)
Ik zou er een maatschappelijk argument aan toe willen voegen om wel te blijven bloggen. De hersenstichting probeert met een campagne de taboes op psychische en psychiatrische problemen te doorbreken. Blogs als deze kunnen daar ook een bijdrage aanleveren. Ik denk dat het goed is dat we van elkaar leren accepteren dat problemen in je hoofd (als ik het zo even mag uitdrukken) heel normaal zijn, dat iedereen – op z’n minst af en toe – problemen heeft in zijn hoofd, net als een griepje of de mazelen.
Ik vind het bijv. een gotspe dat gezondheidszorg voor dit soort zaken veel minder vergoed wordt. Lijf en hoofd zijn één, het hoort bij elkaar. Dus Kim, dank je wel voor je bijdrage aan het doorbreken van dit nare taboe.
Bedankt voor je reactie. :-)
Ik vind het ook een ‘gevoelig’ en soms zelfs gevaarlijk onderwerp voor jezelf. Mensen kunnen er inderdaad heel veel van vinden en iedereen weet ‘het’. Ik zelf voel me altijd heel kwetsbaar als ik over mijn problemen praat en als ik op mijn blog er over zou praten, zou ik me denk ik continu heel kwetsbaar voelen. Maar het heeft ook een hele positieve kant en dat is het feit dat er over gepraat wordt. Er zijn zoveel taboes rond psychische problemen en ik vind het zo goed dat er dan mensen zijn die over willen en durven praten. Dit is ook de reden waarom ik zelf ooit nog wel eens wat op mijn blog erover wil zetten, maar dat durf ik nu nog niet. Ik het van jou in ieder geval heel goed en knap! Ga zo door!
Dat is zeker zo. Ik deel mijn blog bijvoorbeeld nog niet met mensen in mijn omgeving. Dat is wellicht wat hypocriet, dat besef ik me heel goed, maar voor nu voelt het voor mij beter zo. Ik voel me daardoor minder kwetsbaar. Ik weet dat een aantal van hen mij wel hebben gevonden en lezen, maar op de een of andere manier lukt het me om dat “uit te schakelen”.
Dankjewel!
Sterk artikel, Kim. Het klopt inderdaad wat jouw broer zegt: ervaringsdeskundigen zijn zo hard nodig in de hulpverlening! En daarbij wil ik je nog zeggen dat ik het ten eerste dapper vind dat jij jouw ervaringen, problemen en psychische toestand met ons deelt. Ten tweede vind ik het ontzettend tof dat jij (en vele anderen) het taboe rond psychische problemen probeert / proberen te doorbreken. :-)
Dankjewel lieve Renske. :-) Jouw reactie maakt mij blij.
Mij werd het afgeraden door mijn moeder want ‘wat als je toekomstige werkgever’ het leest’ tsja mijn blog is een soort online dagboek waar ik dingen wil delen, dus ook dat. Wel zoek ik een middenweg om niet te veel te delen. Maar waarom zou je je op je blog anders voordoen dan dat je bent ? Psychische problemen is iets normaals van deze tijd, het is niet dat je een moord heb gepleegd ofzo. Uhmzs tsja ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden maargoed haha x’D
Dat snap ik ook wel inderdaad. Het is een lastig iets, haha. :-)
Ik vind het heel stoer dat je erover blogt. Ten eerste je kunt het eigenlijk van je afschrijven, wat mij ook vaak helpt (alleen doe ik het niet op blog). Ook begrijpen mensen het misschien beter hoe het is om zoiets te hebben. In mijn omgeving begrijpen ze het niet altijd even goed, dus vaak vertel ik het ook maar niet.
Dankjewel. :)
Ik vind het een lastig iets, en ben dan ook lang niet zo open als jij bent. Ik noem bijvoobeeld wel dingen waar ik op dat moment tegenaan loop, maar ben op mijn eigen blog toch wat voorzichtig. Dat heeft bij mij vooral te maken met dat ik dan wel een persoonlijke blog heb, maar niet een die gericht is op psychische problemen. Ik wil juist ook de mooie dingen in mijn leven benadrukken.
Aan de andere kant vind ik het enorm knap hoe mensen ontzettend open over hun psychische problemen vertellen, en ik vind het heel goed dat het gebeurt. Daarom stop ik het ook niet weg, als ik bijvoorbeeld schrijf over of geluk maakbaar is, ben ik wel eerlijk dat er bij mij regelmatig donkere wolken zijn die die maakbaarheid in de weg staan. Ik schrijf er dus niet echt (vaak) over, maar verstop het ook niet zeg maar. Het hoort bij mij, maar ik wil niet dat mensen denken dat ik alleen maar mijn problemen ben, zoiets.
Ik probeer ook zeker niet over te komen alsof ik alleen maar mijn problemen ben. Ik deel ook de mooie dingen, ook hele andere dingen dan hoe het gaat ‘psychisch gezien’. Ik hoop dat je niet denkt dat ik “alleen maar mijn problemen ben”.
Liefs!
Absoluut niet! Zo bedoelde ik het ook helemaal niet … Het zit voor mezelf ook meer in mijn hoofd dan dat ik het bij anderen denk, gek genoeg ben ik er wel bang voor dat anderen het van mij denken, terwijl ik het bij anderen niet denk. ;-) Mijn hoofd is nou eenmaal maf en zo …
Ah, gelukkig. :-) Haha, ach, je hoofd is niet maf. En anders zijn we samen maf!
hello grande Ivo.é verdade, é tudo em Lisboa. Porque não vão ao Porto, é uma questão que me ulsparatsa. Deduzo que seja porque ninguém investe na sua ida à Invicta. Não é essa a principal razão? As bandas vão onde lhes pagarem. Se lhes pagam para tocar em Lisboa, eles tocam. Se lhes pagarem para tocar no Porto, em Coimbra ou Portalegre, eles também tocam. Não é assim que funciona? Resumindo, a malta do norte tem de investir mais em concertos. abraços
Ik denk dat het wel te vergelijken is met bloggen over een chronische (fysieke) ziekte. Ik heb er op sommige momenten ook wel eens twijfels over of het nou wel zo slim is, omdat het bijv. bij een sollicitatie later een groot nadeel kan zijn. Maar er zijn natuurlijk ook heel veel voordelen! Dus ik probeer die maar voor ogen te houden :)
Slim, hihi. :-)
Interessant artikel, ik denk er de laatste tijd geregeld over na. Hoe ver wil ik persoonlijk bloggen door psychische problemen en de ‘wat nou als’ vragen blijven door mijn hoofd malen, vooral omdat het niet zo geaccepteerd is in de sector waarin ik wil gaan werken. Ik vind het in ieder geval wel tof hoe open jij bent en durft te zijn, respect!
Ik hoop dat je er niet te lang over hoeft na te denken en de knoop kunt doorhakken.
Dankjewel!
Liefs
Ik snap wel waarom mensen er huiverig voor zijn of het geen goed idee vinden, maar ik zie dat niet zo. Ik vind het verrekte mooi en dapper en *belangrijk* dat er bloggers zijn die hierover schrijven. En alle bloggers die ik volg over dit onderwerp zijn absoluut geen ’train wrecks’ en geen dramaqueens.
Je hoeft je niet te schamen voor psychische problemen. Je hoeft er ook niet over te schrijven, maar het mág wel! En het helpt absoluut anderen die hier ook mee worstelen.
Mooi gezegd: het mag wel, moet niet. :-)
Ik denk dat het juist goed is dat je het wel doet. Je schrijft veel van je af en maakt bepaalde zaken voor jezelf zo inzichtelijker. Daarnaast vind ik het fijn dat jij er geen taboe van maakt en je helpt anderen die zich er wel voor schamen. Chappeau Kim!
Dankjewel, Sytse. :-)
Volgens mij was de korte samenvatting van de blog waar je naar verwijst niet dat ‘bloggen over mental health issues niet oke is’. Dat wordt nergens gezegd. Volgens mij werd er een aantal dingen genoemd waarvan ZIJ het niet slim/leuk/whatever vindt om over te bloggen (waaronder wat zij noemt ‘Trainwreck tourism’) niet dat het niet oke IS.
Ook is het soort blogs dat ze beschrijft als ’trainwreck tourism’ denk ik van een ander kaliber dan jouw blog. Jij geeft meer uitleg over bepaalde zaken, waar zij op doelt is meer ‘OOH DE HELE WERELD HAAT MIJ OMDAT IK DIK EN LELIJK EN DOM BEN EN WEEEHHHH’. Dat heeft geen betrekking op ‘mental health issues’, meer op ‘ik ben een zeikerd en wil aandacht’. Ze noemt ook nergens ‘mental health issues’. Dus ik denk dat je je voor niks aangevallen hebt gevoeld.
Ik weet vrij zeker dat ik me “voor niks” aangevallen heb gevoeld, maar ik voelde me wel erg aangevallen. Ik heb me er later in de reacties (volgens mij) ook nog voor verontschuldigd, omdat het een overdreven reactie van me was. Dat komt puur door mijzelf en de gedachten en gevoelens die ik kan hebben op momenten. Ik denk dat voor mij het bloggen over wat een blog met mij kan doen, in dit geval deze blog, weer helpend en ‘fijn’ is. En tegelijkertijd ook voor heel veel mensen herkenbaar. Niet zozeer mbt tot deze blog misschien, maar wel in het algemeen.
Ja, ik weet het niet hoor. Ik ben het in principe helemaal eens met het punt dat je in deze blog probeert te maken; als jij over je issues wil bloggen moet je dat gewoon doen. Kun je, als je het op een bepaalde manier weet te brengen, zeker mensen mee helpen. Ook zou ik me weinig aantrekken van toekomstige werkgevers die het zouden lezen. Als je ergens niet zou worden aangenomen omdat je psychische problemen hebt moet je je maar afvragen of je daar überhaupt wil werken, lijkt me niet echt dat in zulke omgevingen een bevorderlijke sfeer hangt voor mensen met problemen. Daar zou ik het dus ook niet om doen of laten.
Ik vind het alleen een beetje jammer dat je de blogpost van Lianne een beetje teniet doet in dit stuk. Het belangrijkste punt dat ik uit het deel over “trainwreck tourism” haal is namelijk dit: “I believe in vulnerability, honesty and that we need to share to connect with each other. So, sure. Got me there. If you can talk about it and do something good. FINE. But are you really doing that? Are you not just reeling in sympathy comments for YOUR sake?”
Het gaat dus niet zozeer om mensen die over psychische problemen bloggen, maar meer om mensen die contstant negatieve aandacht zoeken, wat ik persoonlijk ook heel cringeworthy vind. In de eerste plaats komt dat heel kinderachtig over (wat dus wel nadelig kan zijn als werkgevers of familie het lezen), en in de tweede plaats is zulk gedrag ook schadelijk voor het beeld dat er bestaat van mensen met psychische problemen. Ik ben het met Lianne eens dat je dat beter niet kunt doen (maar dus wel mag doen, het zijn tips, geen regels) EN dat je, als je over psychiche problemen wil bloggen, moet oppassen dat je blog niet onbedoeld veranderd in een soort zwelgplatform waarop je alleen maar dingen doet zoals cryptische toespelingen plaatsen over iemand die je gekwetst heeft in de hoop dat diegene het leest en zich schuldig voelt, of zoals Dionne al noemt de “ik ben lelijk”-selfies. Dit alles is inderdaad niet op jou van toepassing, volgens mij op niemand die hier gereageerd heeft, maar je geeft zelf gelukkig (voor jouzelf, het was eigenlijk een heel erg normale kritische reactie, daar is helemaal niks mis mee en ik denk dat veel bloggers die veel liever zien dan de gebruikelijke “haha herkenbaar” of “haha leuk geschreven”) al aan dat je je onterecht aangevallen hebt gevoeld.
Ik had het interessant gevonden als dit punt wat meer in jouw post naar voren was gekomen. In de eerste plaats zou een mening van iemand die wel op een “normale” manier over psychische problemen blogt hierover denkt erg waardevol zijn. Daarnaast kan ik er gewoon niet zo goed mee dat je Liannes initiele mening een beetje afdoet als hard en ongenuanceerd, maar dat je dit zelf op een vrij ongenuanceerde manier doet. Ze zegt namelijk helemaal niet dat bloggen over psychische problemen niet oké is, ook niet met andere woorden. Ik vind de reacties op deze post, hoewel ze natuurlijk niet persoonlijk tegen Lianne gericht zijn, ook vrij aanvallend en dat vind ik erg naar om te lezen, omdat zij het helemaal niet bedoeld heeft als deze post doet overkomen. Ik ben er van overtuigd dat het niet jouw bedoeling is geweest om dat op die manier te doen, maar dat is hoe het op mij is overgekomen dus misschien is dat iets waar je in het vervolg op kunt letten als je iemand wilt parafraseren omwille van de discussie (waar ik verder alleen maar voorstander van ben).
Maar goed, om antwoord te geven op je vraag: als jij denkt dat anderen of jijzelf er voordeel uithalen als je over psychische problemen te bloggen, gewoon doen dus.
03-01-09Öðýýð ÿøшõт: ÿрþчøтðûð òõÑÂь Ѿ€Ã¾Ã¿Ã¸Ãº.ßõтõÿрÃÂÂñþòðûð òÑÂõ.áÿðÑÂøñþ þóрþüýþõ — ÿþüþóûþ. Óûðòýþõ ýõ ûõýøтьÑÂÑ !!! ðòтþру +5 Ñыû ûø ÑÂтþт þтòõт ÿþûõ÷ýыü?
Ik denk dat je hiermee JUIST een taboe doorbreekt, en wanneer meiden (of jongens) er daardoor meer over durven praten, is de oplossing en uiteindelijk ook de genezing misschien wel een heel stuk dichterbij. Ik vind het vooral heel dapper van je. Ik zag ook je tweet voorbij komen, met of mensen jou zien als ‘het bundeltje problemen’ of als ‘Kim’, zeg maar. Ik denk dat je dat heel erg kunt voorkomen door misschien af en toe ook wat andere artikelen te schrijven die misschien nièt, of minder te maken hebben met psychische problemen. Maar alleen als JIJ dat wilt, want dit is nota bene jouw blog! Veel liefs <3
Dat hoop ik :-)
Over het stukje “meer dan mijn diagnoses”: ik vind dat erg lastig. Ik maak natuurlijk niet zo veel mee, hihi. Dus kan niet over zo veel schrijven. Ik probeer wat af te wisselen met dingen, maar gaat soms erg lastig!
Bedankt voor je lieve reactie.
Liefs
Ik denk dat het eigenlijk wel okee is.. juist omdat je mensen kunt laten zien dat ze niet alleen zijn :). Maar ik zou er zelf dan denk ik voor kiezen om het anoniem te doen, of onder mijn voornaam, of zoiets.
Ik hoop ook dat mensen er zo naar kijken. :-)
Vaak hebben psychische problemen zo’n groot effect op iemand zn leven, dat het niet eens slecht zou zijn als de baas het zou weten zodat het niet verborgen hoeft te worden. Vaak kun je er niet eens omheen. Ik weet bijvoorbeeld dat ik nooit ‘normaal’ werk zal kunnen doen. Dus mijn toekomstige baas zal zeker van veel dingen weten. Ik denk dat dat voor veel anderen ook zo is.
Maar zeker goed om over na te denken voor je iets schrijft of blogt.
Dat is zeker ook waar. Zo kijk ik er ook vaak naar. Wanneer ik zou kunnen gaan werken zou ik ook vanuit de Wajong komen, dus mijn baas zal ook automatisch dingen weten.
Ik hoef mijn standpunt denk ik niet echt meer uit te leggen, of wel? Ja, ik blog anoniem. Deels omdat ik het eng vind dat iedereen van me zal weten wat er speelt, en deels omdat ik niet vind dat mijn blog alleen om mij draait. Ja, ik schrijf over mijn problemen, gedachtes en gevoelens, maar er zijn weet ik veel hoeveel mensen die hetzelfde ervaren. Ben ik bang om veroordeeld te worden? Misschien wel, maar doordat ik me verschuil achter anonimiteit probeer ik dat stukje veroordeling te doorbreken.
Pff. Dat risico-verhaal. Wat een achterdochtigheid naar je medemens. Er zullen vast mensen zijn die mijn blog lezen uit leedvermaak. Good for them.
Maar er zijn ook genoeg mensen simpelweg geïnteresseerd. En er zijn mensen die mijn verhaal herkennen.
Ik ben gelukkig op een punt in mijn leven aangekomen dat ik niet meer angstig ben voor wat random mensen van me denken. If someone doesn’t like me… That is okay. Ik ben niet voor iedereen interessant. Tof, dat betekend dat ik ook niet m’n best hoef te doen om artikelen te schrijven die hen entertained.
Ik vind het echt bullshit dat bepaalde onderwerpen off limits zijn volgens sommigen. Als iemand erover wil schrijven dan heeft degene dat recht. Punt. Als het niet in je straatje past dan lees je het toch niet? Ik snap echt niet waarom sommige mensen de neiging voelen om aan anderen hun persoonlijke “regels” of opvattingen op te leggen.
Ik vind je reactie op Liannes blog eigenlijk totaal niet overdreven hoor, gewoon netjes jouw mening toch? Lianne heeft zelf ook nogal een duidelijke mening en komt op mij behalve heel grappig ook wel heel offensive over, dan voel je je sowieso sneller aangevallen. Denk in elk geval dat er een groot verschil zit tussen ‘aandachtszoekers’ die in een dipje zitten en hun (super persoonlijke) gevoelens van zich af willen schrijven, en jouw blog. Ik vind dat je vrij gestructureerd schrijft, over serieuze psychische problemen, en eigenlijk helemaal niet zo ‘diep’. Of in elk geval geen blogjes die in the heat of the moment zijn geschreven met teksten waar wij eigenlijk niets mee kunnen. Dat is inderdaad gevaarlijk om te publiceren, want daar hebben mensen al snel een oordeel over, maar ik vind jouw blog eigenlijk nog wel (op een goede manier) gecensureerd, meer over je problemen in het algemeen. Daar help je wel echt anderen mee denk ik.
Bovendien: als je gaat werken of iemand van je basisschool tegenkomt is het voor jou sowieso al vrij onmogelijk om te doen alsof je geen psychische problemen hebt, dus dan kun je er maar beter gewoon wel over schrijven, toch? En je kan altijd nog een wachtwoord op je blogs zetten later of het offline halen. Als je uitgebreid over liefdesverdriet schrijft is dat nou eenmaal wat anders dan dit. En dat zou ik ook veel sneller lezen voor leedvermaak (niet dat ik dat van plan was, maar toch) dan jouw blog, want je problemen zijn te serieus om erom te lachen, vind ik; zoiets maak je niet even belachelijk voor de lol.
Deze reactie doet me heel goed. Dankjewel. :-)
Ik vind jouw blog juist heel fijn en andere soortgelijke blogs ook. Blogs die alleen maar voor de aandacht zijn, vind ik niks en mijd ik ook. Bijv. de blogs over eetstoornissen die elke dag een foto van zichzelf plaatsen. Bah
Ik heb het er ook moeilijk met bloggen over dat soort problemen. Ik bedoel om zelf te bloggen erover. En toch doe ik het sinds kort ook wel een stuk. In mijn ogen is het ook belangrijk bij bloggen over dat soort problemen dat je toont hoe je eraan werkt. Als ik bij jou, Carlijn of Marion lees dan lees ik het verhaal van sterke mensen die stappen ondernemen om een probleem op te lossen. Dat vind ik een ontzettend positieve eigenschap. Waarom zou een werkgever daar een probleem mee moeten hebben? En chapeau voor iedereen die het taboe probeert te doorbreken!
Ik denk dat het hoe dan ook gaat om doen waar je je goed bij voelt: dat is wat ik ook doe. Ik probeer wel rekening te houden met het feit dat mensen in mijn omgeving – docenten, leerlingen, begeleiders, toekomstige collega’s – mijn blog zouden kunnen vinden en dan wil ik vooral niet dat er iets op staat wat mij in diskrediet zou kunnen brengen voor die personen. Maar uiteindelijk, heel eerlijk gezegd… als je zelf helemaal achter wat je schrijft staat, denk ik niet dat het je ooit in diskrediet zou kunnen brengen.
Wow. Ik ben nieuw in de bloggerswereld en tijdens het “rondneuzen” kwam ik je blog tegen.
Wat je zegt is zo waar! Als het voor iemand goed werkt om over psychische problemen te schrijven, waarom zou je het dan laten? Wat is er mis met gewoon zeggen wat je denkt en voelt? Als mijn “toekomstige baas” me daarop wil afwijzen, dan is dat maar zo.
Ik zeg dit nu wel zo zelfverzekerd, maar het echt doen is toch lastiger. Alleen mijn ouders en vriend weten nog maar dat ik blog. Ik gebruik mijn eigen naam wel, maar durf er gewoon nog niemand over te vertellen, omdat ik “bang” ben voor de reacties. Daarom vind ik het zo cool dat jij dit wel gewoon doet en ook over je problemen durft te schrijven. Echt respect!
Ik hoop dat ik dat ooit ook ga durven :).
Liefs,
Vera van FeathersCode (FeathersCode.nl)
Ik vind het knap want ik doe het zelf ook namelijk.
het is goed om jezelf kwetsbaar op te stellen! even lekker je gevoel kwijt kunnen, Ik heb veel beperkingen en heb ook altijd in een pysiatisch ziekenhuis gewoond, Stapje voor stapje kom ik er ook wel maar het gaat gewoon een stuk langzamer,
Misschien vind je het intressant om ook eens op mijn blog te kijken?
xYoni
I admit, I have not been on this webpage in a long time… however it was another joy to see It is such an important topic and ignored by so many, even prefssoionals. I thank you to help making people more aware of possible issues.
Hoi Kim
Complimenten over je blog.
Blogs als deze hebben mij sinds kort gestimuleerd om ook een blog te beginnen.
Waarom zou je overal over mogen bloggen maar niet over de dingen die wij meemaken.
Het is me opgevallen dat er twee groepen zijn waar weinig over te vinden is wat betreft dit onderwerp: Mannen en ouderen. Laat ik nu bij beide groepen horen ;-).
Ik heb daarom ook maar besloten om mijn gevoelens en dingen die ik meemaak te bloggen op ikmagzijnwieikben.nl. Ik hoop dat ik daar net zoveel mensen een plezier mee kan doen als jij hier.
“keep up the good work “
Ik geloof ook dat je vooraf goed moet nadenken over de zaken die je wil delen. Schrijven kan erg goed zijn voor verwerking en het leren omgaan met klachten. Voorzichtig zijn is uiteindelijk wel heel belangrijk.