Als ik iets voor iemand anders kan doen doe ik dat altijd met alle liefde. Ik zie namelijk niet in waarom ik dat niet zou doen. Als de ander het nu fijn vindt? Anderen helpen geeft voldoening én je doet er iets mee voor de ander… Alleen maar goed toch? … Nee!
Op zich is het helpen van anderen een goede kwaliteit. Je kunt je er natuurlijk in verliezen en je moet jezelf niet uit het oog verliezen, maar tot op zekere hoogte is het een goed iets om er voor anderen te willen zijn en hen te willen helpen waar mogelijk. Ten minste, zo kijk ik er tegenaan.
Toch zit er een keerzijde aan anderen helpen en alles wat daarbij komt kijken. Het kan namelijk zijn dat je door anderen te helpen enorm over hun grenzen heengaat. Niet bewust, denk ik, want je doet alles altijd met de beste bedoelingen (ten minste, daar ga ik dan maar even van uit, anders wordt het wel heel complex “ja maar Kim, ik help anderen graag de put in” eh, ja, dat kan natuurlijk ook).
Bij het helpen van anderen denk ik dat het heel belangrijk is om te luisteren naar wat de ander te zeggen heeft. Geeft iemand een duidelijke grens aan? Is er op dat moment geen gevaar waardoor je die grens wel moet verbreken? Dan vind ik dat je de grens niet moet overschrijden. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, daar ben ik me heel erg van bewust. Ik kan zelf zo een handje vol momenten opnoemen dat ik dit zelf bij anderen heb gedaan. Niet om ze te pesten, of om vervelend te zijn. Puur omdat ik dacht dat dat was wat goed was. Ik verloor hun wensen en gevoelens daarbij alleen een beetje uit het oog. Dat klinkt heel stom, maar het gebeurt vaak bij mensen.
Neem bijvoorbeeld mijn angst om af te spreken. Dat is (volgens veel mensen) een heel erg gemakkelijk op te lossen angst. Gewoon toch doen. Hetzelfde geldt met mijn angst om dingen te bespreken in therapie. Als iemand het mailadres van mijn behandelaar heeft kunnen ze zo mailen. Bij allebei deze angsten zijn mensen regelmatig (onbewust, verwacht ik) over mijn grenzen gegaan. Gewoon tóch langskomen. Gewoon tóch voor mij mailen. Ik snap het goed, echt, ik zou waarschijnlijk hetzelfde doen. Ik heb ook een aantal keer ouders gemaild/gefacebookt omdat ik het echt niet meer wist en dacht dat dat op dat moment het beste was.
Wat ik lastig vind aan het ‘over grenzen gaan’ en helpen van anderen, is het soms best lastig is om de grenzen te accepteren. Het lijkt zo zonde, dat iemand niet wilt/durft af te spreken vanuit angst. Toch vind ik het heel erg moeilijk wanneer ik niet zeker weet dat iemand die mij probeert te helpen niet over mijn grenzen zal gaan. Dat zorgt voor een onbeschrijfelijke hoeveelheid angst.
Wanneer zullen ze onverwacht langskomen? Ik wil me namelijk heel graag voorbereiden altijd. Simpelweg omdat ik anders in paniek raak door het onverwachte. Stel iemand staat hier ineens voor de deur (trust me, dat is meer dan eens (lees een keer of 5) gebeurt nu) dan is het enige wat ik op dat moment doe me verstoppen onder de tafel tot diegene weg is. Of misschien durf ik op een gegeven moment me van onder de tafel te verplaatsen naar boven. Heel snel rennen waar ze me misschien zouden kunnen zien en dan de trap op rennen, hups de badkamer in en deur op slot. Het zorgt voor angst. Te veel angst. En dat is op het moment dat ik iemand zie. Kun je nagaan als ik elke dag, de hele dag zou denken dat er iemand wellicht onverwacht langs zou kunnen gaan komen. Dat zorgt voor een dagen/jaren-durende paniekaanval (ik weet dat dat lichamelijk gezien niet kan, maar goed).
Ik vind het een lastig iets, het helpen van anderen. Vanuit mijn positie is het namelijk relatief gemakkelijk om hun gedachten te relativeren. Zelfs als ik weet dat ik ze ook heb. Bij mij vind ik ze dan nog steeds wél volledig logisch en kloppend. Eigenwijs hè? ;-)
Goed, wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen is dat ik het helpen van anderen maar een moeilijk iets vind. Wanneer mail ik voor hen hun psycholoog? Wanneer doe ik x of wanneer kan ik het beste y doen? Ik weet het niet. Maar ik hoop dat degenen die ik wel eens probeer te helpen weten dat ik alles altijd met de beste bedoelingen doe. Net als dat ik weet dat zij dat doen. Dat het niet altijd goed uitpakt, tja. Zowel herstel als helpen gaat met vallen en opstaan.
Hoe denk jij over het helpen van anderen? Moet je dit actief doen? Of is alleen een luisterend ook bieden beter?
Liefs
Ik vind dat actief helpen ook kan zijn: een luisterend oor bieden. Dingen zijn toch altijd anders wanneer je ze hardop uitspreekt. Maar ik herken het wel, ik heb een vriendin waarmee het regelmatig echt niet goed gaat, maar zij heeft ook een psycholoog, dus meer kan ik niet doen.
Goed dat je ook niet perse meer wilt doen. Zolang ze zichzelf of anderen niet in gevaar brengt denk ik dat je zonder overleg niet meer moet proberen te doen op zo’n moment. Het komt vanzelf allemaal. :-)
Dat onverwachts langskomen is lange tijd een vreselijke angst geweest hier. Zelfs als de telefoon ging kreeg ik al een paniekaanval. Gelukkig gaat dat nu langzaam aan beter. Waar de grens van een ander ligt is denk ik niet echt goed te bepalen. Ik zou zelf bijvoorbeeld helemaal uit mijn plaat gaan als iemand buiten mij om contact op zou nemen met mijn psych. Dat zou echt een vertrouwensbreuk betekenen. Niet onherstelbaar, maar het zou lang duren voordat ik dat een plek zou kunnen geven, hoe goed bedoeld het ook mag zijn. Dat ligt misschien anders als je een stuk jonger bent, maar het zou ernstig over mijn grenzen zijn. Wat mij betreft is alles altijd wel bespreekbaar, maar dat is wel iets van het laatste jaar moet ik er eerlijk bij zeggen. Moeilijk.
Wat fijn dat je nu wat minder angstig bent voor onverwacht bezoek. Onverwacht bezoek is 1 ding, maar er zijn ook een hoop mensen geweest die “onverwacht bezoek” toch halfjes hebben aangekondigd. Dan weet ik echt niet meer wat ik met mezelf aan moet, haha. Dat mensen zeggen “dan kom ik toch een keertje onverwacht langs?”. Dat geeft zo vreselijk veel angst en paniek, ik denk niet dat veel mensen dat in de gaten hebben.
En wat betreft het mailen naar mijn psych/(moeder, daarvoor geldt een beetje hetzelfde)… Dit is gebeurd in situaties waarin ik zelf echt niet op een goede, verstandige manier kon handelen. Wanneer iemand zich echt heel erg veel zorgen maakte. Achteraf besef ik me dat ik gewoon echt te open en eerlijk ben geweest tegen mensen – sommige dingen zijn niet om te delen, met iemand anders dan je psych (en als je (zoals ik) ze daarmee ook niet deelt, moet je ze dus maar even voor jezelf houden). Dat vind ik wel ‘grappig’, want op zo’n moment zag ik dat totaal niet in. Dan dacht ik ’tuurlijk mag ik vertellen dat ik dit en dit van plan ben’ met het oprechte geloof dat ze daar niks mee zouden doen. Tja, naïviteit haha.
Ik denk dat het inderdaad veel scheelt als voor jou alles bespreekbaar is. Dat vind ik super knap én heel erg sterk van je. Bij mij is eigenlijk niks bespreekbaar, dus ik snap ergens wel dat mensen dan soms denken van “eh, ja, maar dit MOET hij/zij weten”.
Liefs en een fijne dag!
Ik snap je post heel goed! Er zijn inderdaad grenzen en ik denk dat het heel belangrijk is om altijd aan de ander te vragen wat diegene wel of niet wil. Ik denk dat je die grens pas over mag als je zelf overtuigd bent dat er een situatie is van leven of dood. Zo niet, dan is er niets mis met alleen een luisterend oor en goed bedoeld advies, maar die persoon is en blijft de baas over zichzelf en dat zal ieder moeten accepteren ook al is dat lastig.
Overigens ben ik met het helpen van anderen wel eens over mijn eigen grens gegaan. Eindeloos piekeren en zorgen maken over diegene, machteloos voelen en mezelf zo gek maken dat ik doorgestuurd werd naar een psycholoog… Sinds toen heb ik voor mezelf een beschermingsmeganisme opgebouwd waardoor ik me nooit meer teveel laat meeslepen met andermans problemen. Nadeel is weer dat ik daardoor soms overkom als een koude kikker die het zich allemaal niets boeit.
Dat laatste kan inderdaad ook! Het is ook eigenlijk nooit goed hè? ;-) Koude kikker of juist te veel meegaan met anderen. Ik denk dat je uit eindelijk toch verantwoordelijk bent voor je EIGEN geluk, en ik verwacht dat je een stuk minder gelukkig bent wanneer je je eindeloos laat meeslepen door de problemen van anderen. Goed bezig dus. :)
Liefs!
Ja ik denk dat je daar inderdaad de kern te pakken hebt! Ik help graag mensen, maar ik laat mezelf niet meer kapot maken door andermans problemen.
Ik snap dat het best lastig kan zijn, maar je moet het jezelf niet onnodig moeilijk maken. Je kunt degene die je wil helpen vragen of de hulp goed voor ze is. In alle andere gevallen geldt: je gevoel volgen.
Snap ik, maar wat als men de hulp niet aanneemt, niet wil of te veel van je vraagt? Wat als je niet weet wat je gevoel zegt?
Hmm dubbel. Ik kijk nu vooral naar mezelf. Ik ben ziek, daardoor zit ik thuis, daardoor durf ik niet veel meer buitenshuis te doen… daar zou ik hulp bij nodig hebben. Voor mij betekent dat iedere keer een stapje verder, iedere dag, net 1 minuut buiten en het gaat niet meer? Prima terug dan. De dag erop lukt het misschien wel. Dit duurt lang en wie heeft er zin om mij op die manier te helpen, het kost teveel tijd en de meeste mensen zullen dit niet doen. Degenen die het wel doen gaan denk ik zelf ook te ver en denken misschien wel bij zichzelf dat ze het helemaal niet willen maar doen het omdat ze het hebben belooft of ze worden opeens boos omdat het frustrerend is en ze het niet snappen. Ik voel dat ook en daar wordt de situatie niet beter op. En dan heb je nog de mensen die je gewoon in het diepe willen gooien en willen beginnen met een reis van de ene kant van het land naar de andere kant, met het openbaar vervoer. Zeg je dan nee dan zijn ze kwaad en krijg je te horen dat je er niks voor wilt doen. Hulp is lastig. Ik weet dondersgoed wat zou helpen maar ik weet ook dat het niet reëel is om daar hulp voor te vragen maar alleen lukt het me ook niet en samen durf ik ondertussen niet meer omdat ik bang ben m’n eigen grenzen aan te geven en het daardoor dus alleen maar erger wordt. Luisteren werkt ook goed, al is dat voor veel mensen ook al lastig want straatvrees is wat veel mensen echt niet snappen en ze gooien er altijd wel een ‘ach joh gewoon doen wat kan er nou gebeuren’ in, not helping. Ik ben maar gestopt met hulp vragen. Zelf aanbieden doe ik wel en ik geef ook aan dat het alles kan zijn, en dat doe ik regelmatig en ik heb gelukkig nog nooit meegemaakt dat ik echt in een situatie zat waarin ik moest beslissen of ik hulp voor diegene zou moeten zoeken, en ik hoop ook niet dat dit ooit gebeurt, dat lijkt me ontzettend lastig.
Ik vind dat je het heel mooi hebt beschreven!
Goed artikel! Het is lastig, bij de ene persoon ben ik een luisterend oor (omdat die persoon heeft aangegeven daar meer voor te voelen) en bij de ander geef ik vaker tips en advies. Vaak vraag ik aan die persoon hoe ik diegene het beste kan helpen.
Maar ik herken jouw gedeelte ook heel erg. Ik heb ook een tijd gehad dat ik niet wilde afspreken (en nog ben ik vaak liever alleen) en mensen/sociale situaties ontweek. Ik ontwikkel mijzelf hierin gewoon stap voor stap en niet “gewoon doen”. In de 8 maanden waarin ik therapie heb gevolgd, werd mij ook nog regelmatig (ook door groepsgenootjes en goedbedoeld) gezegd: “hoe moeilijk het ook is, een keer moet je over die drempel heenstappen”. En dat klopt, maar dat moment bepaal ik zelf. Ik ben blij dat ik naar mijn eigen gevoel en kracht heb geluisterd, want na al die maanden stap ik inderdaad zelf (stap voor stap) over drempels en grenzen heen.
Mooi gezegd :-)
Ik vind het wel goed dat je dit aansnijdt, omdat anderen hier vaak niet over nadenken. Want je wilt inderdaad iemand helpen met de beste bedoelingen. En als jij denkt dat het op manier A het beste is denk je vaak onvoldoende na of die persoon manier B misschien fijner vindt.
Een luisterend oor is sowieso goed en belangrijk. En verder is het lastig. In het geval van angst is het vaak ook een kwestie van gewoon doen (exposure therapie) en hoewel het heel eng en moeilijk is helpt het uiteindelijk misschien wel. Maar daarvoor moet je eerst een keer of 20 over iemands grens heen gaan. Wat is dan het beste? Iemand helpen waar die pas later resultaat van heeft of toch die grenzen respecteren? Dat is zo moeilijk in te schatten omdat het per persoon verschilt natuurlijk. Dus ik denk niet dat er 1 duidelijk antwoord is.
Ik vind zelf dat je áltijd iemands grens moet accepteren. Simpelweg omdat je niet weet of iemand al aan een bepaalde stap toe is en ik niet vind dat je iemand ergens toe moet dwingen!
Ja maar hoe schat je dat in? Het is lang niet altijd even duidelijk waar iemands grens ligt dus soms is het dan ook lastig te bepalen wat je wel en niet kunt doen
Dat is ook het lastige! Dat is het hele punt, hihi. Hopen dat iemand zijn grens aangeeft en anders niks doen. Maar dat voelt meestal totaal niet goed, dat snap ik!
Ik vind een ander helpen een mooi iets om te doen. Maar dan niet helpen op een manier van ‘ik los het wel even voor je op’. Maar juist op een manier dat je aanvoelt hoe je iemand even een steuntje kan geven. Of wat leuke bladen langs brengen bij iemand die het geld niet heeft om dit te kopen e.d. Ook langs gaan bij iemand die aangeeft eenzaam te zijn. Kleine moeite en heeft groot impact voor een ander.
Dat is een hele mooie manier! :-) Heel erg lief dat je dat soort dingen doet!
Mooi geschreven! Ik denk dat een luisterend oor bieden ook al heel veel helpt voor diegene. Juist omdat je door te luisteren te weten kan komen wat diegene nou wel of juist niet wil. Daarna kun je altijd nog actief helpen. Misschien kun je door dat luisterend oor aanvoelen wat diegene voor hulp nodig heeft, en daar op inspelen. En als dat fout gaat, daar leert de ‘helper’ ook alleen maar van. Denk ik.
Ik denk dat dat inderdaad juist is wat goed helpt! Het luisteren. Men hoeft niet altijd direct te gaan handelen. :-)
Super goed artikel maar denk dat het heel erg wisselt is per persoon wat kan helpen. Ik vind het fijn om tegen iemand aan te praten terwijl andere dat bijvoorbeeld niet vinden!