Bij de uitspraak “act your age” denk ik in eerste instantie aan vrouwen van 65 die elke weekend los gaan in een café of meisjes van 8 met heel erg veel make up op. De afgelopen tijd heeft “act your age” voor mij echter ook nog een andere betekenis gekregen. Vandaag leg ik het uit.
Wanneer ik de inleiding teruglees voelt het een beetje alsof ik een oordeel heb over deze vrouwen en/of meisjes. Echter probeer ik dit oordeel los te laten. Dit nog meer sinds de uitspraak “act your age” voor mij een andere, belangrijkere betekenis heeft gekregen.
Al eerder noemde ik op mijn blog dat ik me 11 voel. Geen 21, maar 11. Al heel erg lang, 11. Precies die leeftijd. Geen idee waarom die leeftijd, maar zo voelt het. Mijn kalenderleeftijd is niet 11, maar 21. Tien jaar ouder.
Heel erg lang heb ik geleefd zoals van me verwacht werd. Of nee, dat zeg ik niet goed: ik probeerde zo te leven. Het maakte me ontzettend verdrietig. Lekker dramatisch direct, hè? Ja, tja. Wat hoort er (in mijn ogen?) bij het leven van een 21-jarige? Vrienden, uitgaan, studeren, een bijbaantje… Ik noem zomaar wat dingen.
Bij dit beeld van een 21-jarige nam ik niet mee dat iedereen uniek is. Dat iedereen zijn/haar eigen dingen heeft, eigen dingen leuk vindt. Dat niet iedere 21-jarige uitgaat en heel laat (of vroeg) dronken thuis komt. Toch was dit het beeld dat ik heb/had van 21-jarige. Ik dacht dat dit de verwachting was die anderen van mij hadden. Misschien is dat ook wel zo, dat weet ik niet. Heb ik ze eigenlijk nooit gevraagd. Het is wat ik denk dat ik zou moeten doen.
Maar dat doe ik duidelijk niet. Niets van de dingen die ik eerder noemde… Gefaald als persoon – dacht ik.
Op een gegeven moment heb ik dit dus helemaal los gelaten. Zoals het mij betaamd doe ik dat niet geleidelijk. Nee joh, lekker zwart-wit. Alles of niets. ;-) En dus liet ik het hele “act your age” gebeuren los. Ik voel me 11, ik ben 21. Jij voelt je misschien 81 terwijl je 30 ben, of 12. Het kan allemaal.
Wat houdt het dan in dat ik het “act your age” heb losgelaten? Ben ik me sindsdien constant als 11-jarige gaan gedragen? Nee. Dat is niet waar het om draait. Het gaat er om dat ik durf te doen wat ik wil doen. Soms voel ik me “gewoon”, “normaal”, wat dat ook mag zijn. De laatste tijd is er echter wel een hoop veranderd.
Ik durf te doen wat ik wil. Zie ik kindjes van een zandheuvel afrollen en wil ik dat ook? “Dat hoort niet, ik ben 21”, zou mijn gedachte eerder zijn geweest. Nu doe ik het gewoon. Het boeit me helemaal niets meer. Het maakt me niet meer uit wat vreemden op straat, op het strand, of ergens anders van me vinden. Ik ben ik.
En dus ben ik van een zandheuvel gerold. Heb ik tussen de kindjes zitten verven bij een oogstfeest (waar je toevallig ook kon verven). Heb ik gehoord “dit is eigenlijk voor kinderen”… Rende ik tussen de 6/7 -jarigen door een stormbaan. Maakte ik kruidenboter wat ook “eigenlijk voor kinderen was” (maar een collega van de vrouw die dat zei had al toegezegd dat ik ook mee mocht doen, dus dat deed ik). Ging ik slootje springen, wat verder alleen jonge kinderen deden.
Omdat ik het wilde. Omdat het goed voelde. Omdat ik er blij van werd.
“Act your age”? Nee. Doe lekker waar JIJ je goed bij voelt. ♥
Hoe denk jij hierover? Moet je je altijd gedragen naar je leeftijd?
Liefs
Er staat geen leeftijd op doen wat je hart gelukkig maakt <3
En zelf ben ik 19 en ben stapelgek op K3, de minions en heb ook geen interesse in uitgaan, drank, vriendje hebben etc…
You go girl ;)
Ha, precies! :-D
Mooi geschreven! En stoer dat je gewoon lekker doet waar je zin in hebt!
Dankjewel. :-)
Mooi stuk, Kim!
Dankjewel!
“Omdat ik het wilde.” vind ik een hele goede :-). Doe je er niemand kwaad mee, gewoon lekker doen waar jij je goed bij voelt.
Precies. “Where does it say I have to act my age? As long as it doesn’t hurt anyone and it makes me happy, I can do whatever I want to!”
Ik ben heel anders opgevoed, vind dat opzich ook prima. Beide moet er wezen. Volwassen en verantwoordelijk zijn op sommige momenten en op andere momenten t kind in jezelf los laten.. helemaal goed. Houd je jong, toch? ;-)
Wat bedoel je precies met “ik ben heel anders opgevoed?” Ik snap namelijk niet helemaal hoe er uit dit stuk blijkt hoe ik ben opgevoed.
Beiden zijn belangrijk. Het is niet zo dat er geen enkele verantwoordelijkheid moet zijn, want het verantwoordelijkheidsgevoel is er heus ook. Volwassen zijn ook. Maar het loslaten van “ik mag dit niet want ik ben daar te oud voor” is heel bevrijdend.
Het is deel van je opvoeding dat bepaald gedrag getollereerd wordt. Dat is verder niet verkeerd bedoeld en helemaal niet aanvallend. Het is juist mooi dat er ruimte voor je.. het hoort ook deels bij je ontwikkeling.
Ik denk dat ik er zo insta als Josje heeft geprobeert uit te leggen. Beide is belangrijk.
Ah, zo. Vroeger werd het gedrag denk ik best getolereerd, alleen deed ik het niet. Nu wordt het nog steeds getolereerd, waarom niet?
Beide is inderdaad belangrijk. Ruimte voor het “kinderachtig mogen doen” (in de ogen van andere volwassenen) en de ruimte om jezelf waar nodig te ontwikkelen. Al betwijfel ik of je die ontwikkeling echt kunt forceren. Misschien komt die ontwikkeling juist wel door eerst de ontwikkeling die eigenlijk eerder plaats had moeten vinden te “ondergaan”… Maar ik weet het niet.
Nee je hoeft je zeker niet altijd te gedragen naar je kalenderleeftijd. Ik ben 28 en dol op Disney en schommelen.
Toch vind ik wel dat er een bepaalde verantwoordelijkheid hoort bij volwassen worden. Je eigen geld verdienen om je ziektekostenverzekering, telefoonrekening en kleding (of andere leuke dingetjes) te betalen vind ik echt een verantwoordelijkheid die iedereen moet nemen als hij/zij daar toe in staat is. Ik vind dat een onmisbare vorm van deelnemen aan de maatschappij, niet alleen vanwege het geld, maar vanwege alle lessen die het je leert. Kiezen voor een opleiding en/of baan en grotere verantwoordelijkheden is voor iedereen anders. De één kan dat op zijn 20e, de ander op zijn 30e. Ik snap dat, ik heb dat veel eerder gedaan dan ik er aan toe was..
De voorbeelden die je geeft zijn prachtig en waard om te koesteren en vol te houden, wel vind ik dat het je niet in de weg mag staan in ontwikkeling naar volwassenheid. Ik bedoel.. ik vind dat het kan, maar wel naast keuzes die horen bij persoonlijke groei en deelname aan de maatschappij.
De reden ‘omdat ik het wilde’ is prachtig en hopelijk kan je die je hele leven volhouden, maar ik vind dat er ook dingen moeten in het leven en die twee kunnen prima naast elkaar.
Ben je niet in staat om te doen wat ‘moet’ dan vind ik wel dat het een dagtaak is om te komen en werken tot je het punt bereikt waarop je dat wel kan.
En soms is rust nemen die dagtaak, dat besef ik me.
Ik hoop echt met heel mijn hart, ziel en zaligheid dat je mijn bericht niet veroordelend opvat.
Hè wat legt het moeilijk uit zo op papier.
Conclusie: blijf wie je bent, blijf doen waar je gelukkig van wordt.
Tip: blijf dat allemaal doen naast de harde weg naar persoonlijke groei en verantwoordelijkheid en rol in de maatschappij.
Het stukje verantwoordelijkheid zit er ook zeker. Op dit moment ben ik niet in staat om mijn eigen geld te verdienen. Ik kan (nog) niet naar school. Wellicht omdat ik op verschillende gebieden achterloop in mijn ontwikkeling, dat weet ik niet. Daar hoop ik in de komende maanden meer over te leren.
Betekent dat dat mijn moeder maar alles voor mij moet betalen? Dat ik achterover hang en niets doe om toe te werken naar het punt waarop ik wél mee kan doen in de maatschappij? Nope. Ik wil niets liever. Geloof me, ik wil niets liever dan gewoon, normaal kunnen functioneren. Ik doe mijn best, maar loop momenteel (en al jaren) op een heleboel vlakken vast. Dat is niet zo 1, 2, 3 opgelost, maar we zijn en blijven er aan werken.
Dat is ook precies de reden dat ik schreef ‘als hij/zij daar toe in staat is’. Ik volg je nu een tijdje en ‘weet’ dat het voor jou niet mogelijk is en dat is dan toch prima. Zoals het er nu naar uitziet ‘mogen’ we nog werken tot ons zeventigste, dus nog tijd zat ;)
Inderdaad je werkt hard aan jezelf en dat is knap, want ik kan me zo voorstellen dat je dagen hebt waarop je wel alleen maar achterover wil hangen.
Jou tijd komt nog wel. En dat bedoel ik positief. Jij vind nog wel een fantastische plek waar je je op je plaats voelt. Maar neem je tijd <3
Wat heb je dat heerlijk verwoord.
Ik heb twee Kids, en vind het leuk dat ze graag van de glijbaan gaan. Maar ow die trap vind ik erg voor een peuter(bijna kleuter) en natuurlijk moet hij opgevangen worden onderaan. Maar het meest geniet ik dat ik nu een reden heb om zonder mening van anderen van de glijbaan te gaan :-D
‘nee schat, mama gaat wel met je mee en dan mag jij na mama’ hihi
Haha, heerlijk! :-D
Wat een mooi stuk Kim, super dat je dit zo doet! Die afbeelding bovenaan is trouwens ook echt pijnlijk waar, dat vind ik zo onrechtvaardig in het huidige ”systeem”…
Dankjewel!
Ik krijg ook vaker opmerkingen dat ik mij als een kind gedraag.
Dat weet ik eigenlijk ook wel. Maar niemand heeft er toch last van?
(Behalve als ik teleurgesteld ben en ga stampvoeten en een pruillip trek, dan
Zijn mensen niet zo blij met mij 😃 ).
Maar net als jij ben ik veel te lang niet echt mijzelf geweest.
Ik leefde naar de verwachtingen van anderen en daar werd ik niet
gelukkig van.
Ik ben ook erg gemanipuleerd door mensen.
Ik ben blij dat ik nu niet meer zulke mensen om mij heen heb. Dat scheelt
enorm veel stress.
Ik heb het erg moeilijk gehad toen ik mij dit alles steeds meer ging realiseren.
Wat zonde van al die jaren dat ik niet mijzelf was enzo.
Maar misschien was ik anders niet wie ik nu was, wie zal het zeggen.
Komt altijd terug bij autisme he: dat de “ontwikkelingsleeftijd” veel lager ligt dan de echte. Ook al ben je zgn. “Normaal begaafd”.
Ik nader de 50; bij mijn diagnose stond dat de sociale ontwikkeling geschat was tussen 12-15 jaar. En zo voel ik me dikwijls ook. Heel nadelig als je alle lasten en verantwoordelijkheden op je schouders krijgt gelegd van een “gewone” volwassene.
Dat is zo zwaar, maar niemand die dat begrijpt.
Is het een wonder dat ik regelmatig als een kleuter op de grond zou willen liggen en stampen en gillen? ;-)
In ieder geval probeer ik toch zoveel te doen wat mijn innerlijke leeftijd wenst: gamen, filmpjes kijken, schrijven, fantaseren. Net hetzelfde wat mijn young-adult-zoon doet dus.
Groetjes
Fijne blog heb je!
Hoi Kim,
Ik vind dat je je zo kinderlijk mag gedragen als je wilt, wanneer je maar wilt, zolang je er iemand anders geen pijn of tekort mee doet. Zie ook mijn blog over dit thema: http://wp.me/p7zszR-x
Wees zo oud als je je voelt!
Groetjes
Eva