De laatste tijd heb ik erg veel nagedacht over acceptatie. Het accepteren van problemen, om wat preciezer te zijn. Wat betekent het om je problemen te accepteren? Is dit iets goeds, of iets slechts? En waarom dan?
Op Twitter stelde ik de vraag ook: is het accepteren van problemen slecht? Zo wordt het vaak namelijk wel gezien. Wanneer je je problemen accepteert denken mensen dat je het opgeeft. Dat je je erbij neerlegt dat de situatie niet zal veranderen en dat je niet meer wilt vechten tegen je problemen. Niet meer wil vechten voor een betere toekomst. Ik snap waarom dat als negatief wordt gezien.
Op Twitter was dit ook een gedeelde mening: je neerleggen bij je problemen en niet vechten is een negatief iets. Wat er echter ook uit kwam was dat je je problemen eerst moet accepteren voordat je eraan kunt gaan werken. Dit is echter wel een andere manier van accepteren van problemen. Bij deze manier gaat het erom dat je erkent dat het probleem er is.
Ik vind het lastig dat het accepteren van problemen als iets slechts wordt gezien. Ik heb namelijk het idee dat ik de afgelopen tijd een behoorlijk aantal stappen heb gemaakt, door mijn problemen te accepteren. Dit gaat niet om de manier ‘erkennen dat de problemen er zijn’, want dat is namelijk iets waar ik al een hele tijd niet (meer) omheen kan. Het gaat echt om de manier van ‘neerleggen bij’ problemen.
Toch vind ik dat dit een te negatieve bijklank heeft. Neerleggen bij betekent namelijk niet direct dat je niet wilt vechten. Voor mij staan deze dingen in elk geval zeker niet aan elkaar gelijk. De afgelopen periode heb ik mij meer neergelegd bij mijn angst. Ik kan winkels nu niet in, nou ja, dat is dan zo. Ik vecht er niet tegen. Ik vecht niet tegen de enorm dikke, harde muur van angst met mijn blote handen – dat heeft namelijk geen enkele zin. Ik krijg er enkel zere handen van.
Toen ik ben gestopt met het vechten tegen die muur, ben ik gaan accepteren en zien wat ik wel kon. Ik hoefde van mezelf even niet de spannende winkels in. Zo kon ik weer zien welke winkels voor mij niet spannend waren. Dat klinkt misschien gek, maar wanneer ik van mezelf bijvoorbeeld enge winkels in moet worden alle winkels eng en overzie ik het allemaal niet meer. Het wordt allemaal te veel. Door de accepteren dat dingen te eng zijn (en mijzelf te vertellen dat ik enge dingen even niet hoef te doen) creëerde ik een heleboel rust, in mijn hoofd en in mijn lichaam. Ik had minder last van mijn spieren en ook mijn hoofdpijn verminderde.
Het was lastig, maar ik moest er van mezelf op vertrouwen dat de stappen wel zouden komen, maar pas wanneer ik daaraan toe was. Ik heb door middel van eindeloos veel G-schema’s geleerd dat dit voor mij niet de manier is. Het is voor nu bij mij niet te forceren. Ik kan mijn angst (nog) niet door middel van oefeningen minder maken. Dat is nu even zo. Dat is jammer en lastig, maar het is zo. De stappen komen wel, wanneer ik daar aan toe ben.
Dit besef en geloof heeft ervoor gezorgd dat ik minder somber ben. Ik hoef niet meer telkens dingen te doen die ik niet durf, die eigenlijk 100 stappen te ver zijn. Dit maakt mij minder somber, want ik heb minder negatieve ervaringen. Wanneer ik van mezelf al die enge winkels wél in moet heb ik veel negatieve ervaringen: ik ga de winkels niet in, of verlaat de winkels in paniek. Dat is geen fijne ervaring. Ik word er somber van, want ‘zie je wel, ik kan niks!’. Nu doe ik wat ik kan, en kan ik wat ik doe. Ik luister beter naar mijn grenzen, ik weet zelfs waar mijn grenzen liggen. Dat is een enorme vooruitgang.
Betekent dit dat ik nooit meer een semi-enge winkel in ga? Nee. Ik ga de winkels in, wanneer ik daar aan toe ben. En die momenten komen echt, dat heb ik gemerkt. Wanneer is alleen niet te voorspellen. Dat is voor mij (en misschien nog wel meer voor anderen) erg lastig, maar het zorgt wel voor minder somberheid en angst. Dat is mij een heleboel waard.
Hoe denk jij over het accepteren van problemen? Denk je dat wat ik nu doe verstandig is? Of zorgt voor onnodig veel vertraging?
Liefs
Wat mooi gezegd. Ik vind het lastig om te zeggen wat ik ervan vind, voor mij werken namelijk juist hele andere dingen, maar ach, daar zijn we mensen voor. De een vind G-schema’s wel fijn (ik niet overigens) en voor de ander werkt iets anders heel goed. Bij mij heeft het ook lang geduurd voordat ik een beetje alles accepteerde en stappen ging zetten, maar we komen er allebei wel! Ik ben in ieder geval trots op de stappen die je hebt gezet, ook heel fijn dat je daardoor nu minder somber bent. Dat is echt iets om trots op te zijn en vast te houden!
Dankjewel! Ik ben wel heel erg benieuwd wat voor jou goed werkt. :) Liefs
Dit kan je doen als je weet waar je grenzen liggen en als je eerlijk bent naar jezelf en als ik het zo lees dan ben je dat. Zoals je weet werk ik als vrijwilliger op een eetstoornisforum en wat ik daar vaak tegenkom (en ook nog van mezelf herken) is dat je soms zelf niet meer het onderscheid kunt maken tussen wanneer bewaak ik mijn grens en wanneer ben ik aan het vluchten? Achteraf kon ik dat heel goed zien. Wanneer liet ik me meeslepen door mijn angst of es? Op het moment zelf was dat veel lastiger. Vervolgens ging ik in therapie veel te vaak over mijn grenzen heen (ik wilde het namelijk goed en snel doen) en dat had precies het effect wat jij zegt. Ik faalde, voelde me nog slechter over mezelf en de angst en somberheid namen toe. Ik denk dat dit echt een hele goede manier is die jij nu te pakken hebt. Het duurt wellicht wat langer, maar het proces zal op deze manier een stuk minder grillig verlopen en dat is zeker met deze klachten heel belangrijk. Je moet vertrouwen houden in jezelf. Je doet het goed, meis. Ik ben echt trots op je. X
Wat een lieve reactie! Dankjewel.
Ik hoop heel erg dat dit een verstandige keuze is. De grens ‘vluchten’ of ‘accepteren’ vind ik zelf ook moeilijk, zeker met het hele ontwijkende persoonlijkheidsstoornis -ding, sta ik er nogal om bekend (ook bij mezelf, haha…) om een enorme vluchter te zijn. Toch heb ik voor nu het gevoel dat dit goed werkt…
Liefs
Wat een zelfinzicht, meis! Je bent goed bezig!
Dankjewel. :-) <3
Je ergens bij neerleggen is iets passiefs en accepteren is een actief proces. Je moet hard werken om te accepteren, helemaal als je gewend bent om te vechten. Dat zien mensen vaak niet. In mijn optiek kan je beter uit het gevecht blijven zodat je je handen vrij hebt om te doen wat je wel kan doen.
Mooie woorden!
Mooi inzicht en weer mooi verwoord. Als dit voor jou werkt, vooral blijven doen. Het belangrijkste is dat jij je er prettig bij voelt. Accepteren vind ik zelf wel moeilijk, maar beetje bij beetje kom ik er wel.
Ik hoop dat het een goede beslissing van me is, haha. :-)
Langzaam maar zeker kom je er inderdaad wel. Het is niet makkelijk, maar je kunt het.
Het accepteren van je problemen heeft meerdere kanten. Zeker bij angst en paniek. Ik merkte dat ik dingen ging vermijden vanwege mijn paniek. En daardoor werd de paniek uiteindelijk alleen maar erger, zelfs als ik er alleen maar aan dacht. Dat is niet goed. Maar of het goed is om toch alles te doen wat je eng vindt? Tja, het is vaak de enige manier om van angst en paniek af te komen. De beruchte exposuretherapie. Hoewel ik me heel goed kan voorstellen dat veel mensen dat niet willen, durven en kunnen ben ik er wel van overtuigd dat het in zo’n geval goed kan zijn om de angst niet te accepteren.
Maar verder kan accepteren best iets goeds zijn. Ik merk het bij mij vooral op lichamelijk vlak. Ik heb het jarenlang niet geaccepteerd en ben gewoon keihard doorgegaan met normaal leven. En toen kreeg ik een conversiestoornis omdat mijn lichaam dat doorgaan niet meer trok. Absoluut niet goed dus. Maar die conversie accepteerde ik ook niet en ik kreeg toen veel zware aanvallen.
Inmiddels heb ik mijn ziektes een soort van geaccepteerd. Ik heb er voornamelijk mee leren leven. Want accepteren dat je ziek bent is gewoon heel erg moeilijk. Het stoppen met vechten tegen mezelf en mijn lichaam heeft mij veel rust gegeven. Ik kan weer van kleine dingen genieten en ik voel mij beter. Ik ben niet constant uitgeput en ik verga niet telkens van de pijn. Ik heb nu ook goede dagen waarop ik mij best wel redelijk voel. Dus in die zin is acceptatie zeker goed.
Ik denk dat je bij accepteren een balans moet zien te vinden tussen ergens heel hard tegen vechten en bij de pakken neer te gaan zitten.
Mooie reactie, Leonie! Bedankt voor je inzichten.
Ik denk aan de ene kant dat (mede door het ontwijkende dag in mij zit) het een slechte keuze van me is om dit zo te doen, maar aan de andere kant voelt het ook alsof ik het nu zo nodig heb.
Liefs
Maar als dat is wat je nu nodig hebt is het ook prima :) Sowieso heeft het allemaal veel tijd nodig en het is heel moeilijk, zo niet tegennatuurlijk, om meteen te beginnen met accepteren en doen wat goed voor je is terwijl het ook heel moeilijk is. Dat is helaas een heel lang proces en dat begint eerst met tot rust komen. Dat misschien ook wel wat jij nu doet. Niet telkens de confrontatie opzoeken met je angst en dat is prima. Wie weet ben je er later wel aan toe, maar misschien vind jij dit ook wel de fijnste manier van leven. En dat is ook goed :)
Heel mooi geschreven! Ik zie het accepteren van een probleem absoluut niet als zwak of opgeven. Ik vind het lastig om te omschrijven, maar ik denk bij accepteren meer aan het denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen. Gebruik maken van je kracht en die uitbuiten in plaats van vechten tegen iets terwijl je weet dat dat geen zin heeft. Niet focussen op wat je niet kan, maar het beste maken van wat je wel kan. En daar is niks zwak aan!
Fijn om te lezen! :-) Dit is inderdaad ook hoe ik er naar kijk.
Liefs
Ik heb soms ook de neiging om er kei hard tegenin te gaan, alsof het dan niet bestaat ofzo. Terwijl ik weet dat het erkennen me júist helpt. Deze blog komt voor mij ook op het perfecte moment! Vanavond gaan mijn vriendinnen naar een feestje waar ik héél graag heen wil, ik heb alleen zaterdag en zondag dansvoorstellingen dus kan dat qua energie never nooit redden. Vanavond ga ik dus niet eigenwijs lopen zijn en thuis blijven, omdat dat uiteindelijk toch beter voor me is..
Dapper mens!
Even als uitbreiding van mijn reactie op twitter. Ik vind dat je je “probleem” moet accepteren voor je er iets aan kunt doen. Ik heb heel lang geroepen dat het allemaal wel prima gaat – dat doe ik nog steeds af en toe- maar daar bereikte ik niks mee. Ik ging me er alleen maar slechter door voelen. Want er was niks aan de hand, maar toch lukte het me niet om bepaalde dingen te doen. Voor mij was het accepteren toen ik voor het eerste uitsprak (naar Irene) dat ik ‘geloof ik best wel depressief ben’. En sinds ik dat heb gezegd veroordeel ik mezelf minder als ik de hele dag in bed heb gelegen. Nu wil ik overigens niet zeggen dat ik in bed liggen rechtvaardig, omdat ik depressief ben. Want gezond is het nog steeds niet. Ik kan het nu alleen iets beter loslaten. Ik voel me klote en dat is nu eenmaal zo. Daar kan ik op dat moment weinig aan doen.
Als ik niet over mezelf had gezegd dat ik best wel depressief ben, dan had ik bepaalde stappen niet kunnen zetten. Zo had ik Irene niet kunnen vertrouwen in mijn gedachten, want als ik niet depressief ben, hoor ik zulke dingen ook niet te denken. En hoewel ik nog steeds niet echt de stap heb gezet naar de GGZ, ik ga hem wel zetten. Als ik voor niet had geaccepteerd dat ik depressief ben, was alle negativiteit in mijn hoofd de komende dagen nog 100 keer erger geweest.
Voor mij is het dus het accepteren dat het op dit moment is zoals het is, zodat ik dat uiteindelijk kan veranderen.
Ik weet dat je het zo bedoelde, en vind dat je het super goed doet zo. Dat lijkt me belangrijk.
Liefs
Ik denk dat het accepteren van je gevoelens vooral heel belangrijk is. Is het een probleem dat je bepaalde winkels niet in durft? Dat valt denk ik wel mee. Er is niemand die je dwingt. Het probleem is denk ik meer dat jij denkt dat het erg is dat je door de angst een winkel niet in durft. Het is een oordeel, het tegenovergestelde van acceptatie. Ik vergelijk acceptatie wel eens met vergeving. Door iemand te vergeven maakt dat de pijnlijke gebeurtenis niet ongedaan, het is niet dat je het goedkeurt, maar je kunt verder als je iemand vergeven hebt.
Nou ja, het is op zich wel ietwat belemmerend wanneer ik wil gaan winkelen, maar het beheerst mijn leven niet.
Ik vind jouw vergelijking met vergeving wel mooi inderdaad. Dankjewel.
Met het erkennen van het probleem ben je al een stuk dichterbij en wat mooi dat je hierover hebt geschreven. Mijn inzicht kan ik je eigenlijk niet vertellen maar ik denk wel dat het juist is dat je je problemen erkent en die accepteert.
Dankjewel!
Wat ik denk is dat je het juist al een heel stuk geaccepteerd hebt en dat is juist goed! Vechten kan soms zo overweldigend worden dat je weer een terugval krijgt. Dat ben je nu voor door het even te laten rusten. Loslaten is ook een heel belangrijk iets bij het accepteren en omgaan met een probleem. Steeds teleurstelling omdat het niet lukt, kan je ook in een negatieve spiraal doen rollen dus ik denk dat je juist heel goed bezig bent!
Dankjewel, ik hoop het!
Ik vind het accepteren van problemen geen verkeerde gewoonte, ik zie het meer als het neerleggen bij een situatie ten einde het snelste tot een oplossing van het probleem te komen. Goed geschreven!
Ik denk er eigenlijk hetzelfde over als jij, soms moet je je ergens bij neerleggen om uiteindelijk verder te kunnen!
Ik vind het juist goed hoe je het nu accepteert. Ik denk dat meer mensen dat zouden moeten doen. Pas als je hebt geaccepteerd kan je echt gaan kijken hoe je het kan oplossen en het in stapjes doen. Je hoeft niet met grote stappen vooruit. Een klein stapje is al een hele overwinning!
Goed gedaan hoor. Ik vind je problemen accepteren helemaal niet hetzelfde als opgeven. Je moet eerst ruimte in je hoofd vrijmaken voordat je je problemen kan oplossen. Altijd maar moeten dingen doen die je niet wil doen creëert alleen maar meer stress en angst. Kleine stapjes zijn de beste stapjes.
Ikzelf denk er ook zo over, lukt het vandaag even niet, dan is dat zo en probeer ik het morgen wel weer. In mijn geval heeft het dan wel niet te maken met angsten, maar met cvs. Ik kan nou eenmaal de ene dag meer aan dan de andere en als ik te vaak over mijn grenzen heen ga dan ben er een paar dagen goed ziek van
Je bent echt op de goede weg Kim! Ik herken dit ook wel :)
Ik vind het heel knap hoe jij het doet. Maar jouw manier van je problemen ‘accepteren’ is totaal niet hetzelfde als het ‘opgeven’. Hoe jij op mij overkomt is dat jij namelijk ontzettend hard werkt op herstel. Mijn familie is in mijn ogen een kei in het accepteren van situaties, maar dan op de slechte manier. Ik heb het ook een hele lange tijd gehad, maar ik begin telkens meer in te zien dat “onze manier” niet goed is. Wij accepteren een situatie en vervolgens krijgen we het gevoel van “het is nou eenmaal zo”. We veranderen niets en proberen niet om te verbeteren; we accepteren en overleven verder, maar houden het bij “hoe het is”. Ik probeer mij telkens meer tegen die gedachtegang te verzetten, ook dat is niet makkelijk. Gewoontes zijn soms helaas moeilijk te doorbreken.