Het PGB en een hoer in Londen

PGB
Na het gesprek met de WMO consulente was het wachten tot we een brief van de gemeente zouden krijgen met hun bevindingen. Is er een PGB nodig? En zo ja, hoe gaat dat er dan uitzien (hoeveel uur, voor hoe lang?)?

Hoewel de wachttijd eigenlijk heel erg meeviel vond ik het toch een spannende periode. De WMO consulente had al wel aangegeven dat het PGB er zou komen, maar bij de gemeente is het toch altijd een gevalletje ‘eerst zien, dan geloven’.

Afgelopen week viel de brief in de gang. En JA! Het is gelukt. Ik krijg het PGB, voor vijf uur per week. Ontzettend fijn. Echt een hele opluchting. Ik mag aan de slag met de begeleiding… :-)

Begeleiding
Over begeleiding gesproken… Woensdag heb ik weer een afspraak met mijn begeleidster. Via mijn moeder weet ik dat de begeleidster eerst van plan is via de mail met mij te communiceren, totdat de paniek wat is afgenomen en dan gaan we verder kijken. Nu zijn de gesprekken te veel voor me, merkte ze op. Het is prettig te weten dat ze dit soort dingen bij mij opmerkt.

Het roept ook wel een aantal vragen op. Een daarvan is: hoe gaan we er dan voor zorgen dat die paniek afneemt? Wat dat gaat niet ‘zomaar’ gebeuren. Dat zullen we a.s. woensdag met haar bespreken. Hoe de zorg er precies uit gaat zien is voor nu dus nog onduidelijk (en dat zorgt voor paniek), maar er komt waarschijnlijk vrij snel duidelijkheid in.

In het kader van ‘act your age’
Deze week heb ik voor het eerst kastanjes uit de boom gegooid met een bal. Er waren twee kleine jongetjes die me hielpen zoeken naar kastanjes in de boom. Af en toe mochten zij even gooien, meestal gooide ik (‘jij bent groot en dichterbij de boom’). Ze waren blij, want het regende kastanjes. Ik was blij. Blij dat ik dit eens deed (hoewel natuur-freaks vast vinden dat het niet oké is want je moet de natuur z’n gang laten gaan). Blij om de simpele interactie met de twee kleine jongetjes en blij om de blijheid van de jongetjes als er weer een kastanje naar beneden kwam.

‘Hoe’
Even heel iets anders. Zo werkt mijn brein soms.

Ik ga ervan uit dat jullie deze ‘hoe’ lazen als ‘hoe’ in plaats van ‘hoo’. Nou goed. Hier verhaaltjestijd met Kim. Waargebeurde verhaaltjes, in dit geval…

In 2012 ging ik na het behalen van mijn HAVO-diploma met Tessa een weekje naar Londen. We hadden het heel erg naar ons zin. We bezochten allerlei toeristische trekpleisters (Big Ben, wisselen van de wacht, Covent Garden, London Eye, je kent ze wel). Ook hebben we best veel winkels bezocht. Al was het maar om eten in te slaan. Of cakejes, want ze hebben daar zulke lekkere cupcakes, yum!

Onhandig als wij zijn liepen we regelmatig bij het nemen van een bocht bijna tegen iemand aan. Onze reactie? ‘Hoooo’, als in: hoooo, sorry, oeps, whaa. Geen kwade bedoelingen. De mensen keken ons echter wel steeds heel boos aan als we dat zeiden. We snapten het niet. We botsten toch niet écht tegen ze op en zó erg was het nou toch ook weer niet dat we een bijna-botsing hadden?

Tot we ons realiseerden dat we iedereen een hoer (goed, dat is niet de officiële vertaling, maar toch) noemden als we bijna botsten.

Oeps.

Heb jij in het buitenland ook wel eens zoiets meegemaakt? Iets wat achteraf zo stom is dat je er alleen maar om kunt lachen? 

Liefs

Misschien vind je dit ook leuk om te lezen

Therapie update: gezamenlijk gesprek en verandering Paniek… hoe ervaar ik het? Hoe is de drukke week me vergaan? Project Life update: januari en februari