Jaaaa, een blogje over een van mijn ‘overwinningen’ van de afgelopen tijd! Ik ging voor het eerst in vier jaar (!) weer lunchen met een van de liefste mensen die ik ken. Vier jaar lang durfde ik niet, deed ik het niet… Vandaag vertel ik hoe deze afspraak tot stand kwam en hoe het is gegaan. Een foto van ongeveer 4 jaar geleden. We gingen lunchen. Voor zover ik me kan herinneren vond ik het naast spannend, ook enorm gezellig.
En toen ineens, durfde ik niet meer af te spreken. Ik kan me niet herinneren dat hier een aanleiding voor was. In eerste instantie lange tijd met helemaal niemand. Iedereen was eng, en ik wilde het niet. Ik durfde het niet aan. Na een tijdje lukte het me wel om met Leonica af te spreken. Maar met degene die ik 5 jaar lang gemiddeld 5 dagen in de week zag, degene met wie ik heel veel concerten had bezocht, ontelbaar veel gekke-bekken-foto’s had gemaakt, vals had meegezongen met Jonas Brothers-muziek, een hele bak kruidnoten had leeggegeten (waar zij later voor op haar kop kreeg, oeps!), heel veel had gedeeld, degene met wie zowel leraren als leerlingen op de middelbare school mij verwarde omdat we altijd samen waren (ezelsbruggetje: Kim heeft Krullen), degene met wie ik meer dan 5 jaar lang ontzettend close was geweest.. dat lukte me niet.
Waarom niet? Angst. Spanning. Het niet weten hoe het zou gaan. De angst dat het niet meer hetzelfde zou zijn als het was geweest. De angst dat ik niets zou kunnen zeggen. Angst voor teleurstelling. Een angst, die ervoor zorgde dat ik een soort van “verlamd” raakte in het contact. We appten nog wel, in het begin vaak, daarna steeds iets minder. Af en toe deelden we wat met elkaar, maar het contact onderhouden via de app bleek erg lastig en niet contact hebben in het echt.
Op een goede dag besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik miste haar. Enorm. Ik miste onze lachbuien om helemaal niets. Regelmatig keek ik naar foto’s van wat we allemaal hadden gedaan, alle gekke foto’s, of de filmpjes die we hebben opgenomen. Bijna altijd met een glimlach, soms met een traan, want waarom lukte het nou niet? Daar moest verandering in komen.
Gek genoeg ging van de een op de andere dag de knop om. Eerst wat voorzichtig: ik besprak het met mijn moeder. “Mam, als ik met Tessa zou willen afspreken, kun jij me dan misschien brengen?” “Mam, stel dat ik met Tessa ga afspreken, is het dan gek om te gaan lunchen?” “Mam, stel dat ik met Tessa ga afspreken, mag ik dan zeggen dat ik tot 14.00 blijf en daarna weer naar huis ga?”.
Op een gegeven moment minder voorzichtig. Ik appte Tessa. Op 2 januari 2018 om 13.49, om precies te zijn. Ik had besloten dat ik het ging doen. Met trillende vingers, maar tegelijkertijd vol overtuiging, typte ik mijn berichtje.
Gelukkig reageerde Tessa eigenlijk direct enthousiast. Wat een opluchting was dat. :-) We maakten plannen, maar spraken er verder niet zo veel over. Op 16 januari zouden we gaan lunchen in de stad. We zouden om 12.30 afspreken en om 14.00 zou ik weer naar huis gaan. Gekaderd, zodat het minder spannend was.
Ik had eerder al mijn angsten en twijfels gedeeld over of het nog wel hetzelfde zou zijn. Of we niet helemaal uit elkaar gegroeid zouden zijn. Die angst deelde ze. Ergens stelde dat me gerust. Misschien is het dan helemaal niet zo’n gekke angst? Gek genoeg stelde het me ook gerust toen ze me vertelde dat zij ook best wel nerveus was om weer af te spreken. Het is ook gek, na 4 jaar.
Op 2 januari spraken we af, op 3 januari was het definitief. Op 16 januari spraken we af. Langzaam kwam de datum dichterbij en werd ik aan de ene kant nerveuzer, aan de andere kant rustiger. Heel erg bijzonder vind ik dat. Alsof het, als de knop om is, ook ineens een soort “ik ga het doen” is.
16 januari kwam en samen met mijn moeder ging ik onderweg naar de stad. Vooraf hadden we afgesproken tot waar we mee zou lopen (duidelijkheid boven alles, haha) en vanaf waar ik zelf naar restaurantje zou lopen. Ik voelde eigenlijk geen spanning. Gek hè? Ik was (natuurlijk) te vroeg, dus stond even te wachten. Ik was misschien niet gespannen, maar ik was er ook niet helemaal bij, want ik kwam er na een paar minuten achter dat ik lekker asociaal voor de ingang van het restaurantje had gestaan. Oeps! ;-)
Al snel kwam Tessa aangefietst. Toen kwamen heel even de zenuwen. Wat moet ik nu doen? Op haar af rennen en haar in de armen vallen, omdat ik stiekem zo blij was haar weer te zien? Zoals je in All You Need Is Love ziet? Rustig naar haar toe wandelen? Blijven staan? Ik bleef een beetje ongemakkelijk staan voor de ingang van het restaurant en wachtte tot Tessa dichtbij was met naar haar toe gaan. Een knuffel. Het voelde goed. Het zou goed komen, dat voelde ik.
We gingen naar binnen. Tessa was bekend met het restaurantje, dus ik besloot met haar mee te gaan in de keuze van de lunch. De lunchspecial, zoals te zien op de foto hieronder. Een broodje met eisalade, avocado en uitgebakken bacon. Voor mij komkommer in plaats van uitgebakken bacon. Het was heerlijk!
We hebben bijgepraat. Heel veel bijgepraat. Dat moet ook wel na 4 jaar! Af en toe was ik helemaal de weg kwijt: had ik dit nou al wel of niet verteld?! Ach, bij twijfel vertel ik het gewoon nog een keer. Het was onwijs gezellig. Ik heb volgens mij veel te veel over mijn neefjes en nichtjes gepraat, haha. Ik vond het heel fijn om te horen wat haar al die tijd had bezig gehouden. Waar ze nu druk mee was. Beetje bij beetje voelde het weer alsof ik Tessa weer echt “kende”. Kende, op een andere manier dan enkel via whatsapp berichtjes sturen.
Uit eindelijk hebben we niet tot 14.00 gekletst, maar tot 15.00. :-)
Of het nu zo was als vroeger? Dat denk ik niet. Dat kun je ook eigenlijk niet verwachten. We zijn allebei 4 jaar ouder (en natuurlijk wijzer) en hebben in die 4 jaar van alles meegemaakt. Je verandert een beetje. Het is gewoon weer even een klein beetje wennen om elkaar te spreken. Maar niet op een onprettige manier. Helemaal niet! Gewoon, goed. Het voelde goed.
Het was zo fijn. Waarom heb ik dit niet eerder gedaan?! Maar ik wil niet (meer) met spijt terugkijken. Het was zo. Nu gaat het anders. Nu was het fijn. Zeker voor herhaling vatbaar.
Bedankt lieve Tessa, voor je eindeloze geduld, voor je kaartjes al die jaren, voor je appjes, voor het delen van de dingen waar jij mee zat. Dankjewel dat je bent gebleven. Waardevol. Heel waardevol. <3
Liefs
Wat een lieve vriendin!
Zeker! 💗
Geweldig meis, wat een fijne vriendin!
Helemaal waar. 💗 Zo blij, altijd gebleven, ondanks alles.
Goed gedaan, mag je trots op zijn.
Dankjewel ☺️
Dat zijn de beste vriendschappen! Mensen die je na een lange tijd niet hebt gezien nog steeds zo voelen als daarvoor.. ik heb ook een paar van die vriendinnen die ik nauwelijks spreek of zie maar wel weet dat als ik ze zie het zal voelen als voorheen. En dat geeft mij enorme rust daarin want ik hoef niet constant bezig te zijn.. om sociaal wenselijke vragen te stellen..
Yes yes yes!! Goed gedaan, wat een overwinning!
Lief! Dankjewel!
Ik ben fan van je!! Ik bewoner alles aan je, Ook bij mij zit het leven soms behoorlijk tegen, Persoonlijk bloggen is prettig, je kan je gevoelens delen, zonder dat je in gesprek hoeft met iemand. Ik heb een beperking en daarover schrijf ik ook in mijn blog. Je hebt er een nieuwe volger bij! ga zo door!