Half januari kondigde ik aan mee te doen met de #100DaysProud van Each Scar Has A Story. Begin februari verscheen de eerste update op Dansen in de storm. Vandaag staat de tweede update op de planning. Kijk je mee naar waar ik dag 26 t/m dag 50 “proud” op ben geweest?
Februari
8 februari: Op hoe goed mijn neefje het doet op de creche.
9 februari: Open gedaan voor de IHT’er en samen met haar met de hond gewandeld.
10 februari: Een uur alleen met de hond gelopen.
11 februari: Op mijn lichaam, dat alles goed is met mijn hart.
12 februari: Dat ik ’s avonds mee ben geweest naar Kijkduin.
13 februari: Dat ik blijdschap/interesse heb getoond.
14 februari: Bij de Markthal geweest. Ondanks de paniekaanval bij aankomst toch doorgezet.
15 februari: Een belangrijke mail verstuurd.
16 februari: Ondanks dat ik me slecht voelde heb ik toch dingen gedaan.
17 februari: Naar een laatste afspraak geweest: die met mijn fysio.
18 februari: Ik heb me laten helpen toen dat nodig was.
19 februari: Naar de badkamerwinkel (hoe noem je dat?) geweest en daar rustig rond gekeken.
20 februari: Door de stad gelopen met paniek.
21 februari: Met de hond toch een grote wandeling gemaakt, ondanks mijn paniek. Ik gaf vooraf aan dat ik misschien niet de grote ronde zou kunnen lopen. Mijn moeder gaf aan dat we zouden kijken wat lukte. Uit eindelijk toch de hele grote wandeling gemaakt.
22 februari: Alleen met de bus naar de SPV’er gegaan.
23 februari: Met opa mijn band geplakt. Aan mamma vertelt hoe het ging met de IHT’er.
24 februari: Weer eens alleen naar de supermarkt geweest.
25 februari: Naar de markt geweest.
26 februari: In paniek uit de bakker gevlucht, maar toch weer terug gegaan.
27 februari: Pompoensoep gemaakt en alleen gegeten. De soep en de broodjes waren tegelijk klaar (normaal lukt dit niet).
28 februari: Bij Symphonica in Rosso geweest.
29 februari: Met de hond naar buiten gegaan terwijl ik binnen al last had van paniek.
Maart
1 maart: Voor het eerst conditie oefeningen gedaan bij de nieuwe fysio. Dat was erg fijn.
2 maart: Mezelf door paniek heen gepusht.
3 maart: Oude video’s gekeken waar pappa veel op voorbij kwam.
De vorige update schreef ik al dat erg veel van mijn “proud”-moments te maken hebben met mijn paniekaanvallen. Dat is nog steeds zo. Ik heb me er een beetje bij neergelegd. Dit is nu waar ik door heen moet vechten, dit is wat nu belangrijk is. Ik kan andere “trotse momenten” niet forceren. Ik vond het wel fijn om me af en toe echt af te vragen of er nog andere dingen waren, naast de paniek. Ik ben meer dan de paniek, ondanks dat het vaak niet zo voelt. Door de strijd aan te gaan met mijn paniekaanvallen is er vaak geen ruimte meer over voor andere dingen. Dat maakt andere trotste momenten creëren vaak ook lastig. Maar dat geeft niet. Ik doe het op mijn manier.
En mijn manier is goed (genoeg).
Ik denk dat ik van de afgelopen tijd het meest trots ben dat ik bij Symphonica in Rosso ben geweest. Dit was heel erg moeilijk. Om eerlijk te zijn was ik, als mijn moeder er niet bij was, naar huis terug gegaan. Mijn moeder’s steun was zo fijn. Op dat moment vond ik dat niet, haha. “Ik ga NU een taxi bellen, ik betaal wel, we gaan NU naar huis. Jij mag ook hier blijven. Dan ga ik wel zelf naar huis” “Nee, Kim, kom, we gaan even ergens zitten”. Op het moment moest ik alleen nog maar harder huilen, daar, in die drukke woonmal. Ik viel weer bijna flauw tijdens het lopen. Alles zat vol en ik wilde zitten. Ik wilde niet omvallen. Niet weer. Dat is gelukkig uit eindelijk ook niet gebeurt. Op een gegeven moment voelde ik mij lichamelijk weer sterk genoeg en het lukte mij om aan mijn moeder te vragen of we richting de zaal zouden gaan. Het was een enorme strijd, maar het is gelukt.
Wat is jouw trotste moment van de afgelopen tijd?
Liefs
Wat goed, Kim. Ik kan me voorstellen dat het een hele strijd is, maar je doet het uiteindelijk toch maar. Knap! Jouw manier is zeker weten goed genoeg.
Ontzettend goed van je Kim, het feit dat je echt trots op jezelf kunt zijn is ook iets om trots op te zijn!
Goed zo Kim, ben erg trots op je. Het is moeilijk om je door een paniekaanval doorheen te slepen, maar achteraf voel je je enorm trots en ook uitgeput. Tenminste dat is bij mij zo. Je mag echt trots zijn op je vooruitgang.
Liefs Bo
Jeetje zeg wat ben jij goed bezig! Fijn om te lezen. Ik ben er trots op dat ik vandaag heb aangegeven op school dat het niet wil lukken met mijn nieuwe stage en gevraagd of ze hiermee kunnen helpen… daar heb ik de hele week over gepiekerd!
Super van je! Ik ben helemaal mee-trots :-)
Je hebt hele mooie dingen om trots op te zijn. Goed gedaan meis!
Dankjewel! :)
Wat ben ik toch een potje trots op jou zeg! Ook wat betreft de Markthal, wat een drukte nog altijd. Heb er een tijdje terug gegeten, op zo’n terrasje bovenop, was goed te doen omdat ik dan overzicht heb, maar de eerste tijd ontloop ik die Markthal liever weer ;) Xoxo
Haha, snap ik! Wij waren gelukkig op Valentijnsdag vroeg. Toen was het ook nog niet zo druk. :-) Dankjewel!
Wat goed zeg, ik ben mee trots op jou!!
Dankjewel!